ธรรมยาตรา
เมื่อวันที่ 4-8 ธันวาคม 2553 เดินทางไปจังหวัดชัยภูมิ เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมธรรมยาตรา ลุ่มน้ำปะทาว ครั้งที่ 11 ของพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล เจ้าอาวาสวัดป่าสุขคะโต ที่จริงการเดินธรรมยาตราครั้งนี้ เริ่มกิจกรรมตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม 2553 ผู้เขียนมีภาระกิจบางประการ ไม่สะดวกที่จะไป จึงเลื่อนไปร่วมกิจกรรมตั้งแต่วันที่ 4 ธันวาคม 2553
มีผู้ร่วมเดินทางไป 5 คน โดยพาหนะรถกะบะที่บันทุกสัมภาระเต็ม เดินทางถึงวัดกกผึ้งซึ่งเป็นที่พักของคณะธรรมยาตราในคืนนี้ เวลาประมาณเกือบ 1 ทุ่ม มืดมาก รีบช่วยกันกางเต้นท์ กินข้าว อาบน้ำ ไปฟังธรรมบรรยายของพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล และรับฟัง รับชมกิจกรรมต่างๆของขาวค่าย ได้แก่ การแสดง และการบรรยายเกี่ยวกับโทษของพลาสติก ขอชื่นชมสต๊าฟผู้จัดธรรมยาตรา เยี่ยม!
เช้าวันที่ 5 ธันวาคม 2553 ตื่นแต่เช้า เปิดท้ายรถบริการกาแฟแก่สมาชิกอื่นๆ มีผู้มารับบริการตั้ง 1 คนคณะของเราทั้งหมดรับประทานกาแฟ อาบน้ำ (3 ขันเพราะอากาศหนาว) เก็บเต้นท์ ขนสัมภาระขึ้นรถ มีน้องชายจากสกลนครช่วยขับถไปให้ เราจึงมีโอกาสได้เดินเป็นวันแรก วันนี้เดินเกือบ 10 กิโลเมตร ตอนแรกเหนื่อยมาก จำได้ว่าพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล บรรยายธรรมเมื่อคืน บอกไว้ให้หาที่อยู่ให้จิต ไม่ต้องคิดถึงเป้าหมายของการเดิน ให้เดินไปก้าวต่อก้าว ท่านบอกว่าเท้าขวาไปได้ เท้าซ้ายก็สบายมาก มีพระท่านเดิงเอานตีกลองเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เลยฟังเสียงกลอง เท้าก็ก้าวเดินไปเริอยๆ พร้อมกับทำความรู้สึกตัว เออ! ไม่เหนื่อยจริงๆด้วย สบายสำหรับวันนี้ คืนนี้พักค้างคืนที่ วัดภูเขาทอง กลางคืนหลวงพ่อคำเขียนบรรยายธรรมก่อน ประทับใจประโยคหนึ่งคือ การเดินธรรมยาตรามิใช่ต้องการให้แม่น้ำลำปะทาวดีขึ้น แต่เพื่อให้ต้นไม้ แม่น้ำรับรู้ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งเป็นห่วง ได้ไปกราบหลวงพ่อคำเขียนและหลวงปู่กลม ผู้เขียนรับรู้ด้วยใจถึงความเย็นในธรรมจากท่าน พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล บรรยายธรรม ที่จำได้และประทับใจคือ มนุษย์ทำอไได้เพิ่มขึ้นถ้าได้ฝึก ผู้เขียนเลยตั้งใจว่าพรุงนี้จะเดินโดยไม่ใส่หมวก เพื่อทดลองความอดทน กิจกรรมคืนนี้มีหลากหลาย คือ ดนตรีกีต้าร์คลาสสิค ละครจากโรงเรียนพ่อแม่ลูกของนครสวรรค์
ความเห็น (2)
เช้าวันที่ 6 ธันวาคม 2553 ออกเดินจากวัดภูเขาทอง จุดหมายปลายทางที่วัดป่ามหาวัน ที่ภูหลง วันนี้เดินเป็นระยะทาง 17 กิโลเมตร มาก เล่นเอาเหนื่อยเลย แต่ก็ยังไหวเพราะใช้วิธีนำจิตให้ไปเกาะกับเสียงกลองบ้าง เกาะกับการเคลื่อนไหวของเท้าบ้าง ก็เดินไปถึงจุดหมายกับเขาเหมือนกัน นึกถึงคำพูดของท่านพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ที่ท่านบอกว่าร่างกายมนุษย์มีศักยภาพเหลือเฟือที่จะทำสิ่งต่างๆได้ จึงต้องฝึกเพื่อให้จิตรับรู้ว่าเราทำได้ จะได้ไม่ท้อ คืนนี้พระอาจารย์บรรยายธรรมเรื่องการดูแลรักษาความชุ่มชื้นของป่าเพื่อให้นำซับซึ่งเปรียบเหมือนแม่ของแม่น้ำได้คงอยู่ พระอาจารย์ได้เสียสละเวลาเกือบทั้งชีวิต(30กว่าปี) ปลูกป่าเกือบ 4,000 ไร่ คืนนี้นอนหลับเป็นตาย วันที่ 7 ธันวาคม 2553 ตื่นขึ้นมาสดฃื่นมาก เมื่อรับประทานช้าวแล้วออกเดินเข้าไปในป่าภูหลง วันนี้ผู้เขียนได้เห็นนำซับแหล่งต้นน้ำลำปะทาว เออช่างน่าอัศจรรย์จริง เคยแต่เรียนมาไม่เคยเห็นจริงๆ จิตเห็นความรู้สึกซาบซึ้งที่มีต่อความเสียสละอันยิ่งใหญ่ของท่านอาจารย์ไพศาล วิสาโล วันนี้เดินอย่างมีความสุข ดูต้นไม้ ดูนำซับ เพลินดีจัง คืนนี้พักกางเต็นท์นอนกลางป่า ใกล้ๆวัดตอนเย็นไปนั่งที่หน้าผา สวยดีจัง พระอาจารย์บรรยายธรรมเข่นเคย แต่ใจฟ้งซ่าน จับต้นชนปลายไม่ถูกเลย กลางคืนพระอาจารย์จัดกิจกรรมมรณานุสติ เยี่ยมทั้งน้ำเสียงที่เรียบเย็น และบรรยากาศ ทำให้ผู้เขียนเห็นความประมาทของตนเอง ที่ไม่ตระเตรียมเรื่องตาย คืนนี้หลับอย่างเป็นสุขอีกคืนหนึ่ง รุ่งเช้าวันที่ 8 ธันวาคม 2553 เดินทางกลับบ้าน การมาธรรมยาตราให้อะไรกับผู้เขียนมาก คือ รู้ถึงความสามารถของตนที่มี เข้าใจวิธีเดินจงกรมในชิวิตประจำวัน และ ความห่วงใยในการดูแล รักษาป่าให้ยังคงมี น้ำซับเพื่อความคงอยู่ของแม่น้ำ ซึ่งหมายถึงความคงอยู่ของสรรพชีวิตในประเทศไทยนี้
ขออนุญาตนำข้อเขียนไปเผยแพร่ที่ facebook นะคะ "เรื่องเล่าหลังเลนส์ สมุดภาพที่ระลึกธรรมยาตราลำปะทาว ๑๕ ปี" https://www.facebook.com/dhammawalk.photobook
ขอบคุณมากค่ะ