จากประสบการณ์ทำงานที่่ผ่านมาสิ่งหนึ่งที่ถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพงให้กับชีวิตก็คือ เพื่อนร่วมงานประเภทนกสองหัว คุยกับเราอีกอย่างเอาไปพูดลับหลังอีกอย่าง ในการทำงานปัจจุบันนี้ผู้เขียนจะกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยวิพากษ์วิจารณ์ใคร เพราะเคยได้รับประสบการณ์แสบสรรจากเพื่อนร่วมงานประเภทนี้มาแล้ว พยายามเม้าส์เรื่องเจ้านายบ้างใครบ้างให้เราคล้อยตามแล้วเผลอพูดหรือว่าใครออกไป แล้วก็เก็บเอาำคำที่เราพูดนั้นไปบอกต่อเล่าต่อจนกลายเป็นเรื่องขึ้นมา ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ร่วมวงด้วยแต่พูดเฉพาะในส่วนที่เราพูดเท่านั้น เมื่อผู้เขียนผ่านประสบการณ์ทำงานมาหลายๆ ที่ทำให้ผู้เขียนกลายเป็นคนที่ระมัดระวังตัวเองในการพูดจาวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น จะฟังเสียมากกว่าที่จะร่วมวงสนทนานั้นๆ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีหรือไม่กันแน่
ไม่มีความเห็น