ครั้งแรกกับสนามบินสุวรรณภูมิ
ในคืนก่อนออกเดินทาง ทำให้ผมต้องเริ่มจัดกระเป๋าเดินทางให้เรียบร้อย ซึ่งในทุกครั้งที่ผมจะเดินทางไปที่ไหนก็ตามส่วนมากผมก็จะใช้เป้เพียงใบเดียวก็พอแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นเดินทางออกนอกประเทศเป็นครั้งแรกทำให้ผมทำอะไรไม่ค่อยถูก แต่ผมก็ยังโชคดีที่มีพี่อ้อยหรือคุณครูอภิญญา (เจ้าของบ้านเช่า) เป็นคนดูแลในครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของกระเป๋าเดินทางหรือยาต่างที่ควรติดตัวไปโดยพี่อ้อยได้นำเอากระเป๋ามาให้ผมเลือกเหมือนกับว่าผมได้สั่งซื้อทางไปรษณีย์ เพราะมีจำนวนหลายใบเป็นอย่างมากโดยที่ผมก็ได้เลือกกระเป๋าที่ใบเล็กที่สุด ซึ่งกระเป๋าใบนั้นผมก็ว่ามีขนาดใหญ่สำหรับผมแล้ว และพี่อ้อยก็ยังได้เตรียมยาแก้ท้องเสีย ปลั๊กไฟสำหรับการใช้ได้กับหลายประเทศ และก็ของเล็กๆน้อยอีก ทำให้มีอุปกรณ์การเดินทางครั้งนี้มีจำนวนมากกว่าทุกครั้งที่เตรียมมา และยังมีสิ่งหนึ่งที่ผมได้รับการช่วยเหลือในครั้งนี้คือ กระเป๋าเป้เล็กๆ ซึ่งผมก็ได้รับความช่วยเหลืออย่างดีจากครูเปิ้ลที่ได้นำมาให้ เมื่อผมเตรียมของทุกอย่างครบแล้ว ผมก็เริ่มจัดของทุกอย่างลงและสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกังวลเล็กน้อยก็คือน้ำหนักของกระเป๋า ซึ่งในการขึ้นเครื่องบินนั้นน้ำหนักของกระเป๋าแต่ละใบต้องมีน้ำหนักไม่เกิน 20 กิโลกรัมเท่าที่ผมรู้ในตอนนี้ แต่กระเป๋าผมน้ำหนักแค่ 5 กิโลกว่าๆผมเลยสบายใจขึ้นมาเพราะได้ลองชั่งน้ำหนักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เช้าของวันออกเดินทางผมได้เข้ามาพบกับท่านผอ.ชมนาด ที่โรงเรียนก่อนการเดินทางในเวลา 6.00 น ก่อนหน้านี้ผมได้ไปเรียนท่านว่าผมจะเดินทางไปในตอนเช้าวันที่ 16 กันยายน โดยจะต้องไปถึงสนามบินประมาณ 9.00 ท่านจึงให้ผมเข้าไปพบตอนเช้า โดยที่ท่านผอ.ชมนาดได้ให้ผมยืมเสื้อสูทของท่าน ซึ่งมีตรากทม.อยู่ที่กระเป๋าเสื้อ เพราะการเดินทางในครั้งนี้เป็นการเดินทางในนามของตัวแทนกรุงเทพมหานคร และท่านยังได้มอบPocket money ติดกระเป๋าในการเดินทางครั้งนี้ด้วย และเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ทำให้ผมจะขอขอบคุณอีกหลายๆท่าน อย่างเช่น ครูวิชนีท่านได้ให้Pocket moneyผมมาเหมือนกัน คุณครูแสงทอง คุณครูเสาวนีย์ ที่มีส่งความห่วงใยในการเดินทางในครั้งนี้
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วผมก็เริ่มเดินทางออกจากที่พักประมาณ 7.00 น. โดยรถแท็กซี่ขึ้นทางด่วนวิ่งตรงไปสู่สนามบินสุวรรณภูมิ ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าๆ ขณะที่รถวิ่งเข้าสู่สนามบินสุวรรณภูมินั้น ผมก็ได้มองโดยรอบๆของสนามบิน และได้แต่นึกในใจว่าตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กเห็นแต่เครื่องบินที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า ทุกครั้งที่เสียงของเครื่องบินผ่าน ผมก็ต้องออกมามองทุกครั้ง ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องออกมามองมันทุกครั้ง พอเข้ามาสู่กรุงเทพครั้งแรกที่ผ่านสนามบิน ก็เห็นเครื่องบินจอดนิ่งอยู่ที่สนามบิน และถ้าครั้งไหนได้เห็นว่ามันกำลังจะขึ้นหรือลงผมจะรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็น จากช่วงเวลาที่ผ่านจนถึงวันนี้เป็นวันที่ผมจะได้ขึ้นเครื่องบินจริงแล้ว เป็นอะไรที่ผมไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะได้ขึ้นจริงๆ เมื่อรถมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ สิ่งแรกที่คนขับรถถามผมก็คือว่า “จะให้จอดที่ไหนครับ” ซึ่งในตอนนั้นผมบอกตามตรงว่าผมก็ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรเหมือนกัน เพราะผมก็ไม่เคยมา แต่ก็ตอบออกไปว่า “ด้านในครับ” แล้วเขาก็ถามอีกว่า “ภายในประเทศหรือนอกประเทศครับ” ผมก็เริ่มที่จะตอบได้อย่างชัดเจนว่า “นอกประเทศครับ”และเขาก็นำรถมาจอดที่บริเวณประตูที่จะเข้าไปสนามบินสุวรรณภูมิ
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ
เมื่อประมาณ 4 เดือนก่อน ก็เพ่งเคยเห็นครั้งแรกเหมือนกัน กับสุวรรณภูมิที่ยิ่งใหญ่
และการเดินทางโดยเครื่องบิน "ครั้งแรก"
ไม่มีคำไหนที่จะบอกนอกจากคำว่า "ตื่นเต้น" ค่ะ
ใช่ครับ... นี้คือเหตุผลที่ผมอยากจะเล่าถึงความรู้สึกที่มีในครั้งแรก เพราะถ้าหลังจากนี้ไปความรู้สึกก็จะเริ่มจากหายกับการขึ้นเครื่องในครั้งต่อๆไป
สุระ อินทร์ประสิทธิ์
มาอ่านประสบกราณ์ดีๆของคุณเขียนได้ดีครับพอดีพรุ่งนี้จะไปเหมือนกันTG664 เลยหาข้อมูล อ่านแล้วซื่อๆดีครับ ก็มือใหม่ขึ้นเครื่องกลัวไปหมดขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ สำหรับคำแนะนำดีๆ จริงๆยังมีต่อนะครับแต่ยังไม่ได้เอามาลง ไว้จะนำมาลงต่อไปนะครับ