ลู่วิ่งที่..ยิ่งใหญ่

ลู่วิ่งที่ยิ่งใหญ่

         ชีวิตของเราทุกคนอาจเปรียบได้กับลู่วิ่งเป็นดั่งหนทางของการดำเนินชีวิต แต่ละคนก็แต่ละลู่วิ่ง ไม่เหมือนและไม่ซ้ำกันบางคนมีความสามารถ ทำให้วิ่งได้เร็วไปได้ไกล แซงหน้าคนอื่นๆขึ้นไป บางคนด้อยความรู้ความสามารถ สภาพร่างกายหรือแท้แต่จิตใจ อาจจะวิ่งไปอย่างช้าๆ โดยที่ทุกคนมีปลายทางเดียวกัน แต่มีจุดมุ่งหมายที่ต่างกัน

         ระหว่างทางของการวิ่งเปรียบเครื่องกีดขวางเป็นอุปสรรคที่เราต้องพยายามไปตลอดเส้นทางหากเรากระโดดข้ามไม่พ้น อาจเสียหลักล้มลงพอเราเงยหน้าขึ้นก็พบกับผู้คนบนอัฒจันทร์มากมาย บางคนโห่ร้องเยาะเย้ยกับการล้มลงของเรา เปรียบคนเหล่านั้นเป็นผู้ไม่หวังดีแต่ก็ยังมีบางคนตกใจ เห็นใจและเป็นกำลังใจให้เราลุกขึ้น เปรียบคนเหล่านั้นเป็นพ่อแม่ พี่น้อง คู่รักและผู้หวังดีต่อเรา

         ถึงตรงนี้อยู่ที่เรานั้นเองที่จะเลือกเอาคำเยาะเย้ยมากล่าวโทษตัวเองแล้วที่จะท้อแท้ก้มหน้าซุกลงกับพื้นดิน ร้องไห้โอดครวญสิ้นหวัง แล้วเดนออกจากลู่วิ่งของตัวเองไปในที่สุดหรือเลือกที่จะนำความห่วงใยความหวังดี และกำลังใจจากเขาเหล่านั้นมาเป็นพลังให้กล้ามเนื้อที่ปวดเมื่อย เมื่อหายปวดและพร้อมหยัดยืนค่อยๆก้าวเดินและออกวิ่งต่อไปจนกว่าจะถึงเส้นชัย