กว่าจะมาเป็นเส้นไหม
กว่าจะมาเป็นเส้นไหม
บันทึกนี้เป็นบันทึกที่มีความตั้งใจอยากจะเขียนมากเป็นพิเศษเพราะเป็นเรื่องราวใกล้ตัวที่ถูกมองข้ามมานาน นั่นก็คือเรื่องของภูมิปํญญาท้องถิ่นที่ถือว่าเป็นมรดกตกทอดที่ถูกถ่ายทอดแบบคนสู่คนรุ่นสู่รุ่น นั่นก็คือเรื่องราวของเส้นไหมที่ถูกนำมาถักทอเป็นเครื่องห่อหุ้มร่างกายให้หายหนาวและปกปิดสภาพความจริงที่ไม่น่ามองของคนเรา
เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นที่นี่ หมู่บ้านไหมไทยเฉลิมพระเกียรติ บ้านหว่านไฟ อยู่ห่างจากตัวจังหวัดร้อยเอ็ดไม่ไกลนัก ได้พลขับอย่างครูเป้ และผู้ชำนาญทางอย่างครูพี่ใหญ่ หลังจากล้อเคลื่อนจากโรงเรียนประมาณสามสิบนาทีกว่า ๆ ก็ถึงทางเข้าหมู่บ้านอันเป็นที่หมายใฝ่ไปเรียนรู้
นี่ไงหละที่หมายปลายทางที่มาถึง ตรงนี้เป็นอาคารสาธิตและจำหน่ายผลิตภัณฑ์
คุณยายสะอาด ฉวีโรจน์ ประธานศูนย์ และทีมงาน(หนึ่งท่าน) ทำหน้าที่เป็นวิทยากรนำพาพวกเราลัดเลาะเรียนรู้ไปตามรั้วบ้าน ใต้ถุน ริมทาง และที่กว้าง เพื่อบอกเล่าเรื่องราวของไหมอย่างภาคภูมิทั้งความรู้และจิตใจของการเป็นผู้ให้
เริ่มต้นบทเรียนกันเลยคุณยายเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่ขั้นตอนเเรกของการเตรียมการผลิตอาหารของหนอนไหมนั่นก็คือการปลูกต้นหม่อน
ตามด้วยชมโมเดลอุปกรณ์การผลิตผ้าไหมแบบครบถ้วนกระบวนความ ไล่เรียงไปตั้งแต่ต้นจนจบ
จากนั้นก็เดินตามเส้นทางการเรียนรู้ ตามฐานการเรียนรู้ที่เรียงรายอยู่สองข้างทางในหมู่บ้านนั่นเอง
คุณยายยังคงติดตามให้คำแนะนำอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยตลอดเส้นทางอย่างดีเยี่ยม
จากนั้นก็ไปดูของจริงกันครับ
หนอนไหมตัวเป็น ๆ ครับ ชินเมโจได๋
คำเตือนใครกลัวหนอนโปรดรีบผ่านเลยไปครับ
เด็ก ๆ ลองเก็บใบหม่อนอาหารอันโอชะของเหล่าตัวหนอนที่นอนรอคนมาป้อน
เมื่อวันเวลาหมุนเปลี่ยนเวียนไปจากหนอนไหมกลายเป็นดักแด้เหลืองอร่าม
คุณยาย(ยัง)สาวไหมให้ดูอย่างช่ำชองด้วยประสบการณ์ที่ยาวนาน
ลองสาวดูบ้างอยากง่ายขนาดไหน
กว่าจะได้ออกมาเป็นเส้นไหม ที่สวยงามอย่างที่เห็น กว่าจะเป็นผ้าไหมให้สวมใส่ กว่าจะเปลี่ยนเป็นทรัพย์สินเงินทองได้ คงต้องใช้ทั้งความรักและความใส่ใจในการทำ
บันทึกนี้เป็นทึกทึกที่ถือว่ายาวมาก(ด้วยภาพ)บันทึกหนึ่งที่พยายามเขียน แต่หากเทียบกับกระบวนการที่จะได้มาซึ่งหนึ่งเส้นนั้นคงเทียบกันไม่ติด ขอยกย่องสรรเสริญชื่นชมเหล่าผู้สืบทอดภูมิปัญญาทั้งหลายที่ยังคงอยู่ทั่วทุกย่อมหญ้าของประเทศ และได้ถ่ายทอดสู่อนุชนรุ่นลูกรุ่นหลานเหลนโหลนหล่อนกันต่อไป...
ความเห็น (8)
สวัสดีครับ เราช่วยกันนำเด็กไปเรียนรู้ก็ถือได้ว่าได้ทำหน้าที่ให้คนรุ่นหลังได้เรียนรู้ถือได้ว่าเป็นพระคุณแด่ภูมิปัญญาทั้งหลายครับ ถ้าเราไม่ให้เด็ก ๆ รับรู้ เรื่องเหล่านี้ก็จะสูญหยไปแน่นอน ขอบคุณที่แบ่งปันครับ
สวัสดีค่ะคุณครูพลาย
หายไปนาน นึกว่าไปไหนที่แท้ก็มาเลี้ยงหม่อนอยู่นี่เอง เคยเลี้ยงเหมือนกันค่ะ ยากมาก กว่าจะมาเป็นผ้าไหมถอดใจตั้งหลายครั้งค่ะ
สวัสดีครับ คุณธนา นนทพุทธ
คงต้องออกแรงช่วยกันคนละนิดละหน่อย
ขอบคุณเช่นกันครับ
สวัสดีคุณยาย
เคยมีคำพูดที่ว่า ครูคือคนที่เก่งในเรื่องนั้น ๆ
เห็นด้วยอย่างมากครับ ครูที่เราไปพบท่านในครั้งนี้
ท่านเก่งเรื่องเลี้ยงไหมและการผลิตผ้าไหมครับ
ภูมิปัญญาการเลี้ยงไหมและทอผ้าไหม
นับว่าสุดยอดจริงๆ... ครูพลายว่ามั๊ย?
จากหนอนไหม..กระดึ๊บๆๆๆๆๆ
มาเป็นผ้าไหมแสนสวย..ยาวไกลเหลือเกิน
ซื้อผ้าไหมแท้ๆแต่ละครั้งไม่เสียดายตังค์เลย..ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องพลาย
อาจสามารถอย่างแรงของเรามีภูมิปัญญาที่ไม่น้อยหน้าใครเลยนะคะ...คิดถึงน้องเสมอค่ะ
สวัสดีครับ
อย่างที่บอกครับดาจสามารถอย่างแรง
เมืองสระบุศย์ยังมีภูมิปัญญาที่ยังไม่ถูกถ่ายทอดอีกเยอะครับ
ต้องช่วยกันคนละไม่ละมือ
คิดถึงเช่นกันครับ