การดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ : เด็กน้อย....ผู้คอยความหวัง
เด็กน้อย..ผู้คอยความหวัง
“ สวัสดีค่ะ... หนูไปเรียนแล้วนะคะ” น้ำเสียงแห่งความตื่นเต้นผสมกับบรรยากาศที่คึกคักของการเปิดเรียนเทอมแรก ปีการศึกษา 2553 ของผู้ป่วยเสพติดหญิงฟื้นฟูสมรรถภาพ ตึกโกเมน ที่มีโอกาสและสมัครใจเรียนหนังสือ
ผู้ป่วยหลายๆคน เข้ามาบอกกับเจ้าหน้าที่ตึกโกเมนทุกครั้ง ก่อนออกไปเรียนที่ ศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน ทุกคนต่างยิ้มแย้มแจ่มใส ดูสดชื่น...แต่มีภาพที่ทำให้พวกเราลืมไม่ได้ทั้งๆที่ผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม ซึ่งเป็นภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ยืนส่งเพื่อนๆไปเรียนหนังสือ ด้วยสายตาเศร้าๆบ่งบอกถึงความต้องการที่จะไปเรียนหนังสือเหมือนกับคนอื่นๆ “น้องพลอย” เป็นเด็กหญิงวัย 13 ปี ใช้สารเสพติดประเภทสารระเหย เข้ารับการรักษาที่สถาบันธัญญารักษ์ เป็นครั้งที่ 3 ซึ่งครั้งนี้เข้ารับการรักษาใน วันที่ 16 พฤศจิกายน 2552....หลายๆคนอาจจะสงสัยกันว่าทำไมน้องพลอยถึงไม่ได้ไปเรียนหนังสือเหมือนคนอื่น ทั้งๆที่วัยของเธอเป็นวัยที่ต้องได้รับการศึกษา....พวกเรามีคำตอบ..น้องพลอยเป็นเด็กที่ถูกพ่อ- แม่ ปัจจุบันขอมาเลี้ยง โดยที่ไม่รู้ว่าพ่อ- แม่ จริงๆเป็นใคร น้องพลอยไม่มีสูติบัตร ไม่มีสำเนาทะเบียนบ้านที่จะแสดงตัวตนว่าเป็นใคร มาจากไหน เหตุผลนี้คงปิดประตูเรื่องการเรียนของน้องพลอยได้เลย นอกจากจะมีหลักฐานดังกล่าว มายื่นให้กับทาง การศึกษานอกโรงเรียน ความฝันของน้องพลอยจึงจะเป็นจริง
“เราจะทำอย่างไรกันดี .. น้องพลอยถึงจะได้เรียนหนังสือ” เป็นคำถามที่ให้ทีมงานทุกคนในตึกโกเมนช่วยกันคิด และมีพี่ๆจากกลุ่มภารกิจบริการวิชาการเสนอแนะหลายประเด็นโดยมีจุดประสงค์เดียวกันคือ ทำอย่างไรเด็กหญิงอายุแค่ 13 ปี จะได้เรียนหนังสือ ... ภารกิจของทีมงานตึกโกเมน เริ่มขึ้นโดยการปรึกษานักสังคมสงเคราะห์ และ ผู้อำนวยการศูนย์การศึกษานอกโรงเรียนสถาบันธัญญารักษ์ พวกเราชวนกันไปที่โรงเรียนเก่าของน้องพลอยเพื่อหาหลักฐาน การสมัครเรียนในระดับประถมศึกษาปีที่ 1 พบกับคุณครูประจำชั้น และคุณครูปกครอง ได้รับคำตอบคือไม่มีหลักฐานที่แสดงตัวตนของน้องพลอยเลย แต่เห็นว่าเด็กมีอายุครบเกณฑ์ที่ต้องเรียนหนังสือจึงรับเข้าเรียนเพื่อประโยชน์ของเด็ก เราพบแต่มีเพียงสมุดพกรายงานผลการเรียนระดับประถมศึกษาปีที่2 เท่านั้น ที่บอกให้รู้ว่าน้องพลอยจบชั้นอะไร ….
