ปลักแห่งความหลัง
ปลักแห่งความหลัง
หมายมองหาห้องเรียนเคยเขียนอ่าน
ริมลำธารกรวดหินรินน้ำใส
เริงน้ำเล่นเย็นสายน้ำชื่นฉ่ำใจ
เลยผ่านวัยวันก่อนไม่ย้อนคืน
เพื่อนร่วมเรียนร่วมเล่นไม่เห็นหน้า
ต่างอำลาแยกย้ายไปที่อื่น
มองภาพเก่าเหล่านี้ที่เคยยืน
ถอนสะอื้นฝืนเศร้าเงียบเหงาทรวง
ถึงวัยรุ่นครุ่นคิดติดในรัก
เรียนเป็นหลักรักเป็นรองต้องเป็นห่วง
กาลผันเปลี่ยนเรียนหนักรักเป็นลวง
จึงเป็นช่วงเวลาคราระทม
ชีพจมปลักหนักหน่วงในห้วงทุกข์
ยิ่งปลอบปลุกเหมือนกับยิ่งทับถม
เหมือนเรือรั่วลำน้อยค่อยค่อยจม
หากสิ้นลมหมดลงคงหมดกรรม
ก่อนวันสิ้นวิญญาณจะผ่านพราก
ภาพหนึ่งฝากย้อนทวนให้ครวญคร่ำ
ควายลุกจากปลักโคลนพ้นสีดำ
เหมือนหนึ่งนำชีพตนพ้นสีนิล
ควายรู้จักรักตนพ้นจากคอก
เหมือนหนึ่งบอกความหวังยังไม่สิ้น
คนจมปลักความหลังยังจมดิน
ปล่อยชีวินท้อแท้คงแพ้ควาย
โสภณ เปียสนิท
39/3 บ้านริมทางรถไฟฝั่งตะวันตก เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110
ความเห็น (8)
เรียนท่านอาจารย์โสภณ
แวะมารำลึกถึงความหลังด้วยคนนะคะ เพราะมากๆค่ะ
lessons we learned....move forwards...isn't hard sometimes to ignore the painful past, the wound and the scar the past had caused....many deep breath taken to ease the tenderness in the chest...but still the feeling is there..
ยินดีครับคุณยาย
ว่าแต่ว่าคุณยายสวยขนาดนี้เลยหรือครับ
สวัสดีค่ะ
ถ้าคนที่กำลังท้อใจ อ่านกลอนนี้แล้ว ไม่ลุกขึ้น ก็คงเข็นไม่ไหวแล้วค่ะ อิ อิ ขอบคุณค่ะ 
สวัสดีค่ะอาจารย์
เพราะมากๆๆเลยค่ะ อิอิ
ควายรู้จักรักตนพ้นจากคอก
เหมือนหนึ่บอกความหวังยังไม่สิ้น
เรียนหนูมะปรางค์
หวังว่าตอนนี้คงสบายดี
ไม่ได้เจอกันเลย หลังจากเทอมที่ผ่านมา
อาจารย์สรรค์ถ้อยคำได้อารมณ์อย่างยิ่งค่ะ
ลุกจากปลักความหลังได้ ก็ทำให้ควายสบายตัวขึ้น แมลงรบกวนก็ไม่ทำให้สะดุ้งสะเทือน ความทุกข์ทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นใช่ไหมคะ