พวกที่ ดีแต่ปาก... คือพูดมากแต่ทำน้อย
ร้องไห้ได้สำออย ถนัดร้อยเรื่องคุยโว
พวกที่ ปากกรรไกร คือพูดให้ชังโมโห
เสียดสีมีแต่โชว์ ถนัดโอ้เรื่องรอบตัว
พวกที่ ปากกระโถน คือตะโพนพ่นไปทั่ว
พูดไปให้หมองมัว ดีหรือชั่วพ้นตัวไป
พวกที่ ชอบปากบอน... คือพูดกร่อนเรื่องเหลวไหล
รอบรู้เรื่องใคร ๆ เผลอนำไปโฆษณา
พวกที่ มีปากเปราะ... คือพูดเฉาะทะเลาะว่า
ปากเบาเข้าตำรา เชี่ยวนินทาเป็นอาจิณ
พวก ปากหอยปากปู... คือพูดอยู่ไม่รู้สิ้น
พูดไปให้ได้ยิน พลิกปลายลิ้นเรื่องวนเวียน
น่ากลัวพวก ปากร้าย... คือพูดกลายดีร้ายเปลี่ยน
ขาว ดำ ทำพากเพียร ให้ผิดเพี้ยนอย่างคนเมา
ปากปราศรัยใจเชือดคอ คือพูดล่อให้เชื่อเขา
ในใจคิดแต่เอา เปลียบเอาเข้าประโยชน์ตัว
เรื่องมาก พวกปากมาก... คือปากอยากบ่นไปทั่ว
พูดไปไม่เข้าตัว ดีหรือชั่วช่างประไร
พวกที่มีปากเสีย คือพูดเขี่ยชั่วทิ้งไว้
ความดีที่หัวใจ กลับคำให้เป็นกลับกลาย
นิยมพวกปากหวาน คือพูดสานสิ่งเสียหาย
แก้ไขความวุ่นวาย ไม่เบี่ยงบ่ายความเป็นจริง
พูดแต่คำสัจจะ ไม่เลยละความหวานทิ้ง
พูดมีประโยชน์อิง ไม่สร้างสิ่งเรื่องแตกคอ
ปากใครก็ปากมัน พูดสร้างสรรค์กันเองหนอ
ปากใคร ใครสอพลอ นั่นคงก็เป็นเพราะปาก
ถูกต้องที่สุดเลยเจ้ นี่คือความจริง