วันพุธที่ 6 ตุลาคม 2553
เส้นด้ายแห่งโชคชะตาของผมช่างเปราะบาง
เกรงว่าชีวิตนี้ไม่อาจเหนี่ยวรั้งสิ่งใดไว้ได้เลย
ซึ่งจริง ๆ แล้ว ชีวิตของคนเรา...
ย่อมไม่สามารถเหนี่ยวรั้งสิ่งใดไว้ได้เลยแน่นอน
แต่ถึงแม้ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งสิ่งใดไว้ได้
ผมภาวนาให้ชีวิตของผมว่า ...
" ขอให้ความโง่ทุกครั้ง ทำให้ผมฉลาดขึ้น "
"ความโง่" กับ "ความไม่รู้" น่าจะเป็นคนละเรื่อง
ในชีวิต และในหลาย ๆ หน
ผมรู้ แต่ผมแกล้งโง่ บ่อยครั้ง...
รู้ว่า เพื่อนหลอกยืมเงิน อ้างเหตุผลความเดือดร้อนสารพัด แท้จริงไม่ใช่
รู้ว่า คนที่เรารัก แต่เขากลับหักหลังเรา ใส่ร้ายป้ายสีเรา เอาเปรียบเรา
รู้ว่า ... รู้ว่า ... และ...รู้ว่า .....
ผมอยากเป่าทุกอย่างให้ปลิวละลิ่วราวกับใบไม้ที่พลิ้วตามสายลม
และกระซิบเบา ๆ ว่า...
" ขอให้ความโง่ทุกครั้ง ทำให้ผมฉลาดขึ้น "
*******
iรูปที่ลงไว้สวยจริงๆเลยค่ะ
ขอบพระคุณ ครับ "คุณไม่แสดงตน"
คุณเขียนบล็อกยังครับ วันนี้
จะได้ตามไปอ่านครับ
สวัสดีค่ะ
เราจะโง่แต่ละเรื่อง ครั้งเดียวนะคะ
+ สวัสดีค่ะ...
+ กำลังฟังเพลง..."น้อยก็หนึ่ง" ของคุณอารักษ์ อาภากาศ แล้วอ่านบันทึกนี้
+ อืม...ความโง่ ในแต่ละครั้งที่ชีวิตเราสัมผัส คือ กำไรชีวิต ค่ะ เพราะนั่นหมายถึงการเรียนรู้ใจตน การเรียนรู้ถึงการปรับเปลี่ยนในลำดับต่อไป นะค่ะ...
+ อิ อิ...เป็นบ่อยค่ะ...ทั้งโง่จริงและแกล้งโง่ค่ะ
...ตื่นขึ้นมา..น้ำตาซึม..เพราะเผลอไปคิดว่า...เราไม่สามารถจะยื้อยุด..(...)..ไว้ได้..ในชีวิต..กับ..ที่เรียกว่า...(ต้องการฤาปราถนา)..(อืมๆๆ..จะแกล้งโง่...ไม่ยืมตังค์...หากจะยืมความปราถนา..อ้ะะๆๆๆๆ)...สวัสดียายธีค่ะ
ส่วนผมเองนอกจากจะไม่ฉลาดมากมายแล้ว ยังไม่ค่อยเฉลียว อีก ต่างหาก..