เมื่อฉันฝึกภาวนาบทหนึ่ง
บทหนึ่งภาวนา หายใจช้าเข้าและออก
จิตนิ่งเพียรเฝ้าบอก คราผ่อนตามลมหายใจ
หายใจเข้าเต็มที่ ร่างกายมีส่วนไหนไหน
น้อมนำส่งผ่านไป ให้รู้สึกสงบกาย
ดุจดังได้ดื่มน้ำ ชุ่มชื่นฉ่ำดับกระหาย
ดุจร้อนจะผ่อนคลาย สู่กายใจสงบพลัน
ตระหนักกายและจิต สานสนิทสู่มุ่งมั่น
หลวมรวมหนึ่งเดียวกัน เป็นพลังสงบจริง
หายใจออกตื่นใน เพื่อช่วยให้ผ่อนคลายยิ่ง
ยิ้มน้อยจากใจจริง กล้ามเนื้อหน้าพาสบาย
ยามฝึกใจจดจ่อ มิทดท้อเว้นห่างหาย
หายใจเข้าทั่วกาย หายใจออกสติเตือน
ขั้นหนึ่งพึงฝึกได้ เพียรฝึกใจดุจเสมือน
จิตนิ่งมิสะเทือน สิบห้าครั้งจักเปลี่ยนไป
ขั้นสองปฏิบัติ แนวชี้ชัดบัญญัติไว้
หล่อเลี้ยงรักษาใจ เพื่อบรรลุถึงเบิกบาน
อยู่กับปัจจุบัน ละวางพลันสิ้นกาลผ่าน
เนิบช้าและเนิ่นนาน ดำรงอยู่ไม่ยึดติด
กาลหน้ามิมาถึง กังวลพึงควรหยุดคิด
สัมผัสกับชีวิต ระลึกรู้ต่อเนื่องกัน
หายใจมีสติ ตามวิถีมหัศจรรย์
เปลี่ยนแปรในกาลอัน ลุความจริงที่รื่นรมย์
เวลาใดก็ได้ เพียรฝึกให้อย่างเหมาะสม
ริมน้ำสนามร่ม ในป่าสวนห้องทำงาน
ไม่ว่ายืนหรือนั่ง ก้าวเดินยังได้ตามกาล
บรรลุเกษมสานติ์ ปัจจุบันประเสริฐสุด
ความเห็น (9)
สาธุ...ครับพี่...
อนุโมทนาสาธุ กับบันทึกใหม่ๆ ที่พูดถึงเรื่องการปฏิบัติ
ทิ้งบทกลอนวอนแต่งแถลงตอบ ชี้ทางชอบมอบมวลธรรมล้ำสมัย
พุทธธรรมชี้นำทางกระจ่างใจ มิหลับไหลประมาทพลาดพลั้งตน
พุทธศาสน์ประกาศก้องร้องให้ตื่น จึงคิดฝืนมิหลับไหลไม่สับสน
เลยรู้เท่าเข้าใจในตัวตน คิดใคร่พ้นสงสารเนิ่นนานนา
มอบฝากคุณโยมจันทน์รักษ์.
อ่านแล้วจากที่ขี้เกียจจะขึ้นบ้านไปสวดมนต์ก่อนนอนที่ห้องพระ ก็รู้สึกได้ว่่าควรปิดคอมฯแล้วขึ้นไปนั่งสมาธิ สวดมนต์ซะก่อนแล้วกลับลงมาเล่นเน็ตใหม่จะดีกว่า .. ขอบคุณนะค่ะ
สวัสดีค่ะ
คุณหนานเกียรติ
คุณพิมพ์สุภา
ขอบคุณที่แวะมาอ่านให้กำลังใจค่ะ
จุดประสงค์ก็คือฝึกเขียนร้อยกรองค่ะ ไม่ทราบจะเขียนอะไร ฝันไม่เก่ง ก็เอาเรื่องจริงสำหรับไว้อ่านสอนตัวเองด้วยค่ะ
นมัสการพระคุณเจ้า
เป็นคำที่มีลมหายใจมากกว่าคำอื่น ๆ คำคล้องจองจึงซ้ำ ๆ แบบนี้แหละเจ้าค่ะ เป็นการฝึกจำบทภาวนาไปด้วยเจ้าค่ะ
สวัสดีค่ะคุณWasawat Deemarn
ขอขอบคุณค่ะ ให้โอกาสกับสิ่งที่เราไม่รู้ พบว่าเรายังมีโอกาสอีกมากมายตลอดเวลานะคะ
ตัวเองเป็นคนที่แต่งบทร้อยกรองไม่เก่ง แต่ชอบอ่านบทร้อยกรอง แล้วก็จะ "ทึ่งในความสามารถของคนที่แต่งได้ทั้งไพเราะในภาษา และเฉียบคมในเนื้อหา" อย่างเช่นบทร้อยกรอง "เมื่อฉันฝึกภาวนาบทหนึ่ง" ของคุณจันทรักษ์ที่ได้อ่านนี้ อ่านแล้วก็รู้สึกดื่มด่ำและทึ่งว่า คนที่บอกว่าฝึกเขียนเขาเขียนได้น่าประทับใจกันขนาดนี้เลยหรือ ขอเชิดชูที่ทำให้รู้สึกภาคภูมิใจในความงดงามของภาษาไทย และขอบคุณเนื้อหาดีๆ ที่ยอมรับว่า ตนเองได้ปฏิบัติเฉพาะเวลาเข้ารับการอบรม จึงยังไม่ "บรรลุเกษมศานต์" เป็นคนที่จำเป็นจะต้องฝึกมาภาวนามากๆ เพราะในสมองมีแต่คิดไปข้างหน้า ไม่ค่อยได้อยู่กับปัจจุบัน แม้คุณจันทรักษ์จะชี้ว่าการฝึกภาวนา ฝึกได้ทุกเวลา ทุกสถานที่ และทุกอิริยาบท แต่ตนเองซึ่งขาดพื้นฐานเห็นจะต้องฝึกในที่ๆ สงบเงียบก่อน วันที่ 14-16 ที่ลูกชายเขาจะพาไปเที่ยวเกาะช้าง จะลองให้ลูกสาวพาฝึกดูเพราะเธอปฏิบัติเป็นประจำอยู่แล้ว
ขอบคุณค่ะ สำหรับสิ่งดีๆ ที่ได้รับ