กาพย์ยานี ๑๑: วสันต์เศร้า
วสันต์เริ่มพรายพร่าง สิ่งสรรพ์ต่างชื่นชีวา
แต่งแต้มชีพชาวนา ให้เกิดหวังอย่างตั้งใจ
ปีนี้นาข้าวข้า มีราคาพาผ่องใส
หลังคาที่เปิงไป คงเปลี่ยนใหม่แน่คราวนี้
ดอกเบี้ยที่เบ่งบาน คงถึงกาลชำระหนี้
ฉโนดคงอยู่ดี ไม่เปลี่ยนมือผู้ถือครอง
มอเตอร์ไซค์ที่ลูกขอ หลายปีรอได้จับต้อง
ท้องทุ่งยิ่งสีทอง ชาวนามองยิ่งเปรมปรีดิ์
วสันต์กลับโถมถา กระหน่ำมาอย่างเร็วรี่
เกินกว่าความพอดี เกินน้องพี่เก็บของทัน
ปีนี้ชาวนาเศร้า ทุ่งทองเน่าใต้น้ำนั้น
ไร้ที่พำนักพลัน ที่หยัดยืนคือหลังคา
ดอกเบี้ยที่เบ่งบาน ก็ถึงกาลบอกอำลา
ฉโนดที่รักษา จะเปลี่ยนมือผู้ถือครอง
มอเตอร์ไซค์ที่ลูกขอ เป็นข้าวห่อพออิ่มท้อง
น้ำตาที่ไหลนอง มาดื่มแทนแก้แค้นขม
หนึ่งปีกี่หยาดเหงื่อ ร่องรอยเหลือคือระทม
วันพรุ่งทุกข์ยิ่งถม เต็มเศษซากฝากเต็มตา
วสันต์ถึงวันพราก เหลือคำฝากให้ชาวนา
อยู่ต่อหรือท้อลา ทิ้งข้าวกล้ามาขายแรง
หมายเลขบันทึก: 405582เขียนเมื่อ 31 ตุลาคม 2010 10:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 มิถุนายน 2012 21:03 น. () สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านบทกวีเพราะๆค่ะ
น่าสงสารชาวนานะคะ
ขอบคุณค่ะ ค่ะเจ็บวันนี้ยังไม่เท่าไหร่ แต่วันพรุ่งล่ะ จะทำอย่างไร
หลายถิ่นที่หลังน้ำลด หนักยิ่งกว่าตอนท่วมค่ะ บ้านแม่ของครูภาทิพ
อ่วมเกือบทุกปี แม่ก็ผูกพันกับบ้าน ไม่ยอมทิ้งบ้าน เหมือนคนแก่ๆในทีวีที่ออกข่าว
มาเยี่ยม มาอ่าน บทกลอน ที่ไพเราะ จริง ๆ ระดับเขียน หนังสือ ทำเล่มวางขายได้เลย..แหละ
ขอบพระคุณทุกถ้อย แถลงมา ค่ะพี่
เกินกว่ารับสดุดี ดั่งอ้าง
กาพย์กลอนบ่เขียนดี โดดเด่น เกินแล
เพียงแต่หวังรักษ์สร้าง สืบร้อยกรองกานต์
ขอบคุณความห่วงใย จากคนไกลที่ส่งมา
คืนนี้โบกมือลา นอนแล้วจ้าสวัสดี
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก