น้ำในแก้ว
....วันนี้ วันศุกร์ เป็นวันสำคัญและเป็นวันที่ฉันมีความสุขอีกวันหนึ่ง วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเข้าอบรม ICT สำหรับผู้บริหาร ก็ได้รับความรู้เกี่ยวกับเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ขึ้นมาอีกมากโขอยู่สำหรับคนที่ไม่ค่อยมีความชำนาญ ดีใจที่ได้มีโอกาสต่อยอดความรู้จากการเรียนในห้องของ อ.อรอนงค์ และคิดว่าคงต้องหาความรู้เพิ่มเติมอีกมากมาย แม้ในส่วนตัวจะมีอคติกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ไม่น้อย ด้วยคิดว่ามนุษย์ปัจจุบันหันไปให้ความสำคัญกับสิ่งไม่มีชีวิตมากกว่าสิ่งมีชีวิต จนกลายเป็นว่ามนุษย์ในปัจจุบันจะกลายเป็นหุ่นยนต์ เป็นสิ่งที่มีชีวิต แต่ไร้จิตใจที่มีความรักความรู้สึกต่อผู้อื่น หรือว่ามันใกล้จะถึงยุคของหุ่นยนต์ครองโลก ตามจินตนาการของผู้สร้างหนังหลาย ๆ เรื่อง ยังไงก็ไม่อยากให้ถึงวันนั้น ....แล้ววันนี้คุณรักใครหรือยัง หากคิดอยู่คนที่ควรได้รับความรักมากที่สุดคือ คนที่เขาเกลียดเรา เพราะเขามีต้นทุนทางความรักต่ำ เป็นบุคคลที่น่าสงสาร ข้อคิดนี้ได้จาก ผอ.ภิรมย์ นันทวงศ์ เป็นอีกหนึ่งคมคิดดี ๆที่น่าลองใช้ดู..
สำหรับตัวฉัน....เมื่อวันวานคิดแต่ว่าหากมีบุญคุณต้องทดแทน มีแค้นก็ต้องชำระ สิบปีก็ยังไม่สายที่จะสะสาง ถึงวันนี้ก็ยังคิดเช่นนี้อยู่ หากแต่ประโยคหลังอาจเบาบางลงบ้างนิดหน่อยจากสิ่งแวดล้อมรอบข้าง จากผู้คนที่ฉันได้รู้จัก เขาเป็นครูของฉันได้ทุกคน บางคนก็เป็นกระจกให้กับฉัน ให้สามารถมองเห็นผ่านการกระทำของเขา ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาหาฉันในแต่วัน เปรียบเสมือนหยดน้ำที่เติมลงในแก้วของฉัน แม้บางครั้งน้ำนั้นจะขุ่นมัว หรือใสดังเกล็ดเพชร แต่ไม่เป็นไร ฉันยินดีต้อนรับน้ำทุกหยดที่รินรดลงในแก้วของฉัน ขอบคุณทุกคนและทุกประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาให้ฉันได้เรียนรู้...
สุดท้ายสำหรับบันทึกฉบับนี้...ขอบคุณพี่ชายสำหรับคำอวยพรเมื่อคืน (23 ธ.ค. 53) ก็จะถือเป็นคำอวยพรจากญาติผู้ใหญ่ ในวันปีใหม่ที่ใกล้จะถึงนี้ ..... Thank You
ความเห็น (3)
ตราบใดที่เรายังคิดเป็นแก้วที่ต้องการ การเติมเต็มจากน้ำนั่นแหละคือการเปิดใจยอมรับสิ่งที่จะเข้ามาเพิ่มประสบการณ์ในชีวิตให้กับเรา ผิดบ้างถูกบ้าง ต้องเรียนรู้กันไป พี่ม๋องเป็นคนน่ารัก สำหรับพี่ๆน้องๆอยู่แล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้รับสิ่งใหม่จากภาวะแวดล้อมนะคะ สู้ๆ
ก็คล้ายๆกับ ความพอดีที่พอเพียง กล่าวง่ายๆ คือการเดินทางสายกลาง
น้ำในแก้วที่อยู่นานมักจะมียุงมาไข่
บางครั้งก็ต้องเปลี่ยนน้ำใหม่บ้างนะ
รออ่านบท...น้ำใหม่...ที่ใสกว่าเดิม