แปรเปลี่ยน
ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา เหนื่อยมากกับการที่ต้องร่วมงานกับคณะวิทยากรลูกเสือชาวบ้าน แรกสุดเลยคือเหนื่อยใจที่ฉันเริ่มออกอาการ"รับไม่ได้"กับการวางแผนงาน ฉันแสดงความคิดเห็นอย่างไม่สนใจว่าใครมาจากไหน ตำแหน่งอะไร โชคดีที่ประธานที่ประชุมใจกว้างและใจเย็น หลังจากนั้นฉันกลับมาทบทวนตัวเอง ก็พบว่าฉันมีอคติที่ติดแน่นในใจเกี่ยวกับคนบางกลุ่ม ฉันสะใจที่ได้ชี้ข้อผิดพลาดของเขาโดยที่ความจริงแล้วไม่ควรถือว่าเป็นข้อผิดพลาด แต่เป็นวัฒนธรรมในการทำงานของหน่วยงานที่แตกต่างกัน ความผิดพลาดที่แท้จึงอยู่ที่ภายในของฉันเอง โชดดีที่เห็นมันเสียก่อนฉันจึงค่อย ๆ ทำความเข้าใจความต่างของแต่ละคนที่มาจากหน่วยงานต่าง ๆ กัน อันต่อมาคือฉันต้องจัดการกับอคติเรื่องลูกเสือชาวบ้านที่ในความทรงจำตลอด ๓๐ ปีที่ผ่านมาคือฝ่ายตรงข้ามกับฉัน ผ่านการฝึกปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าตามแนวทางหมู่บ้านพลัมที่ทำให้เข้าใจความไม่แบ่งแยก ช่วยให้ฉันสามารถ"ทำงาน"ที่แสนเหนื่อยนี่ได้อย่างมีความสุข แบบที่ทำเอาเพื่อนร่วมงานแปลกใจ..ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะทำ(ใจ)ได้ขนาดนี้....แต่ความจริง สำหรับฉันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่จะปกป้องตัวเองจากทุกข์ที่เกิดจากความคิดเห็นที่ผิด และแปรเปลี่ยนตัวเองให้สุขกับปัจจุบันกับสิ่งที่ทำ ฉันเพิ่งจะตอกย้ำกับตัวเองว่า การรู้ทางที่ว่ายากนั้น การเดินทางนั้นยิ่งยากเสียกว่า ฉันยังต้องฝึกฝนต่อไปอีกยาวนาน...
"ด้วยจิตที่ตั้งมั่นแน่วแน่นี้ เราตัดสินใจ
ที่จะฝึก เรียนรู้ สะท้อน และปฏิบัติ
ให้กาย วาจา ความคิด
ดำรงอยู่บนฐานความเห็นที่ถูกต้อง
เดิน ยืน นอน นั่ง ในภาวะแห่งสติ
ไป มา ยิ้ม พูด ด้วยภาพลักษณ์ที่งดงาม
ทุกครั้งที่โกรธ กังวล เศร้าใจ เกิดกิเลส
ขอตั้งมั่นที่จะเจริญสติกับลมหายใจ
และกลับมาหาตนเอง"
(ปกป้องและแปรเปลี่ยน/หนังสือภาวนาด้วยหัวใจ)
ความเห็น (8)
- สวัสดีครับคุณครู
- ทำงานกับคนนั้นแสนวุ่นวาย งานไม่เท่าไหร่ แต่วุ่นวายคือ คนร่วมงาน
- ให้อภัย เอาชนะใจตนเอง พูดง่ายแต่ทำยาก แต่ถ้าทำได้จะมีความสุขครับ ทำงานที่ไหนก็สบายใจ ผมคิดอย่างนั้นครับ
สวัสดีครับ
คิดถึงตำนานแห่งการต่อสู้ ของสหายทั้งหลายครับ
สหายก่อเกิด ลูกเสือชาวบ้านก่อเกิด ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมอยู่เลยครับ
มีคำถามมาถามค่ะว่า รู้มั้ยลูกเสืออยากได้อะไร
การรู้ทางที่ว่ายากนั้น การเดินทางนั้นยิ่งยากเสียกว่า ฉันยังต้องฝึกฝนต่อไปอีกยาวนาน...
ดาวเชื่อในศักยภาพของมนุษย์ค่ะพี่หลิว ว่าไม่มีสิ่งใดยากเกินความพยายาม...เหมือนพุทธสุภาษิตที่ว่า "คนล่วงทุกข์ได้ด้วยความเพียร"
การเดินทางที่ว่ายาก แต่หากเรามีความสุขระหว่างเดินทางก็ไม่ทำให้เราทรมานกับทางเดินอันแสนยาวไกลจริงไหมคะ?
ขอบคุณนะคะที่ร่วมแบ่งปันประสบการณ์บนทางเดินอันแสนยาวไกล
สวัสดีค่ะคุณชำนาญ
เห็นด้วยค่ะ การทำงานกับคนยิ่งมากคน ก็ยิ่งยากแต่การเอาชนะใจตนเองเพียงคนเดียวนี่แหละยากกว่า หากทำได้ก็มีความสุขจริง ๆ ค่ะทั้งสุขกับงานและสุขกับคนร่วมงาน
สวัสดีค่ะคุณเลิศฤทธิ์
จริงดั่งคำที่พระท่านสอนค่ะ "ถ้าไม่มีสิ่งนั้น สิ่งนี้ก็ไม่มี" สมัยนั้นถ้าไม่พวกซ้าย พวกขวาก็ไม่มี แต่เมื่อเข้าใจการไม่แบ่งแยกก็รู้ว่าไม่มีเขาไม่มีเรา และสุดท้ายไม่มีอะไรเลย
เอาเข้าล่ะสิคุณน้องไผ่ไม่มีกอ
เล่นเอางงงงเลย ที่วันก่อนเห็นแต่ลูกเสืออยากได้ผ้าพันคอกันท้างนั้น...ถูกไหมเอ่ย
สวัสดีค่ะน้องดาว
"คนล่วงทุกข์ด้วยความเพียร" สาธุ สาธุ จริงค่ะ พระอาจารย์เซน ท่านกล่าวว่าความจริงแล้ว ทางกับจุดหมายปลายทางเป็นสิ่งเดียวหากการเดินทางนั้นเดินอยู่ในปัจจุบันขณะ ดังนั้นจึงเดินเพื่อเดินและ โดยไม่ต้องกังวลถึงจุดหมายปลายทาง ค่ะน้องดาวเราจะเดินทางกันด้วยรอยยิ้มค่ะ