เรื่องของครู...ชายแดน..วันนั้น
ตี 4 ตรงที่..รถทัวร์ กรุงเทพฯ-อุบลราชธานี..วิ่งผ่านเส้นทางสายขุขันธ์ ขุนหาญ และจอดส่งผู้โดยสารที่ีปากทางเข้า...ภูฝ้าย...
คนที่ลงจากรถคนนั้นไม่ใช่ใคร..ครูปอเองจ้า...วันแรกของการที่จะมาสู่โรงเรียนแห่งแรก ของชีวิต...ท้องฟ้ามืดสนิทเชียวแหละ..ครูใหม่ป้ายแดงยืนเคว้งคว้าง..กลางความมืด.. รถทัวร์วิ่งไปแล้ว...ทำไงดีละ...
ข้อมูลต่าง ๆ ตอนมารายงานตัวครั้งแรก ถาโถมเข้าสู่ความคิดของเรา....คำบอกเล่าของหลาย ๆ คนตอนที่ครูปอมารายงานตัวและได้สำรวจเส้นทางแล้ว ข้อมูลต่าง ๆ โหมกระหน่ำ
...ณ ที่แห่งนี้..."พื้นที่สีชมพู...มีกองกำลังทหาร...มีค่ายเขมรอพยบ ...เส้นทางที่ครูปอยืนอยู่ ณ ตอนนั้น(ตี 4 วันที่ 6 มกราคม 2531) เป็นเส้นทางลำเลียงอาหาร ลำเลียงอาวุธ ลำเลียงทหาร รถถังก็วิ่ง เข้าเรียกกันว่า ถนนสายยุทธศาสตร์...."...โอ้...
มืดจริง ๆ ครูปอรู้ทันทีที่ลงจากรถ..รอด..กับไม่รอด...ครูปอเลือกที่จะรอด...ระยะทางที่ต้องเดิน 2.8 กิโลเมตร .. เป็นทางลูกรัง..เป็นหลุมเป็นบ่อข้างทางไม่มีบ้านคนเลย..ป่า ป่า และป่า...เมื่อเราเลือกที่จะรอด.ต้องไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย..คือโรงเรียน...ครูปอกระชับเป้ที่ีใส่สัมภาระมั่น..และเลือกที่จะโยนมันทิ้งได้สะดวกหากมีภัยมาถึงตัว มือควานหาไฟฉายกระบอกอลูมิเนียมใหม่เอี่ยมที่พ่อซื้อให้มาใช้...พร้อมล้วงเอามีดพกปลายแหลมคู่ชีพเป็นมีดอรัญญิกด้ามสวย..ลายสวย...คมกริบเล่มโปรดมาเหน็บที่เข็มขัดกางเกงยีนไว้..เพื่อสะดวกในยามคับขัน...
มืดมาก ๆ จึงเปิดสวิทช์ ไฟฉาย...เจ้ากรรมจริง ๆ หมาเห่ากันขรมเลย...ไม่มีบ้านคนนี่นาแล้วหมาเห่าจากที่ไหนกัน ครูปอรีบปิดไฟฉาย..เดินมืด ๆ ก็ได้.ดีกว่าเป็นเป้าให้โดนเป่าโดยไม่รู้ว่ากระสุนจากปืนกระบอกไหน....และ..เพิ่มความระมัดระวังเป็นสองเท่า..
สติ...ตั้งให้มั่น..ในใจคิดว่าต้องถึงจุดหมายคือโรงเรียนให้ได้แต่ภาพหลุมหลบภัยที่เห็นตรงหมู่บ้านก็ทำเอาใจแกว่งเหมือนกัน...แต่ต้องปลอดภัย..ถ้าเราเป็นอะไรไป “แม่กับพ่อคงแย่แน่ ๆ” แม่เคยบอกว่า"ถ้าลูกของแม่ต้องเป็นอะไรไปสักคน แม่คงอยู่ไม่ได้"..ดังนั้น เราต้องปลอดภัย
สติเริ่มจะแตกอีกครั้งเมื่อเห็นดวงไฟจากรถยนต์ที่แล่นอยู่ข้างหน้า...ระยะอีกไม่ไกล..แต่ก็ต้องหาทางหลบ..สมองสั่งครูปอว่า..ดึกขนาดนี้จะให้ใครเห็นเราเดินอยู่คนเดียวกลางป่าอย่างนี้ไม่ได้..อันตรายจะมาถึง...แน่ ๆ
ดังนั้นจึงกระโดดลงข้างทาง..หมอบนิ่งในดงหญ้าข้างทางไม่กล้าแม้จะหายใจแรง กลัวคนบนรถจะได้ยินเสียงหายใจ (ว่าเข้าไปนั่น..แต่จริงนะคะ) มือหนึ่งกำกระบอกไฟฉายไว้ อีกมือดึงมีดที่เอวกระชับแน่น...ครู(ครูมวย) สอนไว้ว่า..ทำก่อนได้เปรียบ...การต่อสู้ระยะประชิด..ถ้ามาเป็นหมู่..อย่างน้อยสามคนต้องเสร็จครูปอแน่..ผู้ชายก็ผู้ชายเถอะ..ครูปอตั้งสติแน่วแน่เป็นไงเป็นกัน...รถวิ่งมาอย่างช้า ๆ แสงไฟดวงใหญ่จากหลังคารถ สาดส่องสองข้างทางทั้งซ้ายและขวา..เหมือนจะหาอะไรสักอย่าง....ครูปอหมอบนิ่ง...ก็เคยดูหนังบู้ล้างผลาญตอนหมอบเพื่อยิงต่อสู้กัน..ไม่นึกว่าตัวเองจะต้องมานอนหมอบอย่างกะในหนังเลย และก็ตอนจะมาเป็นครูใหม่ซะด้วย.
