มุมงดงามของโลกที่รกร้าง
มุมงดงามของโลกที่รกร้าง
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
สิ่งที่ทำให้ครอบครัวของผมได้ทำกิจกรรมด้วยกัน และสามารถแบ่งบทบาทหน้าที่ได้อย่างลงตัวที่สุด เมื่อยามวันหยุด ถ้าไม่นับเรื่อง การเล่น ‘เปียโน’ (ผมต้องเขียนเรื่องนี้แบบยาว ๆ เพราะเป็นเรื่องมหัศจรรย์ของผมมาก ที่เรียนเปียโนตอนอายุ ๔๐ ปี พร้อมกับลูกชาย)
แล้วก็คือ ‘การทำสวน’
ผมตัดหญ้า ภรรยาผมตัดกิ่งไม้ และดอกไม้ เพื่อนำมาปักแจกันวางไว้ในที่พวกเราชอบมานั่งมานอนกันมากที่สุด ส่วนลูกชาย จะหอบเศษหญ้าและกิ่งไม้มากองไว้
‘มันเป็นงานเล็ก ๆ แต่มีคุณค่าที่สุดในมุมมองของผม’
ดอกไม้ที่ปลูกเอง แล้วนำมาปักแจ ผมนั่งดูรอยหยักของกลีบกุหลาบป่า การเรียงซ้อน และความหอมกรุ่นที่มาติดรอที่ปลายจมูกแบบไม่ต้องสูดดม...นั่งชื่นชมอย่างเงียบและแอบภูมิใจเล็ก ๆ ว่า
‘เราก็มีฝีมือในการปลูกต้นไม้ แล้วให้ดอกสวยและงดงาม โดยไม่ตายไปเสียก่อน’
แต่ก็ไม่วาย พวกเพื่อน ๆ และน้องสาว ที่เข้ามาหาสู่พวกเรา ก็โวยวายแอบกัดเล็ก ๆ ว่า
‘ ดอกไม้มันก็เบ่งบาน งดงาม บนต้นของมันดีอยู่แล้ว ทำให้ต้องเอามาปักแจกันด้วยหล่ะ ’
ผมก็เป็นคนประเภทหัวอ่อน เชื่อคนง่าย ก็เออออ รับปากรับคำ แต่จนแล้วจนรอด ก็ทำเช่นเดิม เหมือน ‘ เหมือนเป่าปี่... ให้ควายฟัง’
ดอกไม้ในแจกันที่วางอยู่ในมุมสลัว ๆ ภายในบ้าน ๒ วัน ยังเบ่งบาน และไม่มีสัญณาณ ว่าจะร่วงโรยรา
จนเช้าวันหนึ่ง ผมพาลูกชายไปโรงเรียน ผ่านร้านค้าเอนกประสงค์ เพื่อซื้อยางลบให้ลูกชาย เจอเพื่อนที่เรียนโรงเรียนประถม เดินเข้ามาหา ผมสังเกตดูเพื่อนอย่างใส่ใจจึงรู้ว่ามีหยดน้ำตาหยดน้อยๆ ค่อยๆ ซึมออกมาสู่ขอบเบ้าตาแล้วไหลผ่านพวงแก้มแล้วร่วงลงสู่พื้นดิน
ผมเพ็งมองและสังเกตว่า เพื่อนไม่ยอมเช็ดน้ำตา ...ปล่อยให้มันไหลลงอย่างงั้น ปล่อยให้มันไหลออกมาออกมา ราวกับน้ำที่ซึมออกจากรูรั่วของสายยาง
ผมตกใจกำลังจะอ้าปากถามเพื่อน แต่เพื่อนชิงบอกเล่าก่อนว่า
“ แม่เราเสียแล้วนะ เป็นกะทันหันไม่ทันเตรียมตัว ปวดหัวแป๊บเดียว พาไปโรงบาล ก็เสีย จึงมาซื้อของเตรียมงาน ”
ผมและเพื่อนคุยกันไม่นาน เพราะต้องฝ่ายต่างรีบ คุยได้สาระ เช่น งานศพเตรียมที่ไหน เผาวันไหน และบอกเพื่อน ๆ หรือยัง มีอะไรให้ผมพอช่วยบ้าง ?
ด้วยความผูกพันกันสมัยเด็ก ๆ การคบหากันที่แตกต่างจากการคบหาแบบ ‘ผู้ใหญ่ ... ผู้ใหญ่’
มองดูตัวเอง แล้วย้อนดูพฤติกรรมของลูกชาย เมื่อเขาทะเลาะกันกับเพื่อน ตีกัน ร้องไห้ แทบไม่ถึง ๕ นาที ก็กลับมาเล่นและหัวเราะกับเพื่อนด้วยกันอีกครั้ง
‘ ความหยิ่งทะนงตัวเอง และมารยา ’ แทบไม่มีในตัวเด็กเล็ก ๆ เลยครับ
ผมไม่สัญญากับเพื่อนหรอกครับ ว่า จะไปร่วมงานทุกวัน ไปวันศพ หรือสิ่งใดที่ผมช่วยเหลือเพื่อน
หัวใจของผมต่างหากที่ทำให้ผมต้องทำสิ่งเหล่านั้น...
