การเขียนบทความวิชาการ ทำให้หนูรู้สึกว่า “หนูมีความเป็นมนุษย์ลดลง”

 เขียนงานด้วยโทสะ ซึ่งแตกต่างจากการเขียนบันทึกมาก ๆ การเขียนเล่าเรื่องในบันทึก มีชีวิตชีวา มีอารมณ์ ความรู้สึก เป็นเหมือนการแบ่งปันพลังด้านดี แต่การเขียนบทความเสื่อสารความเสี่ยงตามบล็อคเดิม ๆ ของการเขียนงานวิชาการ ไม่งั้นจะไม่ถูกเรียกว่า “สื่อสารความเสี่ยง เฮ้อ”

ดูท่าทางคนเขียนจะเสี่ยงชีวิตด้วย มะเร็ง

รู้สึกสงสารตัวเองที่โง่.............

เขียนไม่ได้อย่างที่ใคร ๆ ต้องการ

ทำไมรู้สึกทุกข์นะ ที่รู้สึกทุกข์ก็เพราะว่า อยาก................

อยากทำให้ได้อย่างที่ บล็อคเขาขีดไว้เฮ้อ.............

 

เฮ้ย ถ้าทำงานด้วยความขุ่นมัว

ตายลงตอนนี้ไปอบายนะ

จะสร้างทางไปอบายทำไมเหนาะ

กลับมาที่ลมหายใจ ทำไปตามหน้าที่

 

ขอบพระคุณความอ่อนล้าทางร่างกาย

ขอบพระคุณโจทย์ยาก ๆ ที่ทำให้เห็น ตัวตนและความยึดมั่น ในวิถีที่ตนเองทำอยู่

 

ตอนนี้รู้สึกมีพลังขึ้นมาแล้ว และเชื่อมั่นในวิถีเดิมที่ถูกปลูกฝังมาว่า

“ล้ำค่าจริง ๆ"........................

 

ขอบพระคุณอุปสรรค.............มารไม่มีบารมีไม่เกิด ............สาธุ