ปรัชญาชีวิต"คาลิล ยิบราน"ตอนที่27

ความตาย

แล้วอัลมิตราก็กล่าวว่า
ณ บัดนี้เราจะได้ถามท่านถึงเรื่อง ความตาย
และท่านตอบว่า

เธอต้องการรู้ความลับของความตาย
แต่เธอจะพบมันที่ไหนเล่า
นอกจากจะแสวงเอาในท่ามกลางของชีวิต

นกแสกผู้มีตามืดต่อกลางวัน
ย่อมไม่อาจเข้าใจกระจ่างถึงความลับแห่งแสงสว่างได้
ถ้าเธอต้องการเห็นวิญญาณแห่งความตายจริงๆ แล้ว
ขอจงเปิดดวงใจของเธอต่อกายแห่งชีวิตเถิด
เพราะชีวิตและความตายเป็นหนึ่งเดียวกัน
ดังเช่นที่แม่น้ำและทะเลเป็นหนึ่งเดียวกัน

ในความล้ำลึกของความหวังและความปรารถนาของเธอนั้น
มีความหยั่งรู้อันไร้คำกล่าวถึงสภาวะแห่งโลกหน้า
และดวงใจของเธอก็เฝ้าฝันถึงยามใบไม้ผลิ
เช่นกับที่เมล็ดพันธุ์พืชฝันรออยู่ใต้ปุยหิมะ
จงเชื่อความฝันนั้น
เพราะในความฝันนั้นเอง
เป็นที่แฝงเร้นของทวารไปสู่นิรันดร
ความกลัวต่อความตายของเธอนั้น
เป็นเพียงความสั่นกลัวของเด็กเลี้ยงแกะ
เมื่อเขายืนเฉพาะพระพักตร์ขององค์กษัตริย์
ผู้ทรงเอื้อมพระหัตถ์มาเพื่อประทานศักดิ์แก่ตน
ภายใต้ความสั่นกลัวนั้น
เขาไม่รู้สึกปราโมทย์หรือว่าจะได้เป็นข้าราชบริพาร
และเขาไม่สำนึกถึงความสั่นกลัวของเขายิ่งขึ้นหรอกหรือ

เพราะการเข้าสู่ความตายนั้น
จะเป็นอะไรอื่นจากการยืนเปล่าเปลือยในกระแสลม
และการหลอมละลายเข้าสู่แสงอรุณ
และการหยุดลมหายใจนั้นเล่า
จะเป็นอะไรอื่นจากการปลดเปลื้องมันจากการเข้าออกไม่หยุดหย่อน
เพื่อว่ามันจะได้ลอยขึ้น ขยายออกและมุ่งหาพระผู้เป็นเจ้า

เมื่อใดเธอได้ดื่มกินจากธารน้ำแห่งความสงัดนิ่งแล้ว
เธอจะสามารถร้องเพลงได้อย่างแท้จริง
และเมื่อเธอขึ้นจากยอดเขาแล้ว
นั่นแหละเธอจึงจะเริ่มปีนไต่
และเมื่อใดพื้นพิภพโอบอุ้มเธอแนบแน่นแล้ว
เธอจึงจะเริงรำได้อย่างแท้จริง

---