จะสู้หรือจะถอย


อยากสู้และอยากถอย

  ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่เกิดความรู้สึกเหนื่อยมากๆ เนื่องจากต้องรับผิดชอบหลายงาน แต่ละงานต้องแข่งขันกับตนเองและเวลา  รู้สึกว่าหากเราแข่งขันกับผู้อื่นคงรู้ผลแพ้ชนะแล้ว แต่นี้มาสู้กับตัวเอง เหมือนกับว่าตนเองมีหลายคนๆ ในตัวคนเดียว อย่างน้อยที่สุดก็รู้ว่าตนเอง เหมือนมี 2 คน  ที่สลับกันคิด สลับกันแพ้ สลับกันชนะ บางครั้งคิดดี บางทีคิดร้าย งงจริงๆ แต่ต้องสู้ ขณะที่สู้อยู่นั้น ใจหนึ่งบอกถอย ใจหนึ่งบอกสู้ ใจบอกว่าเราป่วยอยู่นะ อีกใจหนึ่งบอกว่าจะเป็นป่วยไม่ได้ แม้อาการไข้มีขึ้นบ้าง จึงมองว่า ตัวเราเองก็มีอยู่ร่างเดียว แต่เหมือนมีจิตใจอีกหลายดวงที่ซ่อนอยู่ในตัวเรา กระตุ้นเตือนให้เรารู้อยู่เป็นระยะ สงสัยเหมือนกัน 

ที่บอกว่าเหนือยและสู้จริงหรือเปล่านั้น เพราะว่าช่วงนี้ ต้องทำหลายอย่าง 

1. ทำหน้าที่ครู

2. ทำหน้าที่คนในครอบครัว

3. ทำหน้าที่พุทธศาสนิกชนชาวพุทธที่ดี คือ ระหว่างนี้ จัดผ้าป่าสมทบทุนเพื่อสร้างพระพุทธรูป เป็นงานใหญ่ และใช้บารมีสูง ตัวเราเองนิดเดียว เมื่อเร่ิมต้นคิดทำ ปัญหาอุปสรรคเกิดขึ้น ต้องแก้ไขอยู่บ่อยๆ จนท้อและคิดว่า คงมีบุญวาสนาไม่เพียงพอ จึงเกิดอุปสรรคมากมาย หรือหาคนมาช่วยแบ่งบุญใหญ่ได้ไม่มากพอ แต่เมื่อริเริ่มแล้วต้องดำเนินการต่อ และตอนนี้ใกล้วันแล้ว 

4. ทำหน้าที่เรียนหนังสือ เพื่อความก้าวหน้าในชีวิต  อาจารย์ให้เขียนเค้าโครงวิทยานิพนธ์ สิ่งที่อยากทำ คือ การวิจัยแบบมีส่วนร่วม หรือ PAR แต่ยังไม่เข้าใจ แม้แต่การจัดการความรู้ที่ต้องการก็ยังงง แต่ความรูสึกบอกว่า ต้องทำเรื่องการจัดการความรู้ ด้านวิชาการของโรงเรียน พัฒนาบุคลากร  ในขณะที่เราเองเพิ่งบรรจุใหม่ ไม่อยากคิดเลยว่า จะพา(PAR) ครูรุ่นใหญ่ที่มีอายุงาน 30 ปีขึ้นไปได้อย่างไร เราพาเขาทำ อาจจะเป็นเราที่ต้องทำเองหรือเปล่า  ปัญหาต่างๆ รู้ว่ามีแต่ไม่รู้ว่าจะมีอะไรบ้าง เรื่องอื่นก็พอทำใได้แต่อยากทำเกี่ยวกับการจัดการความรู้ เพราะอยากเก่งเหมือน ศ.นพ.วิจารณ์ พานิช และรู้ว่าหากทำวิทยานิพนธ์สำเร็จ โรงเรียนเล็กก็จะกลายเป็นโรงเรียนต้นแบบการจัดการความรู้เลยทีเดียว แต่ก็จะสู้ๆๆๆ เพื่อความสำเร็จ 

เมื่อทำอะไรหลายอย่าง  และมีความต้องการให้มีความลงตัว แล้วพบว่ายากมากที่จะทำทุกอย่างให้ออกมาได้ดีทุกอย่าง  ที่สำคัญคือการบริหารงานที่ต้องทำ ให้บุคคลอื่นเข้ามาช่วยเหลือเรา ช่วยทำงานให้เรา ยากมาก บางครั้งรู้สึกว่าตนเองบริหารงานไม่เป็น บริหารตนเองไม่เป็น มีบางคนบอกว่า ต้องจัดลำดับความสำคัญให้ได้ แต่ดูเหมือนทุกงานต้องทำหรือบางที่ต้องใช้เวลาเดียวกันด้วยซ้ำไป จึงจำเป็นต้องเลือก เลือกว่าจะทำงานใดก่อน วางงานไหน ก็มีเสียงติงมาบ้าง แต่ต้องอดทน เพราะทุกอย่างที่ทำ ได้วางเป้าหมายไว้แล้ว กำหนดเวลาไว้แล้ว ต้องทำต่อไปจนกว่าจะสำเร็จ 

คำสำคัญ (Tags): #บุรีรัมย์7
หมายเลขบันทึก: 430611เขียนเมื่อ 10 มีนาคม 2011 23:17 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:38 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

สวัสดีค่ะ มาแวะให้กำลังใจเป็นคนที่ทำอะไรพร้อมๆกันหลายอย่างเหมือนกันค่ะ

สุดท้ายตัดสินใจเลือกอนาคตตัวเองเลยต้องเสียคุณแม่ไปค่ะ...

เรียน ดร.พจนา ครับ

     ขอบคุณมากครับ  สำหรับกำลังใจ ช่วยผมได้มากเลย และขอแสดงความเสียใจที่ต้องเสียคุณแม่ไปนะครับ

     ขณะนี้ผมก็กำลังพัฒนาตนเองเพื่ออนาคตที่ดีกว่าครับ แต่โชคดีที่ผมยังอยู่กับพ่อแม่และได้ดูแลท่าน ท่านทั้งสองเป็นกำลังใจห้ผมเสมอครับ เพียงแต่พักนี้ผมเหนื่อยมากเท่านั้นเอง หากผมจัดการชีวิตหรือบริหารชีวิตได้ดีขึ้น รวมทั้งจัดลำดับความสำคัญของงานได้แล้ว ทุกอย่างคงจะลงตัว อย่าไรก็ขอแนะนำด้วยนะครับ  สำเป้าหมายของผมอีกประการคือ การเรียนให้จบปริญญาเอกครับ 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท