"ที่ใดมีสังคม ที่นั่นมีกฎหมาย"

    จริงอยู่ที่ว่ากฎหมายเป็นกฎเกณฑ์ควบคุมความประพฤติของคนในสังคมให้อยู่ในร่องในรอยอันเป็นการจัดระเบียบให้กับสังคมและยังอยู่คู่กับสังคมของเรามาตั้งแต่สมัยยุคมนุษย์หินแล้ว ดังนั้นที่ใดมีสังคมที่นั้นย่อมต้องมีกฎหมายเห็นจะจริง และขอเพิ่มเติมอีกว่าถ้ามีเพียงแค่ตัวบทกฎหมายแล้วไม่มีเครื่องมือในการใช้มันก็คงไม่มีประโยชน์ใด จึงกล่าวได้ว่าเมื่อมีกฎหมายย่อมต้องมีนักกฎหมายด้วย นักกฎหมายจึงอาจเปรียบเสมือนเครื่องมือหรือตัวช่วยในการปรับโครงสร้างทางสังคม ตลอดจนช่วยเหลือให้เพื่อนมนุษย์ทั้งหลายสามารถเข้าถึงตัวบทกฎหมายและเข้าใจว่าแท้ที่จริงกฎหมายต่างๆ ที่ตราใช้ขึ้นในปัจจุบันมีเพื่อประโยชน์แก่พวกเขาอย่างไรและสามารถใช้กฎหมายมาแก้ปัญหากับข้อพิพาทต่างๆได้อย่างถูกต้องและเป็นธรรม ก่อให้เกิดความสงบและความร่วมมือร่วมใจในสังคม

     แต่ในทางกลับกันนักกฎหมายบางคนที่ไม่คำนึงถึงหลักวิชาชีพของตนกลับนำกฎหมายมาใช้เพื่อเอาเปรียบสังคมโดยการตีความกฎหมายให้เกิดความสับสน หรือหาช่องว่าต่างๆนานาในการช่วยเหลือให้ผู้กระทำผิดต้องลอยนวลไป ทำให้สังคมปั่นป่วนวุ่นวาย ประชาชนเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า ท่านใดที่เป็นนักกฎหมายพึงพิจารณาตัวท่านเองเถิดว่า ตอนนี้ท่านเป็นนักกฎหมายประเภทใด แล้วคิดดูว่าท่านจะเป็นนักบุญหรือมือสังหาร...