ไม่รู้จะดีใจ หรือเสียใจดี

วันก่อนพาลูกสาวไปตัดแว่นใหม่ เพราะเขาบ่นว่ามองไม่ค่อยเห็นอีกแล้ว อิมมีปัญหาสายตาสั้นมาตั้่งแต่เด็กแล้วตอนแรกที่ไปตัดแว่น เขาสั้น 200 พอไปครั้งต่อมา ก็เป็น 400 ซึ่งอาจารย์หมอบรรยงบอกว่าเขาก็จะสั้นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าอายุจะ 18 มันถึงจะหยุด พอจะไปครั้งนี้เราก็วางแผนว่าเราจะตัดใหม่ด้วย เพราะเราเคยไปหาแต่ละครั้งพอวัดทีไรเขาก็บอกว่ามันสั้นเท่าเดิม แต่ความรู้สึกของเรามันมองไกล ๆ ไม่ค่อยชัดเลย เวลามองไกล ๆ ไม่เคยเห็นมันชัด ๆ เลย และแว่นตอนนี้ก็เป็นรอยไปหมดแล้ว ก็โทรศัพท์ไปนัด พอไปถึงคลินิก คนก็เยอะเหมือนเดิมเหมือนไปโรงพยาบาลย่อม ๆ เลย คนเยอะมาก เรากับลูกก็เลือกกรอบแว่นใหม่กันนะ พอถึงคิว ก็ให้อิมตรวจก่อนผลปรากฎว่าเขาสั้น 500 แล้ว เยอะมาก ส่วนเราอาจารย์ก็วัด แล้วก็บอกว่าข้างซ้ายเรามันสั้นลงจาก 300 เป็น 400 แต่ข้างขวาเท่าเดิม พอเอาแว่นมาใส่มันชัดขึ้น ตอนแรกอาจารย์ก็จะตัดให้ แต่พอเราให้ข้อมูลว่าตอนนี้ถ้ามองตัวหนังสือใกล้ ๆ บางทีมองไม่ชัด ต้องถอดแว่นอ่าน เหมือนคนสายตายาว พออาจารย์ได้ข้อมูลแบบนี้เขาก็บอกว่า ถ้าเราตัดแว่นไป คราวนี้มองไกลเห็นชัด แต่ถ้าอ่านหนังสือใกล้ ๆ จะอ่านไม่ได้ ต้องถอดแว่นออก อาจารย์บอกว่าถ้าการมองไกลของเราไม่เป็นปัญหา เช่นการขับรถ ก็ให้ใช้แว่นเก่าไปก่อนเหมือนเดิม เพราะตอนนี้เวลามองไกล ตาข้างขวาจะช่วยข้างซ้ายอยู่ เพราะตาขวาชัด แต่ถ้ามองใกล้ตอนนี้ตาข้างซ้ายช่วยอยู่ มัน balance ด้วยตัวของมันเอง แต่ถ้าจะให้ชัดทั้งใกล้และไกล ต้องใส่แว่น2เลนส์ นะซึ่งเรื่องนี้เราต้องไปฝึกการใส่ด้วยเพราะไม่ใช่ง่าย ๆ เฮ้อ อุตส่าห์ตั้งใจเลือกกรอบแว่นใหม่ แล้วก็อยากมองไกลชัดขึ้นแต่ถ้ามันจะก่อให้เกิดปัญหาใหม่ ก็ไม่น่าจะดีเท่าไหร่ แต่คิดอีกแง่หนึ่งการมาวันนี้ก็ทำให้ได้ข้อมูลใหม่ที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า การใส่แว่น 2 เลนส์มันยาก และอาจารย์ให้ข้อมูลที่ทำให้เราตัดสินใจได้ มันก็ดีเหมือนกัน ไม่เปลืองเงิน แล้วก็จะได้หยุดคิด หยุดอยาก หยุดความต้องการ เพราะมีความรู้เข้าใจให้เหตุและผล

เฮ้อ ไม่รู้จะดีใจ หรือเสียใจดี