เทคโนโลยีกับการศึกษา(ของผม)

ประเทศไทยเป็นประเทศอีกประเทศหนึ่งที่รับเทคโนโลยีในประเทศต่างๆเมื่อไหร่ที่เราจะหาเทคโนโลยีที่พูดได้เต็บปากว่าของคนไทยจริงๆ

ในอดีตผมไม่ค่อยรู้จักกับคำว่าเทคโนโลยีแต่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ทันสมัยสามารถอำนวยควมสะดวกให้เราได้ ตอนผมเด็กๆเคยถามพ่อว่าเครื่องบินทำไมถึงบินได้สงสัยพ่อขี้เกียจตอบหรือว่าไม่รู้กันแน่ตอบอยู่เสมอว่าไปถามอาสิ  โตขึ้นมาหน่อยก็รู้ว่าเกือบทุกๆอย่างคือเทคโนโลยีตั้งแต่หลอดไฟ  ไฟฉาย  ถ่านไฟฉาย  รถยนต์  อะไรก็แล้วแต่ที่มันอำนวยความสะดวกให้เรานั้นเละเทคโนโลยีแต่ผมคิดว่าผมสัมผัสไม่ได้

 

หลายปีให้หลังผมจึงมีโอกาสได้จับเครื่องคอมพิวเตอร์มันเป็นอะไรที่พิเศษ(ตอนนั้นผมอยู่ป.5)แต่เพื่อนก็มาแย่งผมเล่นกรรมเพราะ1ต่อ5คนเป็นอดีตที่ขมขื่นจนได้เรียนมัธยมได้รู้จักกับโอเวอร์เฮด มีแผ่นใสตอนแรกๆก็ตื่นตาตื่นใจหลังๆเริ่มเบื่อขึ้นมอปลายได้จับเครื่องคอมในโรงเรียนอีกครั้งแต่รู้สึกว่ามันเชยมากเพราะข้างนอกดีกว่าจนเทียบกันไม่ได้ตอนนั้งยังใช้ดีสอยู่เลยแต่สมัยนี้นักเรียนหนึ่งคนต่อสองได้มั้งโดยเฉพระโรงเรียนรอบนอก

 

แต่ที่เล่ามาผมสงสัยอยู่ตั้งแต่เด็กแล้วทำไมๆไม่มีเบรนของไทยเลยงง ขนาดหลอดไฟยังงี่ยังใช้เบรนต่างประเทศเลยแล้วนับประสาอะไรกับคอมพิวเตอร์  แต่คิดไปมันก็แปลกนะถ้าเกิดวันนึงมีเทคโนโลยีที่เป็นแบรนไทยจริงอย่าง   หลอดไฟตราสุนัขสี่หาง

โน๊ตบุ้กตราตะขาบสามหัว  อิอิ