เหตุเกิดที่รถ รถ

อุบัติเหตุ ที่ไม่เจตนาของข้าพเจ้าเกิดเมื่อวันเสาร์ที่ 8 มกราคม 2554 เวลา 24.30 น. ต่อเนื่องคาบเกี่ยวจนถึงคืน วัน อาทิตย์ที่ 9 มกราคม เหตุเนื่องด้วย ข้าพเจ้าตื่นนอนเวลา3.00 น.ของวันเสาร์ ซึ่งเป็นเวลาตื่นนอนปกติของข้าพเจ้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวและเตรียมไปเรียน ป.บัณฑิต ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม โดยออกจากบ้านเมื่อเวลา 5.30 น. ที่รีบไปแต่เช้าเพราะต้องหาที่จอดรถซึ่งพอสายจะไม่มีที่จอดรถหรือหาที่จอดลำบากข้าพเจ้าเรียนปกติเมื่อเลิกเรียน 12.00 น. ก็กลับบ้านโดยขับรถส่งเพื่อนๆก่อน  จากนั้นเพื่อนที่บ้านก็โทรศัพท์มาชวนไปแจกผ้าห่มไม่กี่ผืนโดยขับรถไปให้ชาวบ้านทางชานเมืองที่เจอ 4 ผืน เพื่อนอีกกลุ่มโทรมาชวนไปงานเลี้ยงวันเกิด กินที่ภัตตาคารจีน แถวช่อง3 งานเลี้ยงสนุกสนานเพื่อนๆมีความสุขกินเห้ลา แชมเปญเต็มที่ แต่ข้าพเจ้าไม่ได้กินเพราะกินไม่เป็น ข้าพเจ้ามีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์และที่สำคัญหน้าที่ต้องส่งเพื่อนทุกคนให้ถึงบ้านโดยปลอดภัย งานเลี้ยงเลิกประมาณ5ทุ่ม ข้าพเจ้าขับรถส่งเพื่อนๆทุกคนในความรับผิดชอบ6คน ส่วนอีก7คนเพื่อนอีกคนรับผิดชอบไปส่ง คนสุดท้ายส่งที่บ้านบอกข้าพเจ้าว่ามีทางลัดกลับบ้านไว ตอนนั้นเกือบ24.00น แล้ว ซึ่งเกินลิมิตเวลานอนของข้าพเจ้ามากเพราะปกติข้าพเจ้านอน2-3ทุ่มทั้งหาวทั้งน้ำตาไหลเมื่อขับเข้าถนนทางลัดทั้งมืดทั้งสลัวมีแต่ป่าหญ้าสองข้างทางนานๆมีรถวิ่งสวนผ่านสักคันขับไปเรื่อยๆจนมองไกลๆเห็นสะพานมีไฟสีส้มๆสว่างจึงคิดว่าขับขึ้นสะพานจะหลับตาสักนิดหนึ่งข้าพเจ้าหลับตา3วินาทีแต่คิดว่าลืมตามาดูทางเสียหน่อยพอลืมตาข้าพเจ้าหายง่วงทันทีทันใดเพราะสะพานโค้งหักศอกรถก็ชนเสาที่กั้นกลางสะพาน ปึก ปึก ปึก สิบเสาได้และพุ่งตรงไปเลนที่สวนมาประสานกับหน้ารถกระบะคันใหญ่เต็มๆแล้วรถข้าพเจ้าก็หมุนติ้วเป็นลูกข่าง3รอบก่อนจะพุ่งชนกับราวสะพานเต็มแรงเสียงที่เกิดดังสนั่นหวั่นไหวท่ามกลางความมืดนั้นเมื่อรถชนราวสะพานข้าพเจ้ารีบเปิดประตูวิ่งไปหาคนที่อยู่รถกระบะทันทีโชคดีเขาลงมาจากรถด้วยท่าทางงงๆข้าพเจ้ารีบถามเขาว่ามีใครเป็นอะไรหรือเปล่ามีเด็กไหมมีผู้ใหญ่หรือเปล่าปลอดภัยไหมใจของข้าพเจ้าตอนนั้นห่วงพวกเขามากจริงๆได้ยินเสียงเขาบอกว่าไม่เป็นไรมา2คนเขาถามกลับมาว่าพี่เป็นอะไรหรือเปล่าคนในรถล่ะข้าพเจ้าถึงได้สติจับตัวเองดูกระดูกไม่เจ็บตัวไม่เจ็บและบอกเขาว่าพี่มาคนเดียวขอโทษเขาเพราะงว่งมากเผลอหลับตาแค่นิดเดียวข้าพเจ้ารู้สึกผิดมากจริงๆกับการเผลอเลอหลับตาเสี้ยววินาทีโชคดีที่คนในรถไม่เป็นอะไรโชคดีที่ราวสะพานเป็นปูนโชคดีที่ข้าพเจ้าปลอดภัยและโชคดีที่เมื่อข้าพเจ้าลืมตาขึ้นมาเห็นเสากลางสะพานข้าพเจ้าก็กำพวงมาลัยมั่นและขาเหยียบเบรคไม่ปล่อยมิฉะนั้นความเสียหายที่เกิดขึ้นจะเป็นความผิดที่ติดตัวข้าพจ้าไปจนตายไม่มีวันได้กล่าวคำขอโทษแน่นอน ขอเรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์เพื่อสอนทุกคนในความไม่ประมาทและเกิดอุบัติเหตุโดยไม่เจตนา    ขอโทษจริงจริงค่ะ