๑๖ พ.ค.๒๕๕๔
เป้ง...เงยหน้าขึ้นโดนขอบหน้าต่างอย่างจัง
เพราะความไม่ระวัง
หลังจากนำอาหารไปให้เจ้านิล แมวพเนจรอีกตัวที่มาขอพักพิงที่บ้าน
เห็น...ริ้วของความโกรธพัดมาวูบ
รีบนำความระลึกตัวไปจับความรู้สึกที่หน้าผากทันที
ริ้วความโกรธหายไปแล้ว
คงอยู่เพียงระลึกรู้ที่หน้าผากที่ชาวูบหนึ่งเท่านั้น
ถ้าแต่ก่อนคงจะหันไปทุบขอบหน้าต่างสักป๊าบ
โทษฐานที่แกอยู่ตรงนั้น ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมา แล้วหน้าผากไปโดนแกเข้า
หน้าต่างก็อยู่ของม้ันตรงนั้น เพียงแต่เราดันนำหน้าผากไปใกล้มันเองนะ
นี่คือสิ่งที่คิด เข้ามาวูบแรก ที่รีบนำความระลึกรู้มาแทนที่ความโกรธ
ความรู้ใหม่ ที่เห็นริ้วความโกรธ และ
ความสงบที่เกิดขึ้นเมื่อสัมผัสระลึกรู้ ชาวูบที่บริเวณหน้าผาก
มันเป็นตัวระลึกรู้
ส่วนตัวความคิด ให้บัญญัติ ยังไม่ทันได้เกิดขึ้น
+++++++++++++++++++
ขอบพระคุณมากค่ะ คุณฐานิศวร์
พี่ประเภทผลุบๆ โผล่ๆ ค่ะ
พยายามบอกตัวเองว่า เวลาเขียนอะไรให้นำมาลงที่นี่ก่อนนะ
แล้วค่อยนำไปแปะที่ FB .... แหะ แหะ
ไม่อย่างนั้นเพริศอยู่ที่โน่น ... ทางนี้หายจ้อยไปเลยค่ะ
รักษาสุขภาพกายใจให้เข้มแข็งนะคะ