แม่พาผมไปเลย (3)...เชียงคาน...ตัวตน...การเปลี่ยนแปลง
วันอาทิตย์ที่ 30 มกราคม 2554
เมื่อถึงที่ตัวจังหวัดเลย ประมาณห้าโมงเช้าเลยครับ และอีก 3 กิโลเมตร ก็จะถึงบ้านแม่ บ้านกำเนิดเพชร ตางข้ามราชภัฏเลย
แต่ทนรบเร้าหลาน ๆ ไม่ได้ อยากไปเชียงคาน เพราะเห็นจากสื่อต่าง ๆ งดงาม และมีนักท่องเที่ยวมาชมกันเยอะ
แม่ก็เหมือนกัน ก็อยากเห็น ทั้งที่พวกเราบอกว่า ให้นอนพักผ่อนที่บ้านคุณน้าดีกว่า แม่บอกว่า ไม่เอา ก็อยากไปกับพวกเรา เปิดหุเปิดตาด้วย พวกเราเลยจัดให้
เชียงคานวันนี้ เปลี่ยนแปลงไปมาก ผู้คึกคักขึ้น บ้านเรือนก็ผุดขึ้นมากมาย รถราเนืองแน่น โดยเฉพาะโซน ที่มีชื่อเสียงของเชียงคานในวันนี้ ที่มีโฮมสเตย์ ร้านของของที่ระลึก และวิถีชีวิตผู้คนและความเป้นมาของเชียงคาน
แปลกหูแปลกตาไปมาก....
ผู้คนเยอะมากครับ เกินกว่าที่ใจคิดไว้ ความเปลี่ยนแปลงที่มีผลดีต่อผู้คนเชียงคาน เพราะผมคิดว่า ผู้คนที่มีท่องเที่ยวและพักผ่อนโหยหาความเป้นตัวตนของอดีตอีกครั้ง และน่าจะเป็นเส้นทางที่เชื่อมต่อการท่องเที่ยวบริเวณรอบ ๆ แห่งนี้
ผมถือว่า เชียงคาน เป็นจุดท่องเที่ยวแห่งที่งดงามของภาคอีสานในวันนี้
ผมเป็นห่วงอย่างเดียวครับกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเชียงคาน ห่วงว่า ต้นไม้ ภูเขา สายลม และสายน้ำ ที่นี้จะเปลี่ยนแปลงไป
และที่สำคัญ การเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต รอยยิ้ม และอัธยาศัยใจคอ ของคนเชียงคาน
เพราะนี้คือ ตัวตนของเชียงคาน ครับ
ความเห็น (1)
เคยไปเชียงคานมาครั้งหนึ่ง นานมากแล้ว พักที่บ้านธาตุ เที่ยวเเก่งคุดคู้ ดูคดโค้ง ดูคนกินกุ้งสด ชนิดแบบเต้นๆ เรียก "กุ้งเต้น"
ตอนนั้นหนาวจนผ้าผวย3 ผืนเอาไม่อยู่
เช้าลุกไม่ขึ้นเพราะผ้าผวยหนักมากครับ
