หนึ่งในคำว่า"สะพานรักสารสิน" ก็มาจากบทประพันธ์ของอาจารย์เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ในบทประพันธ์ขื่อ"สะพานรักสารสิน ภูเก็ต"
ความรัก คือหัวใจ ให้แก่กัน
ความรัก คือนิรันดร์ มั่นสมัคร
ความรัก คือศรัทธา สามิภักดิ์
ความรัก คือความประจักษ์ ในใจเรา
ภูเอ๋ย ภูเก็ตอาณาเขตที่เรารักกัน
โธ่เอ๋ย สะพานสารสินเป็นถิ่นรื่นรมย์
ลาแล้ว ลาก่อนไม่ย้อนหวนคืนมาชม
ลาแล้วหนอความขื่นขมทุกข์ระทมสิ้นสุดกันที
เราสองรักใคร่ไม่เคยหน่ายขอตายร่วมกัน
ฝากฝังสะพานสารสินช่วยเป็นสักขี
เราสองรักมั่นผู้ใหญ่เขากันหาว่าไม่ดี
บุญน้อยจริง ๆ ชาตินี้เราจึงพลีชีพตายพร้อมกัน
พี่เป็นโชเฟอร์ขับสองแถวใครๆ ก็รู้
แต่น้องเป็นครูแม่พิมพ์ของชาติไม่อาจผูกพัน
รักจริงใช่เล่นขนาดเคยเป็นของกันและกัน
รักที่เคยหมายมั่นกลับถูกกีดกันให้หมดความหมาย
ภูเอ๋ย ภูเก็ตอาณาเขตที่เรารักกัน
โธ่เอ๋ยสะพานสารสินเป็นถิ่นที่ตาย
น้ำตานองหน้าเอาผ้าขาวม้ามาผูกมัดกาย
สองเราติดกันมั่นไว้โดดน้ำตายที่ใต้สะพาน
…เช้าตรู่ของวันที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2516 ณ สะพานสารสิน จังหวัดภูเก็ต
ได้เกิดเหตุการณ์โศกนาฏกรรมจากความรักขึ้นจนโด่งดังไปทั้งประเทศ ผ้าขาวม้าผูกรัดร่างกายอันสิ้นหวังของคู่รักคู่หนึ่งเข้าด้วยกัน
สวัสดีค่พี่ครูอ้อยครูอ้อย แซ่เฮ
ดาวเคยมีโอกาสได้ไปครั้งนึงค่ะ (อยู่อีสานห่างไกลจากทะเลน่ะค่ะ 555)
ดูบรรยากาศแถวสะพานสวยงาม...
ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดโศกนาฏกรรมความรักเลยนะคะ