พวกเรากลับมาตั้งหลักที่สถาบันธัญญารักษ์เพื่อมา.....คิด..คิด...แล้วก็คิด หลังจากนั้นจึงชวนทีมงานขับรถไปหาแม่(ปัจจุบัน)ของน้องพลอย เพื่อเชิญชวน และช่วยกันคิดว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้หลักฐานนี้ โดยไปคุยที่อำเภอ ก็ว่าต้องให้แม่ (จริง) รับรองว่าน้องพลอยเป็นลูก จึงจะดำเนินการต่อได้...แล้วพวกเราจะไปหาแม่จริงๆของน้องพลอยที่ไหนกันดี..เป็นคำถามที่ทุกคนรู้สึกว่า “ มืดแปดด้านจริงๆ ”..แต่พวกเราก็ไม่ท้อค่ะ ดิฉันและทีมงานสืบค้นทาง อินเตอร์เน็ต สอบถามทนายความ ผู้รู้หลายท่าน แต่ก็ยังไม่เป็นผล ในที่สุดเราจึงตัดสินใจพาน้องพลอยไปหาแม่ (ปัจจุบัน) ของเธออีก 3 ครั้ง ถ้าจะรอให้แม่ มาหาน้องพลอยคงยากเพราะบ้านอยู่ในสวนลึกออกมาถนนใหญ่ลำบาก และยังต้องดูแลสามีที่ได้รับการผ่าตัดสมองด้วย เราพาน้องพลอยไปจะง่ายกว่า พวกเราไปแต่ละครั้งหวังเพียงไปกระตุ้น เตือน และทวงถามความก้าวหน้าว่าแม่ของเธอได้ ดำเนินการเรื่องลูกเขาถึงไหนแล้ว และผลพลอยได้ที่ไม่เกินความคาดหมายนักในการไปแต่ละครั้งคือเด็กหญิงอายุ 13 ปีที่อยู่สถาบันธัญญารักษ์ มาหลายเดือน นานๆแม่จึงมาเยี่ยม เมื่อได้พบกับแม่ ได้กอด ได้คลอเคลีย อยู่กับแม่ด้วยความรัก ความคิดถึง มีโอกาสได้รับประทานอาหารร่วมกัน ช่างเป็นภาพที่ใครได้พบเห็น รับรู้และสัมผัสได้ ถึงความโหยหาความรักของลูกที่มีต่อแม่
มีความมืดย่อมมีความสว่างฉันใด ปัญหาที่ดูเหมือนจะหมดหนทาง กลับมีมีแนวทางขึ้นมาได้ ปัญหาของน้องพลอยก็เช่นกัน วันที่ 22 กันยายน 2553 ทางตึกได้รับโทรศัพท์จากแม่ (ปัจจุบัน)ว่าจัดการเรื่องของน้องพลอยเรียบร้อยแล้ว น้องพลอยมีชื่อในสำเนาทะเบียนบ้านของแม่ปัจจุบัน น้องพลอยมีหลักฐานแสดงความเป็นตัวตนของเธอแล้ว ส่วนขั้นตอนในการที่ได้หลักฐานมานั้นเป็นความสามารถเฉพาะตัวของผู้เป็นแม่(ปัจจุบัน) ซึ่งสลับซับซ้อนมาก จึงไม่ขอเปิดเผยในที่นี้..ไม่เป็นไรแค่น้องพลอยมีหลักฐานแสดงตัวตนเท่านั้นก็พอแล้ว
“พี่ค่ะ.. หนูแต่งชุดนักเรียนเป็นอย่างไรบ้าง คับไปหรือเปล่าค่ะ? ” เด็กน้อย สอบถามด้วยน้ำเสียงอันสดใส...เต็มไปด้วยความสมหวัง พร้อมทั้งหมุนตัวไปรอบๆ เพื่อให้พวกเราพิจารณาอย่างละเอียด....วันนี้วันที่ 27 ตุลาคม 2553 เป็นวันแรกที่น้องพลอยได้แต่งชุดนักเรียนเพื่อไปปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ ดูเขาตื่นเต้น แต่แฝงไปด้วยความสุข โดยเฉพาะดวงตาที่เป็นประกายเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นที่รอมานานแสนนาน....ตั้งแต่เริ่มภารกิจจนภารกิจเสร็จสิ้นใช้เวลา เกือบ 1 ปี
“ น้องพลอยรู้สึกอย่างไรบ้างที่ได้เรียนหนังสือ ”
“ ดีใจมากค่ะ หนูได้เรียนหนังสือเหมือนคนอื่นๆแล้ว ถ้าหนูอยู่ข้างนอกหนูคงไม่ได้เรียนแน่ๆ” เด็กน้อยพูดไปยิ้มไป แล้วเดินมากอดผู้ถามและส่งสายตาแสดงความขอบคุณพี่ๆที่มายืนส่งน้องๆไปโรงเรียน
สายตาทุกคู่ของเจ้าหน้าที่ ตึกโกเมน ที่มองดูน้องพลอยกับเพื่อนๆ รวม 9 คน แต่งชุดนักเรียน เดินเป็นแถวไปเรียนที่ศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน พวกเราทุกคนภูมิใจ มีความสุข อิ่มเอมหัวใจ และปลื้มปิติที่ได้มีส่วนช่วยและจูงใจ พร้อมทั้งจุดประกายให้เด็กๆรักการเรียน รักที่จะมีอนาคตที่สดใส ซึ่งการเรียนครั้งนี้อาจจะเป็นตัวกำหนด อนาคต หรือช่วยให้ผู้ป่วยเลิกยาเสพติดโดยเด็ดขาด มีคุณภาพชีวิตที่ดี พวกเราทีมงาน ตึกโกเมนทุกคนขอเป็นกำลังใจให้น้องๆ... และขอขอบพระคุณผู้ที่มีส่วนในการศึกษาของผู้ป่วยเป็นอย่างสูงที่ทำให้เด็กน้อยผู้คอยความหวังได้สมกับความปรารถนา... ด้วยปณิธานที่ยึดมั่นอยู่ในใจทีมงานของพวกเราอยู่เสมอ.... “ เราจะคืนคนดีของสังคม
ความเห็น (2)
มาให้กำลังใจเด็กน้อย และ หมอใหญ่ ครับ
ดีใจกับน้องพลอยและเพื่อนๆด้วยครับที่ได้เรียนหนังสืออีกครั้ง