เพื่อน

เป็นความจริงที่ว่าในอดีตที่ผ่านมานั้นทุกท่านต้องเคยผ่านการดำเนินชีวิตในช่วงวัยรุ่นมาก่อน ชีวิตในวัยนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เรารู้สึกตื่นเต้น มีความสุข มีความเศร้า มีความหวั่นวิตก และมีอีกหลายๆ ความรู้สึกที่คละเคล้าปนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งชีวิตในช่วงมัธยมศึกษาตอนต้น
ชีวิตการเรียนในช่วงมัธยมศึกษาตอนต้นนั้นถือว่าเป็นการเพิ่มเติมความรู้จากระดับระดับประถมศึกษา และเป็นการเตรียมความรู้เพื่อเรียนต่อในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย การศึกษาสายอาชีพ หรือ ระดับ เตรียมอุดมศึกษา ดังนั้น เด็กที่อยู่ในวัยนี้จึงหลีกไม่พ้นปัญหาต่างๆ ที่ต้องคอยหาคำตอบมาทำให้เกิดความกระจ่างและดูเหมือนว่าบุคคลที่เขาไว้ใจมากที่สุดก็คือคนที่เขาอยู่ใกล้ชิด และ มีสภาพชีวิตที่ไม่ต่างจากตัวเองมากนัก เพราะคนที่มีอะไรหลายๆ อย่างคล้ายกัน ย่อมเข้าใจซึ่งกันและกัน สำหรับผมก็มีชีวิตที่ไม่แตกต่างจากที่ได้กล่าวมากนัก ชีวิตในช่วงมัธยมศึกษาตอนต้นของผมก็มีปัญหาหลายๆ อย่างที่ต้องให้ขบคิดและต้องแก้ไขมากเช่นกัน ดังนั้น ผมจึงต้องมีใครสักคนหนึ่งที่เข้าใจ เห็นใจ และพร้อมที่จะเดินไปพร้อมกับผม คนนั้นคือ “เพื่อน” ที่ผมรัก ทุกท่านก็คงไม่อาจปฎิเสธเช่นกัน คำว่า “เพื่อน” มีความหมายที่ลึกซึ้ง ยิ่งใหญ่ และ อบอุ่น
“เพื่อน” เหมือนกับ “สมอง” ที่ช่วยเราคิดในยามที่นึกอะไรไม่ออก
“เพื่อน” เหมือนกับ “ร่างกาย” ที่พาเราเคลื่อนไหวในยามที่เราอ่อนเปลี้ย
“เพื่อน” เหมือนกับ “เวลา” ที่ทำให้เราหยุดนิ่งได้ในยามที่เราโหยหาความสงบและความเป็นอิสระ
และคำว่า “เพื่อน” ยังเหมือนกับอีกหลายๆ อย่างที่เราจะสรรหาถ้อยคำมาพรรณนาเพื่อบอกกล่าวความดีของเพื่อน
การมีเพื่อนที่จริงใจ ไม่คิดอิจฉาริษยา คอยช่วยเหลือ และให้กำลังใจเราอยู่ตลอดเวลา เพียงแค่คนเดียว ก็ยังดีกว่าการมีเพื่อนเป็นร้อยแต่ไม่เข้าใจเรา คอยจะแสวงหาแต่ผลประโยชน์จากเรา หรือ ไม่อยู่ช่วยเราในยามที่เดือดร้อน ดังที่ได้มีบทประพันธ์ตอนหนึ่งกล่าวไว้ว่า
“มีเพื่อนดีเพียงหนึ่งถึงจะน้อย ยังดีกว่ามีเพื่อนร้อยคอยคิดริษยา เหมือนเกลือดีมีนิดหน่อยน้อยราคา ยังดีกว่าน้ำเค็มเต็มทะเล"