ความสุข ความทุกข์ที่เกิดระหว่างการเรียนป.บัณฑิต
ระยะเวลาประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา ในการเรียนป.บัณฑิตที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ สถาบันเดิมที่เคยจบมา ตั้งแต่ก่อนจบเมื่อปี 52 เคยคิดว่าคงจะไม่ได้เดินเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยนี้แล้วแน่ ๆ อุตส่าห์ไหว้ลาพระพิฆเนตรก่อนจบแล้ว...ทุกวันนี้ก็ยังต้องเดินเข้ามาแล้วไหว้พระพิฆเนตรเหมือนที่เคยไหว้ด้วยความเคารพในความศักดิ์สิทธิ์...
และในสิ่งที่พบปัญหาที่ได้มาเรียนทุกครั้งคือเกิดจากการเดินทาง...ด้วยความที่ไกลของระยะทาง...แล้วต้องนั่งรถโดยสาร(เหลือง) บางวันตื่นเช้ามาก ข้าวก็ไม่ได้กิน...ง่วงก็ง่วง ก็ต้องนั่งรถที่มีคนเบียดกันบนรถ คนขับรถก็ขับเหมือนไม่มีใบขับขี่...(เมารถอีก) ทำให้ไม่สดชื่น ไม่กระปรี้กระเป่าในการมาเรียนในตอนเช้า แล้วต้องมาเจออาจารย์ที่จี้จะถามท่าเดียวโดยการเอาไมค์มาจ่อปาก ทุกคนไม่ได้ตั้งตัวกันเลยทีเดียว ! ต่อไปอีกเจอตอนบ่าย 3 โมง เริ่มรู้สึกว่าอ่อนล้าบ้างแล้วแต่ก็ต้องทนเอาเพราะวิชาของอาจารย์ยิ่งต้องใส่ใจมากกว่าวิชาอื่น...แล้วกลับบ้านประมาณ 5 โมงครึ่ง ต้องหอบสังขารตัวเองขึ้นรถกลับอีก...ถึงบ้านก็ล่อไปเกือบ 2 ทุ่มทุกครั้ง...รู้สึกเหนื่อยจริง ๆ
แต่ความสุขที่เกิดจากสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นก็พอมี คือการได้มาเรียนรู้วิชาเพิ่มเติมและเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่ไม่เคยเจอ...และความสุขอีกด้านหนึ่งคือ สิ่งที่เรากำลังเรียนรู้และได้ทำอยู่นี้มันคืออนาคตเราในอาชีพที่มีเกียรติมาก ๆ ถ้าวันใดรู้สึกเหนื่อยหรือท้อ...ก็จะนึกถึงสิ่งที่เรารอวันได้วุฒิการศึกษา และใบประกอบวิชาชีพครู.
