ยังมีลมหายใจชีวิตก็ยังสู้ต่อไป
ทำไมชีวิต ย่อมขึ้นๆลงๆอยู่เสมอ ในขณะที่มีสุข ความทุกข์ก็เกิดขึ้นแทรกขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้คิด ไม่ทันได้เตรียมความรู้สึกอะไรเลย จากบันทึกก่อนที่ได้เขียนไว้คือเรื่อง "ฟ้าเปลี่ยนสี" วันนี้ได้หยิบยกเพลงนั้นขึ้นมาฟัง แต่ทำไมยิ่งฟังยิ่งร้องไห้ก็ไม่รู้ อยากจะทำให้ได้เช่นนั้นค่ะ แต่ตอนนี้ยังต้องใช้เวลาในการรักษาความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ก่อน เพราะตัวเองใช่ไหมที่เป็นคนกำหนดชะตาชีวิต กำหนดทุกสิ่งทุกอย่างหรือใครกันที่กำหนดสิ่งนี้ขึ้นมาให้แก่ฉัน ไม่ได้อยากคิดมากหรือร้องไห้แต่ห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลมันยากเหลือเกิน
ตอนนี้รู้สึกอยู่อย่างหนึ่งคือต้องการกลับไปกอดแม่ พ่อ ลูกคนนี้อ่อนแอเหลือเกิน
แต่จะสู้ค่ะ จะอยู่กับความเป็นจริง จะผ่านสิ่งที่พบเจอไปให้ได้ ไม่อยากให้ใจไหวหวั่น ไม่อยากให้ใจเจ็บปวด แต่หันไปทางไหน ต้องเจอกับความรู้สึกนี้อยู่ดี
ฉันเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า "มันเกิดขึ้นได้ มันก็จบลงได้เหมือนกัน"
บางคนยังเจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายแต่ก็ผ่านมาได้ ทำไมฉันจึงผ่านมันไปไม่ได้ใช่ไหมค่ะ บางคนพิการก็ยังสู้ชีวิต เรามีครบทุกอวัยวะ ทำไม ไม่ สู้ล่ะ
นี่ก็เกือบ ห้า ทุ่มแล้ว...........
ตอนนี้ฉันพอคิดอะไรได้บ้างแล้วล่ะคะ และหวังว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา คงกล้าและสู้ และสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ตามปกติสุข จากทุกข์ที่ไม่ได้ตั้งใจ และไม่ได้ต้องการ
สัญญาว่าจะ ผ่านมันไปให้ได้ ค่ะ
ความเห็น (3)
สวัสดีครับ มาให้กำลังใจครับ
ปัญหามีให้แก้นั้นแน่แล้ว .....ต้อง
"ตั้งสติ เมื่อประสบ พบปัญหา
แล้วใช้ปัญญา เข้ามา ช่วยแก้ไข
หาที่มา ให้ดี รู้ที่ไป
กำหนดใจ ให้นิ่ง สิ่งควรทำ"....
ด้วยความปราถนาดี จากผู้เฒ่า
ทุกปัญหามีทางออก อย่างได้ อย่ากลัวมัน และฝันฝ่ามันไปให้ อย่างน้อยคนที่รักเป็นห่วงเรา ยังมีอีกเยอะ เพราะฉะนั้นอย่าได้แคร์ และสู้ต่อไป เพื่ออนาคตอันสดใสของเราที่รอ อยู่นะ เป็นกำลังให้สมอจ๊ะ
บางครั้งการร้องไห้ ไม่ใช่หมายถึงความอ่อนแอเสมอไป แต่เป็นการระบายออกของอารมณ์ในลักษณะหนึ่งเท่านั้นเอง ดีครับ หากเมื่อไรก็ตามที่รู้สึกเคว้งหรือเหงาและรู้ว่ามีอย่างน้อยมีคนหนึ่งคนที่พร้อมยืนเคียงเข้างเราเสมอ เราคิดถึงหรือไปพบแล้วดีขึ้น นั่นล่ะใช่เลย