รถวิ่งผ่านไปแล้ว..ครูปอรอให้แสงไฟลับตาไปก่อน..ก็ไม่ไว้ใจนี่นา...แล้วจึงตะเกียกตะกายขึ้นจากข้างทาง...และก็..มารู้ทีหลังว่าตรงที่เราไปนอนหมอบอยู่นั่น..เป็นดง..”งูเห่า”..เวลาชาวบ้านจะกินงูเห่า..เขาก็จะมาหากันแถว ๆ นี้แหละ..ถ้ารู้ก่อน..ครูปอคงไม่กล้าลงไปหมอบอย่างนั่นหรอก...เฮ้อ..รอดมาไ้ด้
เมื่อขึ้นมาจากข้างทาง...ก็เดินอย่างระมัดระวัง..ตกหลุมบ้างเป็นบางครั้ง..โซซัดโซเซบ้างเป็นบางโอกาส...จนถึงบ้านพักครู....
เจ้ากรรมจริง ๆ ไม่มีใครอยู่บ้านพักเลย..ทั้ง ๆ ที่นัดกันไว้แล้ว...ครูปอสำรวจโดยใช้ไฟฉาย ฉายสำรวจพลางเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน....มีลูกกรงปิดใส่กุญแจไว้กันหมา แต่ตอนนี้กันครูปอ... พบว่าทุกห้องใส่กุญแจ.. “จะทำอย่างไรดีล่ะ” ครูปอคิด...ไม่ให้เสียเวลา...ปีนเลยหล่ะ..ครูปอปีนเข้าตรงระเบียงบ้าน...จะตกระเบียงขาหักไหมเนี่ย..ระเบียงบ้านพักนะ..ไม่ใช่ต้นไม้ที่มีกิ่งพอที่จะเกาะยึดได้..แต่ก็ปีนเข้าไปจนได้....แล้วถือวิสาสะ..นอนตรงระเบียงบ้านพักนั่นแหละ..พักเดียวก็หลับไป....ด้วยความอ่อนเพลีย...
...........เรื่องนี้เป็นความลับ...ไม่กล้าเล่าให้แม่ฟัง..กลัวแม่ตกใจ...แต่มันเป็นเรื่องจริง....ก้าวแรกการเป็นครูของครูปอ.......
ความเห็น (11)
แหมๆๆ........ครูปอครับ เรื่องจริงนี่มัน เอ้ยสนุกกว่าเรื่องแต่งอีกนะครับ ชอบมากๆ ยกให้เป็นคุณครูในดวงใจของผมเลยครับ
อยู่แถวๆนี้จะมอบพระให้สักองค์ จะได้ไว้กันงูกัด โจรข่วน ให้มีคนต้อนรับนะครับ
- สวัสดีค่ะคุณโสภณ
- ที่จริงแล้วครูปอโดนหลอกค่ะ...เพราะขึ้นรถที่หมอชิด..เด็กรถบอกว่า..ถึงขุนหาญก็สว่างพอดี..ให้ขึ้นรถรอบของเขาเลย..รถออกจากหมอชิด 2 ทุ่ม..เอาเข้าจริง ๆ ถึงตอน ตี 4 ค่ะ..ครูปอโดนหลอกจ้า.....มืดจริง ๆ เรื่องจริงที่จำไม่ลืม...
....ขอบคุณ คุณปณิธิ สำหรับดอกไม้ค่ะ..แวะไปชมภาพเขียนมาแล้วค่ะ...สวยมากค่ะ.....
ถึงแม้ว่าเรื่องมันผ่านมา 20 กว่าปี แต่ก็น่าวาดเสียว คราวต่อไปต้องวางแผนในการเดินทาง....ว่าแต่ย้ายโรงเรียนหรือยังครับ จากครูเด
- จ้ะปอ
- อ่านแล้วยอมรับกับความมุ่งมั่นที่จะเป็นครูของครูปอ
- ต่อไปเราจะตั้งมั่นกับการเป็นศน.นะคะ
- แวะมาอ่านครูชายแดน
- เหมือน มหา รายงานตัววันแรก ก็นอนในเบิม
- นอนในถ้ำเล้ก ๆ ชะตากันเราครู ปอ
- สวัสดีค่ะหัวหน้า
- ดีใจทุกครั้งที่หัวหน้าเข้ามาอ่านโพสของปอ...
- 5 ปีกว่าที่ศรีสะเกษ..มีอะไรเกิดขึ้นมากมายค่ะ...
สวัสดีค่ะท่านมหา....แล้วที่ที่มหาเคยอยู่(ชายแดนน่ะ) ไม่มีน้ำ..ไม่มีไฟเหมือนกับครูปอหรือเปล่าคะ...ขอบคุณท่านมหาที่แวะเยี่ยมเยียนกันค่ะ
- อ่านแล้วได้บรรยากาศดีครับ
ขอบคุณค่ะคุณสุรเชษฐ์ ที่เข้ามาเยื่ยมเยียนกันค่ะ
อยากไปเป็นครูอาสาตามชายแดน ชายขอบ ตามโรงเรียนชายแดน ชายขอบ แม่ฮ่องสอน ยะลา ปัตตานี นราธิวาส ตาก ต้องการด่วนมาก ใครพอจะรู้จักบ้างช่วยประสานติดต่อให้ด้วยนะครับ ผมมีใบประกอบวิชาชีพครูป ป.ตรี เอกคอมฯ เบอร์ผม 0863278614 กร