ไปไหว้ขอขมาคุณแม่เพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งที่ผมควรไปไหว้ท่านก่อนหน้านี้ ทำให้ผมต้องทิ้งช่วงห่างเป็นเวลานับ ๑๐ ปี
ตอนมืดและเงียบเหงาในวันนั้น ...
ผมกลับมามองดอกไม้ในปักแจกันวางไว้....
สภาพของมันที่เคยเบ่งบานกลับเหี่ยวเฉาโรยรา ... กลีบดอกเริ่มทิ้งตัวหล่นจากก้าน...ความหอมกรุ่นอบอวนกลับกลายเป็นกลิ่นหอมที่อับแห้งไม่น่าพิสมัย...
สิ่งที่เข้ามากระทบในหัวใจเล็ก ๆ ของผม นำพาให้ผมย้อนรอยไปมองรอยเท้าเล็ก ๆ ของผม อย่างที่ผมไม่เคยมองมันอย่างพินิจถี่ถ้วน
‘โลกนี้เต็มไปด้วยสิ่งที่จะทำให้ตาย อยู่ตลอดเวลา ...ความประมาท คือ ความไม่รู้ กิเลสตัณหาอุปาทานของคนในโลกที่มากขึ้น จนทำให้โลกนี้เต็มไปด้วยคนบ้า คือ คนที่ตายแล้วในทางจิตทางวิญญาณ ...โลกนี้จึงเต็มไปด้วยคนบ้า ’
ผมหวนพิศพินิจถ้อยธรรมของท่านพุทธทาสอีกครั้ง ….
หรือผมเป็นหนึ่งในคนบ้า โลกนี้จึงต้อนรับคนบ้าอย่างผม...อีกหนึ่งคน
คนบ้า...กับมุมงดงามของโลกที่รกร้าง.....
*****
ความเห็น (6)
อ่านด้วยความอิ่มเอม ในความบ้าที่สุนทรีย์ค่ะ เคยอ่านว่า โลกนี้เต็มไปด้วยคนบ้า บ้าทำโน่นนี่ ไปคนละสิ่งอย่าง .. ยอมเป็นคนบ้า ที่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ รัก ด้วยพอใจ สุขใจ ไม่เดือดร้อนใคร ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ ชื่นชมกับชีวิตครอบครัวที่งดงามค่ะ ดีใจที่มีคนเริ่มฝึกสมองซีกขวาด้วยการเล่นเปียโนในวัยที่คล้ายกัน ฉันเองเพิ่งเริ่มเรียนเมื่อปีก่อนนี่เองค่ะ บอกกับตัวเองว่าอย่างน้อยเราก็ได้เริ่มแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งน้องทิมดาบและคุณพ่อค่ะ
ขอบพระคุณมาก ๆ ครับ .....
1. คุณ poo > ที่เข้ามาอ่าน และได้รับเชื้อ 'บ้า' จากผมเป็นที่เรียบร้อย แต่เออ... หรืออาจนำเชื้อมาให้ผมมีความบ้ามากขึ้นครับ
2. คุณปิริมารจ ทัดบุปผา > ผมว่า เปียโน ก็เรียนได้ยากนะครับ ทำให้ฝึกประสาทสมผัสและสติให้ตัว
นอกจากนั้น นอกจาก ภาษาไทย ภาษาลาว ภาษาอังกฤษ (นิดหน่อย) ผมก็ได้รู้อีกภาษา
คือ ภาษาโน๊ต ครับ ที่ผมและลูกชาย อ่านและเข้าใจซึ่งกันและกันบ้าง
และทึ่งมากสำหรับ การเข้าจังหวะของ ' ห้องดนตรี' ครับ
- เข้ามาอ่านบันทึก " ฅนมีศิลป์ "
- ร่วมชื่นชมความงดงามกับการออกแบบชีวิตของน้องพี่ ทิมดาบ
-
ใช่!!นะ เราเลือกที่จะเป็น ที่จะอยู่ เลือกที่คบ เลือกที่จะดู เลือกบริโภค ได้....
....มาคารวะ....(คนบ้า..กับมุมงดงามในโลกที่รกร้าง)...จิตใจอันงดงาม..คงจะเหมือน..ดนตรี..ที่ดังในความว่างเปล่า..นะเจ้าคะ..ยายธีเจ้าค่ะ
สวัสดีค่ะ
เริ่มต้นบันทึกด้วยความงดงาม แม้ว่าความเศร้าปะปนมาบ้างระหว่างนั้น แต่ก็สรุปด้วยการจบลงอย่างงดงามเช่นกันค่ะ
ขอขอบพระคุณที่ให้สติค่ะ