วันนี้ผมได้ดูรายการ รายการหนึ่ง เสนอภาพชีวิตของน้องๆที่พิการ 3 คน ที่สามารถเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ได้ จากการที่ได้ติดตามชม ผมขอปรบมือให้กับน้องๆทั้ง 3 คน ในความไม่ย่อท้อต่อชีวิตที่เกิดขึ้น กล้าที่จะสู้กับชีวิต กล้าที่จะสู้กับบุคคลที่ครบ 32 ประการ และที่สำคัญกล้าที่จะสู้กับจิตใจของตนเองอย่างที่มีคำพูดว่า อย่าให้ความกลัวพิฆาตจิตใจ ผมขอปรบมือให้กับน้องอย่างดังๆครับ
ทำไมผมถึงบอกเล่าเรื่องนี้ครับ จากการชมรายการผมได้ยินคำสัมภาษณ์ของน้องท่านหนึ่งว่า ที่พวกเค้าสามารถมาถึงจุดนี้ได้คือการที่หลายๆฝ่ายได้ให้โอกาสแก่พวกเขา
ฟังแล้วทำให้ผมกลับมามมองกระบวนการการพัฒนาคุณภาพ โดยเฉพาะการพัฒนาที่มี Facilitator เข้าไปเกี่ยวข้อง คำว่าโอกาสเป็นสิ่งที่ Facilitator อาจจะต้องมีไว้ครับ เพราะนั่นคือการให้โอกาสแก่พี่ๆน้องที่ทำงานคุณภาพด้วยกัน บุคคลากรต่างๆที่เราเข้าไปเกี่ยวข้อง หัวหน้าของเรา โรงพยาบาลของเรา โอกาสที่ให้คือความรู้ ความเสียสละ การให้อภัย ความรัก ความเมตตา ความอดทน และอื่นที่เราพอจะทำได้ เพื่อให้บรรยากาศในการพัฒนาคุณภาพเมไปด้วยความเป็นมิตร และสามารถร่วมกันฟันฝ่าไปถึงจุดหมายที่ทุกคนตั้งไว้ เพราะนั่นอาจจะสำคัญกว่าการผ่านการรับรอง แต่มีบรรยากาศที่ไม่เป็นมิตรเกิดขึ้นก็ได้
ดังนั้น ผู้พิการทั้งหลายจึงเรียกร้อง โอกาส มากกว่า ความสมเพชเวทนา