คนทาง "วิชาการ..."

วิวาทะที่สกัดออกมาของท่าน โสภณ เปียสนิท จากบันทึก ทำดี ธรรมดี...  ถึงแม้จะสั้นแต่สามารถต่อยอดได้อย่างลึกซึ้ง...

คิดบวกน้อยคิดลบมาก ข้าพเจ้าขอคิดต่อดังนี้

คนเราในปัจจุบันน่าจะมีหลายประเภท ยกตัวอย่างเช่น

คิดบวกน้อย คิดลบมาก และ "ทำลบมาก" ประการที่หนึ่ง

คิดลบน้อย คิดบวกมาก แต่สุดท้ายก็ไปทำลบเหมือนเดิม นี้ประการที่สอง

คิดทั้งลบ คิดทั้งบวก บางครั้งไม่คิดอะไร แต่ก็ทำลบเหมือนเดิม ทำใคร ๆ เขาก็ทำกัน นี้ประการที่สาม

คิดทั้งบวก คิดทั้งลบ บางครั้งคิดอะไรไม่ออก แต่มีหน้าที่ทำบวกก็ทำ ๆ ไป นี้ประการที่สี่

แต่ถ้าคิดไปคิดมา ก็อาจจะมีบุคคลอีกหลายจำพวกแยกย่อยออกไป แต่สุดท้ายสิ่งที่สำคัญก็คือ "การกระทำของคนนั้นเป็นอย่างไร..."

ในปัจจุบัน เรา (นักวิชาการ) ส่งเสริมให้คนคิดบวก บอกพวกเรากันเอง (นักวิชาการ) ให้คิดบวก แต่คำถามที่สำคัญก็คือ "เราทำอะไรบวก ๆ หรือไม่...?"

นักวิชาการเป็นนักคิด คิดบวกแล้ว ต้องทำบวกด้วย

ถ้าคิดบวก ไปบอกให้คนอื่นทำบวก แต่การดำเนินชีวิตของตนเอง (นักวิชาการ) ยังทำลบ คือมือถือสาก ปากถือศีล อันนี้เสียชาติเกิดที่กำเนิดมาเป็น "นักวิชาการ..."

เอานะ... สรุปสั้น ๆ ว่า

คิดบวกดี แต่ถ้าจะดียิ่งกว่าคือ ต้องทำบวกด้วย

คิดลบ คิดเลว คิดชั่วช้าอย่างไง แต่สุดท้ายหักห้ามใจไว้ที่ความคิด ให้ติดอยู่ในใจ ครั้นเมื่อถึงขั้นตอนสุดท้ายคือ "การกระทำ" ขอให้ทำความดี และ "เสียสละ"

นักวิชาการที่ทำจริง ทำดีจริง เสียสละจริง จะไม่เป็นแค่ "เสือกระดาษ"

เสือกระดาษคือคนเขียนดี พูดดี แต่ทำไม่ได้เรื่อง หรือมีเรื่องแต่ไม่ได้ทำ

เสือตัวจริงอยู่ในป่า เดินไปเดินมา ใคร ๆ เขาก็กลัว

เสือกระดาษนั่งตากแอร์อยู่ในห้อง จิตใจเศร้าหมองเพื่อไม่ได้ลงมือกระทำ

นักวิชาการควรจะเป็นเสือตัวจริงได้แล้ว

เสือตัวจริงไม่ใช่เสือในสวนสัตว์ที่ลงไปทำวิจัยเป็น Case study หรือกรณีศึกษา แล้วได้มาซึ่งตำแหน่งและผลงานทางวิชาการ

เสือตัวจริงเขาดำรงชีวิตด้วยการหากินอยู่ในป่า ฝากชีวิตไว้กับป่า

เสือในสวนสัตว์ต้องรอให้คนอื่นหยิบยื่นอาหารให้กิน

อาหารของนักวิชาการถ้าอยู่ในสวนสัตว์ก็ได้แก่ งบวิจัย เงินเดือน หรือตำแหน่งทางวิชาการ

แต่อาหารของนักวิชาการที่อยู่ในป่าคือ ความสุขใจ ความอิ่มใจที่ได้ทำความดี ความปิติที่เกิดจากความเสียสละ

ความอิ่มใจ นั้นอิ่มท้องไหม อยากรู้ต้องลองไปทำดู

ถ้ากล้า ๆ กลัว ๆ "กลัวอดตาย" จะทุ่มเทกายและใจลงไป กลัวลำบาก ก็ขอให้อยู่แต่ในสำนักงาน ว่าง ๆ ค่อยลงไปทำ Case study มีเงินเดือนกิน ได้ยศ ได้ตำแหน่ง สุดท้ายก็เกษียณและจากโลกนี้ไปอย่างไม่ค่อยมีใครจะเหลียวแล

เกิดมาเป็นคนอย่ามัวแต่เห็นแต่ปากแต่ท้อง เห็นแก่อยู่แก่กิน

ถ้าทำดีจะอดตายไป ต้องลองดู หรือถ้าจะตายเพราะทำความดีก็สมแล้วที่ได้เกิดมาเป็น "คน" คนทาง "วิชาการ..."

[มนัสดา]

สวัสดีค่ะ

• คุณยายแวะมาหาความรู้ก่อนนอนค่ะ
• คิดบวกไว้ก่อนว่า คิดดี ทำดี ต้องได้ดีแน่นอน ถึงแม้คนอื่นไม่เห็น แต่เราเห็นเองและรู้สึกได้ด้วยนะคะ

[ปภังกร]

คนในปัจจุบันมองดูกายของตนเองมาก แต่ดูจิตใจของตนเองน้อย

ส่องกระจกทุกวันก็เห็นแต่ธาตุแต่ขันธ์ แต่ลืมมองไปลึกลงไปอีกสักหน่อยว่า วันนี้เราเป็นใคร เราเกิดมาเพื่ออะไร หรือในเฉพาะสถานการณ์เบื้องหน้า "สังคมนี้สมมติให้เราเป็นใคร...?"

หน้าเราเตือนตนเอง พิจารณาตนเองอยู่เสมอว่า "เราเป็นใคร" เราจะไม่ลืมหน้าที่ของตนเอง

เมื่อเราไม่หลง ไม่ลืมหน้าที่ของตนเอง สภาพของสังคมที่มีการแบ่งคนออกไปตามแต่ละฝ่าย แต่ละหน้าที่นั้นก็จะ "สมดุล" หรือ "สมบูรณ์" ตามโครงสร้างหน้าที่ที่ได้แบ่งกันไว้แล้วนั้น

คนเป็นพ่อก็เป็นพ่อที่ดี เป็นแม่ก็เป็นแม่ที่ดี เป็นลูกก็เป็นลูกที่ดี เป็นครูก็เป็นครูที่ดี เป็นข้าราชการก็เป็นข้าราชการที่ดี เป็นหมอก็เป็นหมอที่ดี เป็นตำรวจก็เป็นตำรวจที่ดี ใครทำหน้าที่อะไร ณ เวลาไหน ก็ทำหน้าที่ของตนเองให้ "ดี..."

เพียงแค่ทุกคนสำนึกรู้ว่าเราเป็นใคร หน้าที่ของเราคืออะไร สังคมนี้ไซร้ย่อม "สมบูรณ์..."