ลดความเหลื่อมล้ำด้วยคำ "ขอโทษ"

วันก่อนผมไปธุระที่ไปรษณีย์  ขณะกำลังจะถอยรถออกจากที่จอดรถ คิดว่าหันหลังมองด้านซ้ายและขวาให้ดีแล้ว แต่พอเริ่มถอยกลับมีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับผ่านหลังรถไปอย่างรวดเร็ว  หญิงวัยกลางคนที่ขับมอเตอร์ไซค์นั้นบีบแตรเสียงดังและหยุดรถหันมามองผม สีหน้าแสดงความตกใจมาก

ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะเกือบถอยรถไปชนใครเข้าแล้ว เราทั้งสองจ้องมองหน้ากันในช่วงเวลาสั้นๆ  ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร  แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่คนผิด เพราะผมได้หันมองอย่างถี่ถ้วนแล้ว  สักพักเราทั้งสองก็แยกย้ายกันขับรถออกไป

ขับออกมาได้สักพัก  ผมก็คิดได้ว่า หญิงคนนั้นเขาก็คงไม่รู้หรอกว่าผมได้พยายามมองหลังให้ดีแล้ว  สิ่งที่เธอเห็นก็คงเป็นแค่รถเก๋งคันหนึ่งถอยออกมาจนเกือบชนรถของเธอ  ส่วนตัวเราเอง แม้จะมั่นใจว่าได้ตรวจดูรถด้านหลังแล้ว  แต่จริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเรามองพลาดหรือเปล่า  รู้สึกว่าตัวผมเองรีบร้อนเกินไป ที่จะตัดสินว่าใครถูกใครผิด 

หญิงคนนั้นอาจคิดไปแล้วหรือเปล่าว่า  คนขับรถเก๋งไม่ใส่ใจ หรือเห็นความสำคัญของเธอเลย  เห็นว่าตัวเป็นรถใหญ่ หรือมีฐานะกว่า  ไม่ต้องเกรงใจคนจน!  ถ้าเป็นอย่างนั้น  ผมอาจเป็นคนหนึ่งที่กำลังสร้างความเหลื่อมล้ำให้กับสังคมหรือไม่นะ

สัญญากับตัวเองว่า หากเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้ง  ผมจะโบกมือแทนคำ "ขอโทษ" ก่อนสิ่งใดๆ  อย่างน้อยคงได้ทำให้หญิงคนนั้นตกใจน้อยลง  และรู้ว่า คนในรถเก๋งก็ยัง "แคร์" คนบนมอเตอร์ไซค์

 

 

[โสภณ เปียสนิท]

ครูผมคนหนึ่งเคยสอนว่า "ขอโทษ คุณเหยียบเท้าผม และ ขอโทษผมเหยียบเท้าคุณ" ได้ทั้งสองด้านเลย 

[นายอ๊อด]

ขอบคุณมากสำหรับข้อคิดจากคุณครูครับ