เชิญเล่นเกมเริ่มต้นจากตอนจบ

หลับตาลงตรงนี้เถอะที่รัก

เชิญเล่นเกมเริ่มต้นจากตอนจบ

หลับตาลงตรงนี้เถอะที่รัก

เพื่อผ่อนพักความคิดสักนิดก่อน

ชีวิตเหนื่อยนักหนาควรอาทร

เมื่อมองย้อนให้เห็นความเป็นจริง

คิดเอาว่าอายุเราเข้าแปดสิบ

เหมือนไกลลิบก่อนพรากจากทุกสิ่ง

เหมือนป่วยไข้ล้มนอนบนหมอนอิง

เหมาะสมยิ่งหวนถวิลจินตนาการ

ย้อนความคิดกลับไปวัยหนุ่มสาว

ทุกเรื่องราวที่ทำกรรมที่ผ่าน

รักชอบชังสุขเศร้าอันยาวนาน

เพราะทำการผิดพลั้งไปอย่างไร

สองคำถามสำคัญนั้นต้องคิด

หากชีวิตปลิดปลงลงใกล้ใกล้

มีสิ่งหนึ่งอยากย้ำทำสิ่งใด

ควรบอกไว้ก่อนคำเอ่ยอำลา

สิ่งที่สุดเสียดายในข้อสอง

ใจร่ำร้องด้วยแรงแสวงหา

อยากจะอยู่กับใครใช้เวลา

สุดมีค่าก่อนตายมิได้ทำ

หากมีผลอย่างใดได้โปรดแจ้ง

ช่วยแถลงบอกต่อข้อคมขำ

มีข้อดีสร้างสรรค์ช่วยกันจำ

แล้วช่วยนำเผยแพร่แก่ทุกคน

โสภณ เปียสนิท

39/3 เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110

จากแนวคิดของหนูดี วนิษา เรซ

เขียนใน GotoKnow โดย โสภณ เปียสนิท
ใน รวมรสบทกวี

คำสำคัญ (Tags): #จากแนวคิด หนูดี วนิษา เรซ

หมายเลขบันทึก: 378169เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2010 17:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 15:26 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (8)

alone

เขียนเมื่อ 24 กรกฎาคม 2010 09:42 น. ()

สวัสดีค่ะ อาจารย์

คนเราเกิดมาก็ต้องมีดับเป็นธรรมดาใช่ไหมคะ....??

แต่ทำไมทุกคนต้องกลัว และไม่อยากให้ถึงวันสุดท้ายของตัวเองด้วยหรอคะ

ทั้งๆที่ ไม่ว่าวันใดวันหนึ่ง เราก็ต้องเจอกับมันอยู่ดี

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 24 กรกฎาคม 2010 09:52 น. ()

ใช่แล้วหนู อะโลน

หากเราค่อยๆ คิดทุกวัน ว่า ความตายเป็นธรรมดาของชีวิต

ถึงวันนั้นเข้าจริงๆ เราจะไม่เป็นทุกข์ เรียกว่า ธรรมรักษาผู้ประพฤติธรรม

หนูดี วนิษา เรซ เจ้าของแนวคิด เริ่มจากตอนจบ หลับตาลงเบาๆ เเล้วคิดว่าเมื่อตัวเองอายุ 80 ปีใกล้หมดลม แล้วย้อนคิดว่า มีข้อเสียใจในเรื่องใดที่เราน่าจะทำแต่ยังไม่ได้ทำ และ เราเสียดายเวลาที่น่าจะใช้เวลาอยู่กับคนคนนั้น แต่ยังไม่ได้ใช้เวลานันเลย เราใช้เวลทำอะไรต่ออะไรมากมาย จนหมดไปกับเวลาเหล่านั้น ได้อารมณ์และความรู้สึกอย่างไร ลองเขียนบันทึกออกมา