ความเครียดและใช้ชีวิตอย่างลืมตัวทำให้ “เป็นหวัด”

ช่วงหลัง ๆ มานี้ที่ทำงานมีเรื่องของการขอรับการรับรอง มีเอกสารมากมายที่ต้องจัดทำขึ้น
เพื่อให้ตอบโจทย์ของ ISO17025/IEC 15189 และอื่น ๆ ดูเป็นภาษาต่างดาวมาเลยใช่ไหมค่ะ
หากเปรียบการทำงานเหมือนร่างกาย ทุก ๆ คนคือ อวัยวะ หากมีอวัยวะใดที่ไม่ทำงาน
หรือบกพร่อง ก็จะพลอยส่งผลกระทบต่ออวัยวะอื่น ๆด้วยไม่มากก็น้อย ตามแต่ความรุนแรงของผลกระทบ
สภาวะเช่นนี้ ผนวกกับอาการที่เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว และเดี๋ยวหนาวมาก ๆ
ทำให้เชื้อหวัด เเพร่กระจายทั่วสำนักงาน ใครภูมิคุ้มกันไม่ดี ปฏิบัติตัวไม่ดีก็ "ป่วยเป็นหวัด"
ติ๋วมานึกย้อนกับตนเอง "ทำไมยังไม่เป็นหวัด"
เพราะช่วงนี้วิ่งออกกำลังกายสม่ำเสมอ
งานแม้จะจัดการได้ไม่หมด แต่พอหมดเวลาก็ปล่อย ทำให้ตกค้างในใจน้อยลง
สภาวะความเครียด "ไม่โจมตีจิตใจมากนักในจุดนี้"
พอหันมองเพื่อนร่วมงาน ในห้องมี ๗ คนที่นั่งรวมกัน ๓ คนป่วยเป็นหวัด
ไอ จาม เสียงแหบ อีกหนึ่ง ไม่ค่อยเข้าห้อง ที่เหลือรอด
หนึ่งคนให้เหตุผลว่า "เพราะฉีดวัคซีนไข้หวัดใหญ่ และทานอาหารเสริม นั่น นี่โน่น มากมาย"
อีกคนเพราะเป็นภูมิแพ้ ท่านจึงป้องกันตัวโดยการ "ใส่ผ้าปิดจมูก และอยู่ห่าง ๆคนเป็นหวัด"
สำหรับติ๋ว "วิ่งออกกำลังกาย ทานน้ำอุ่น นั่งหายใจ ใส่หมวก พันผ้าพันคอ สวมถุงเท้าแทบจะตลอด"
 อะ ๆ อย่างพึ่งขำ ของจริงค่ะ สิ่งเหล่านี้ช่วยได้จริง ๆ ก็ เชื้อกระจายเต็มห้องขนาดนั้น ทั้ง ๆที่เราต้องทำงาน
แต่เมื่อคืน ติ๋วนั่งทำงานเพลิน ไม่ใส่เสื้อเเขนยาว ไม่พันผ้าพันคอ นั่งทำงานจนจะห้าทุ่ม อากาศเย็นมาก
มารู้สึกตัวอีกที "จามน้ำมูกไหล" เหมือนพึ่งตื่นขึ้นมา "รู้ตัวว่า ประมาท"
จึงรีบเดินไปหยิบเสื้อหนาว ถุงเท้า ผ้าพันคอ และน้ำอุ่น ๆ มาอังที่จมูก
สัมผัสได้ว่า ช่องจมูกโล่ง แปลกแต่จริง ที่รู้สึกเย็น ๆก็หายไป นึกขึ้นได้ยังไม่ได้อาบน้ำ
จึงจัดแจงอาบน้ำ เมื่อความเย็นของน้ำสัมผัสร่างกายที่อุ่น ๆ เพราะซุกอยู่ในเครื่องป้องกันความหนาว
เหมือนเซลล์ร่างกายได้ถูกกระตุ้นปลุกให้ตื่น
แล้วก็รีบเช็ดให้แห้งใส่เสื้อผ้าให้อุ่นแล้วก็เข้านอน
น้ำมูกที่เคยไหลก็หายไป
ได้ข้อสรุปกับตนเองว่า

"ความเครียด การพักผ่อนไม่เพียงพอ เป็นสาเหตุให้เป็นหวัดได้ง่าย"

 
"หากไม่เครียด ไม่ปล่อยปะละเลยร่างกาย ไปออกกำลังกายบ้าง พักผ่อนให้เพียงพอ
เพียงแค่นี้เชื้อหวัดก็ไม่สามารถโจมตีร่างกายได้ อยู่ที่การปฏิบัติตัวของเรา"