เสียเวลาเปล่า

วันนี้หลังเลิกโบสถ์เดินไปส่งน้องอิมที่ร้านหนังสือ ไปเจอหนังสือ 2 เล่มที่น่าสนใจก่อนซื้อ ก็เลือกเอาเล่มที่ดีไม่มีรอยยับ เลือกอยู่ตั้งนานทั้ง 2 เล่มนั่นแหละ แล้วก็ทิ้งอิมไว้ที่ร้านเพราะเราต้องกลับไปโบสถ์เพื่อคุยกับพี่ ๆ เรื่องการแสดงของเด็ก ๆ ในงานคริสตมาสที่จะมาถึง พอออกจากร้านฝนก็ตกลงมาปรอย ๆ และทำท่าจะหนัก เราก็รีบวิ่งข้ามถนน ตอนที่กำลังจะขึ้นบนฟุตบาทสะดุดอะไรไม่รู้ล้มลงไปหัวเข่ากระแทกพื้นเอามือยันไว้ รู้สึกเจ็บ ๆ อายนิด ๆ คนตัวโต ๆ ยังมาล้มอีก ดีนะที่มันเลยทางม้าลายไปแล้ว ไม่งั้นไม่รู้จะเป็นยังงัย พอวิ่งกลับไปถึงรถเอาหนังสือเก็บ หันไปมองถุงใส่หนังสือขาด รีบมองไปที่หนังสือทันที อ้าวมันขาดแล้วนี่ ตรงปกพลาสติกที่เขาห่อ ความรู้สึกแรกก็เสียดายจัง อุตส่าห์ยืนเลือกตั้งนาน ตอนนี้มือก็เจ็บ เข่าก็เจ็บ ก็คิดในใจว่า อุตส่าห์เลือกตั้งนาน ยังไม่ได้อ่านเลย มันก็ขาดซะแล้ว เราไปเสียเวลากับเรื่องนี้ทำไมนะ ยังไม่ทันถึงชั่วโมงเลย มันก็ไม่มีค่า ไม่มีประโยชน์อะไรกับเรื่องแบบนี้เลย แล้วมันก็จริง ๆ แหละพอเราอ่านไปหนังสือมันก็ต้องเก่า ต้องยับบ้าง

ชีวิตมันไม่แน่นอนเลยเน๊อะ บางทีเราก็เสียเวลากับอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่มีคุณค่าอะไรเลยจริง ๆ

เคยได้ยินบางคนพูดหลายครั้งแล้วว่า ถ้าเรารู้ว่าเรามีเวลาที่จะอยู่ในโลกนี้อีกแค่ 20 นาที เราอยากทำอะไรบ้าง แล้วเราจะพบว่าเรื่องอะไรที่เราทำอยู่กังวลอยู่ เกลียดอะไร เบื่ออะไรสักอย่าง มันเป็นเรื่องที่เล็กมาก ไม่ควรค่ากับการเสียเวลาที่มีค่าเลยจริง ๆ

ตอนนี้แผลที่เข่าก็ยังไม่หาย แล้วก็คงเป็นแผลเป็นอีกแหละ เพราะตอนนี้เป็นอะไรนิดหน่อยแผลก็หายช้า แล้วก็เป็นแผลเป็นเพราะพอคนเราอายุเลย 40 ปี อะไร ๆ ก็เป็นแบบนี้แหละ

เพราะฉะนั้น รีบไขว่คว้าความสุขเอาไว้ดีกว่า

[โสภณ เปียสนิท]

บางทีอ่านหนังสือก้เป็นความสุขนะครับ ดังนั้นจึงยังต้องอ่านนะ แม้จะขาดก้พอจะเย็บปะได้ก็เอา