ผมกับคนอื่นเป็นที่เรื่องที่ไม่จะถูกมานานแสนนาน ตั้งเด็ก ๆ ผมไปวิ่งเล่นที่วัดที่ไรก็จะโดนหมากัดอยู่บ่อยๆ ตอนบวชเป็นพระก็ไม่วาย หมาไล่ฟัดจนพระไปทาง บาตรไปทาง มาเป็นครูนึกว่าจะปลอดจากหมาแล้ว ที่ไหนได้ ต้องออกเยี่ยมบ้านนักเรียนให้ครบร้อยเปอเซ็นต์ อีก นักเรียนของผมส่วนใหญ่เป็นลูกชาวไร่ จะเลี้ยงหมาไว้เฝ้าของกันทุกบ้าน บ้านละไม่ต่ำกว่า 3 ตัว ไปบ้านไหนก็ต้องบอกนักเรียนดูหมาให้ก่อนทุกครั้งเป็นคำพูดที่พูดเป็นร้อยครั้ง และคำตอบก็จะเหมือนกันทุกบ้าน "เข้ามาเถอะค่ะหมาไม่กัดหรอกค่ะ" ถ้าคุณมีประการณ์กับหมาเหมือนผมจะเชื่อเจ้าของบ้านไหม มีบ้านหลังหนึ่งมีหมาสัก 5 ตัวเห็นจะได้ พอผมลงจากรถมันก็พากันวิ่งมาเห่าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย จากประสบการณ์ความกลัวของผม ทำให้ผมกระโดดขึ้นไปนั่งบนม้าหินอ่อนที่ล้อมรอบด้วยผู้ปกครองนักเรียนอย่างรวดเร็ว ถ้าคุณได้เห็นตอนนั้นเหมือนคนล้อมขอหวยไม่มีผิด ขอวิงวอนคนออกคำสั่งเยี่ยมบ้านนักเรียนหน่อยเถอะครับ ใกล้ไกล ฝนตกรถออกไม่ได้ ลำบากแค่ไหนผมจะบ่นสักคำ ขออย่างเดียวให้ไปเยี่ยมบ้านที่ไม่มีหมาได้ไหมครับ
เห็นภาพเลยครับ วิ่งไปอยู่บนโต๊ะ ฮ่าๆๆ จริงๆๆแล้วถ้ามีประสบการณืที่ไม่ดีกับหมา เราจะกลัวมัน แล้วหมามันจะรู้ครับ อาจารย์ลองทำท่าสู้มันดู มันจะวิ่งหนีทันทีครับ
สวัสดีครับครูปือ
พูดถึงสุนัขตามบ้านนี้ คิดถึงสมัยเรียนนะครับ ออกเก็บข้อมูลวิจัยตามบ้าน จะต้องหาไม้ไปด้วย ไม่งั้นเเล้ว จะต้องเป็นได้มาเเน่ๆ เเผล สองเเผล อิอิ