Learn How to Learn ให้ความรักก่อนให้ความรู้

"นักการศึกษาแบบมาตรฐาน คือ...
พวกที่ทำอะไรๆ ก็ต้องเป็น เหมือนกันหมดทั้งแผ่นดิน
ไม่เข้าใจเรื่อง ความแตกต่าง
หรือเป็นพวกผลิต เสื้อโหล (One size fit all)"

จะรีบไปไหน?
เราโดนการศึกษาแบบหลงทาง ล่อลวงได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่?
ทำไมเราไม่เฉลียวใจกันซะเลย
เราจะรีบไปไหนกันเนี่ย?

เราเร่งเด็กให้คิดก่อนเวลาที่สมควรคิด
เราเอาเวลาที่ควรพัฒนากาย ใจ
หมดไปกับการเร่งให้เรียนแบบจำ แบบรับรู้หรือเปล่าหนอ?

เราเร่งเด็ก เพื่อกลบปมด้อย ปมเปื้อนๆ ในใจของเราหรือเปล่า?

มะม่วงบ่ม หรือจะอร่อยสู้มะม่วงสุกเองตามธรรมชาติ?
เราเร่งพวกเขาทำไม?
เราเข้าใจธรรมชาติการเรียนรู้ของเด็กแค่ไหน?

เราทำอะไรลงไปเนี่ย
ถ้าเด็กเป็นผ้าขาว เราละเลงอะไรลงไปบ้างเนี่ย?

เราถูกปนเปื้อนให้ตามก้นการศึกษาแบบฝรั่ง
จนน่าเป็นห่วง...
หลายคนถูกปนเปื้อนด้วยกิเลส
จนเกลียดเรื่องทางธรรมะ
ผู้บริหารมากมาย เชื่อมั่นในตนเอง
จนไม่สนใจที่จะศึกษาธรรมะ
อาจจะโดนใครทำร้ายจิตใจมาตอนเด็ก
เลยเป็นปมด้อย
เกลียดกลัวเรื่องทางศาสนาไปได้อย่างน่าสงสาร

การศึกษาใดก็ตาม ไม่ชี้ช่อง
ไม่นำผู้เรียนให้มุ่งไปสู่ความสงบของจิตใจ
ก็เป็นการศึกษาที่หลงทาง
เป็นการศึกษาเพื่อตกเป็นทาสของกิเลส
วนเวียนอยู่ในกองทุกข์ ไม่รู้แจ้ง เห็นจริง

"ลูกธนู ปักกลางอก
เอาแต่ศึกษาว่า...
มันคืออะไร ใครยิง ฯลฯ
ทำไม ไม่ถอนออกมาก่อน"

วงการศึกษาถูกจำกัดอยู่กับกลุ่มคนที่เรียกตนเองว่า นักการศึกษา โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ว่า พวกเขาอาจจะไม่ใช่นักการศึกษาเลยก็ว่าได้ เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมา ได้พิสูจน์ว่า ยิ่งศึกษา โลกยิ่งถอยหลัง ทรุดโทรม ทั้งกายภาพและจิตวิญญาณ ยิ่งเหินห่างความเป็นมนุษย์ ยิ่งเรียน ผู้เรียนก็ยิ่งมองไม่เห็นตนเอง ...

ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ

แนะนำหนังสือน่าอ่าน เล่ม ๗ :

ชื่อหนังสือ : Learn How to Learn
                    ให้ความรักก่อนให้ความรู้

ผู้แต่ง : ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ

สำนักพิมพ์ : อริยชน