ความเด็ดเดี่ยวของคุณยาย

          หลังจากที่คุยกันเรื่องจัดทำลานประดิษฐานพระลอยเคราะห์ในบริเวณสำนักวิปัสสนากรรมฐานกับ อบต.แห่งหนึ่งของคุณละเอียดที่นำมาเสนอ.. ยังไม่สรุปเรื่องราคาการจัดทำ..ได้ออกแบบร่วมกับวิศวกรโยธาและนายช่างเกี่ยวกับรูปแบบและองค์ประกอบ..ก็มีงานซ้อนงานอีกหลายอย่างเข้ามา แต่ก็เสร็จสรรพพร้อมออกไปพบผู้ป่วยที่ตึก 14 ตามที่ตั้งใจไว้..

วันนี้มี case จร ไม่ได้นัดหมาย เพียงแต่พยาบาลหุ่นสร่างท่านหนึ่งขอนิมนต์ไปเยี่ยม
โยมผู้ป่วยสูงอายุ..ที่กำลังนอนพักอยู่ในห้องรวม  สักพักหลังจากคุยงานกับห้องปัจจุบันเสร็จ จึงเดินตามโยมผู้เข้ามาต้อนรับ..  มีการคุยกันเบื้องต้นกับโต๊ะพยาบาลเกี่ยวกับคนไข้ผู้นี้..ก่อนที่จะเข้าไปทักทายผู้ที่ป่วยหรือชวนคุยให้รู้สึกผ่อนคลาย...

เตียงสภาพใหม่ตั้งอยู่ปากทางเข้าห้องน้ำและทางออก หมายเลขของเตียงไม่ได้รันตามที่เขียน เนื่องจากผู้ป่วยค่อนข้างเยอะมาก บางทีจะมีการเสริมเตียงล้นออกมาหน้าห้อง หน้าลิฟท์ ทางเดิน ในบางโอกาส..."หนูไพร" คือชื่อที่ติดอยู่ที่ปลายเตียงในกรอบเหล็กสี่เหลี่ยมพร้อมทั้งรายละเอียดอันยืดยาว..แต่อาตมามองแค่เพียง "อายุ"... ภาพที่เห็นเป็นผู้ป่วยที่หญิงชรานอนตะแคงข้าง มีสายน้ำเกลือ  ลักษณะของอายุกับภาพที่เห็นต่างกันโดยสิ้นเชิง  ความชราและอาการของโลกทำให้ผู้ป่วยดูมีอายุมากกว่าความเป็นจริงถึง 20 ปี และอาการอยู่ในช่วงระยะสุดท้ายตามที่พยาบาลเวรได้ให้รายละเอียด.. ควาทรุดโทรมของสังขารจึงเห็นได้ชัด..

"เงินอิฉันหาย พันแปด"  คำแรกที่โยมปริปากพูดให้ฟัง หลังจากที่ทักทายกันเล็กน้อยเพื่อให้ผ่อนคลาย...

หลายประโยคของคนป่วยทำให้เราทราบได้ทันทีว่า ด้วยพิษของไข้ ทำให้ผู้ป่วยวกวนและยังติดใจเรื่องเงินทองที่หายอยู่ ยังสนใจแต่เงินเพียงก้อนเล็กน้อยสำหรับเรา แต่อาจจะมากโขที่สุดในชีวิตของผู้เป็นเจ้าของเตียง..

โยมหนูไพร ถูกส่งมาจากอำเภอใกล้เคียงของจังหวัดเดียวกัน ด้วยอาการของการป่วยที่ค่อนข้างรุนแรง มีการฉีดสี คีโม และฉายรังสีทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว สภาพอิดโรยนอนในลักษณะไม่มีแรง ไม่มีใครมาเยี่ยมไข้ ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีการกล่าวถึง.. สภาพของอาการนิ่งของโยมหนูไพร ไม่สะท้านต่อโรคภัยที่กำลังเผชิญอยู่.. ตรงกันข้ามสายตาที่ลึกลงจากเบ้าทำให้เธอสนใจเรื่องทรัพย์สินที่หายไปเท่านั้น  ไม่มีเรื่องใดๆ ที่ติดใจอีกเลย..

ความเด็ดเดี่ยว.. ผ่านโลกมาเยอะด้วยสำเนียงพูดภาษาภาคกลางที่ชัดเจน และมีการตอบคำถามได้ดี.. มีอะไรที่น่าค้นหาอีกมากทีเดียว.. วันพรุ่งนี้ถ้ามีโอกาสได้เข้าไปในโรงพยาบาลอีก  อาจจะได้เรื่องราวต่างๆ มาเล่าให้ผู้อ่านได้ติดตามกันต่อไป..