นิทานที่ 32 ดูกคาแข้ว

  

  

  

ยังมี เสือโค่งฮ้าย               เจ้าถิ่นแดนดง

     วงคณาสัตว์                 ขยาดกลัวเกรงย้าน

     กังวานก้อง                  เสียงสะเนือนนันป่า

     หาล่าเนื้อ                    กินเล่นดั่งใจ

        

     วันหนึ่งได้                     ฟานอ่อนมากิน

     กินตับไต                      ปอดใจเอ็นซิ้น

     จัดการสิ้น                     สันในนุ่มอ่อน

     จีกต่อนเนื้อ                   ขบเคี้ยวดูกฟาน

         

      ฟางแต่หย้ำ                 เคี้ยวมุ่นซูนฟัน

      ยามมันซวย                ดูกแหลมคาแข้ว

       กินหลายแล้ว              สันคอดูกอ่อน

บัดนี้ เหลือท่อนน้อย          คาแข้วบ่ถอน

       

     เลือดเหงือกย้อย          อ้าปากน้ำลายไหล

 นกไส่ ในโกนเห็น             จึ่งถามเสือฮ้าย

       หลายวันแล้ว              เห็นนอนหิวหอด

       ฮอดบ่ฮ้อง                  ทังท้องแวบโกน ท่านเฮย

 

มึงอย่า ฟางแต่เว้า              มาซ่อยถอนเข็ม ทะแม่

กูก็ สุดลำเค็ญ                    ดูกคาเคืองลิ้น

นกไส่ บินลงใกล้                 สับดึงดูกอ่อน

       ถอนถอดทื้น                เสือยิ้มซื่นใจ

 

ต่อไป ขอท่านเจ้า               ปิแบ่งอาหาร แด่ถ้อน

     ยามมีกิน                      โผดทานสัตว์น้อย

     คอยกินน้ำ                   ไหลลงใต้ศอก

     ซอกเพิ่งผู้                    พลังเข้มเขื่อนแข็ง

 

เสือออก หาล่าเนื้อ              เพลินเพลิดลืมไล

นกไส่ คองวันคืน                บ่เห็นของต้อน

ดนนาน เสือหวนย้อน          หากินแถวเก่า

     นกจึ่งเข้า                     ถามข้อที่ขอ

 

ข้าก็ รอสู่มื้อ                      ของเศษอาหาร

      ลืมเหตุการณ์              ดูกคาฟันแข้ว แล้วบ่?

      เสือฟังแล้ว                 โมโหฮ้ายด่า

เจ้าป่า แปรเปลี่ยนปี้น         สัจจะได้ บ่หวั่นใผ จื่อเน้อ!

(7 มกรา 2011)