เมื่ออยู่ในสภาวะฉุกเฉิน

ประวัติศาสตร์ของชีวิต

เกิดมาไม่เคยคิดเคยฝันว่า ครั้งหนึ่งจะได้ใช้ชีวิตในการประกาศ พรก.ฉุกเฉิน และเคอร์ฟิว (curfew) .........สถานการณ์เมื่อวานก่อน (19 พ.ค.53) เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ไม่ทันตั้งตัว การเผาศาลากลางจังหวัดขอนแก่น  การเผาสาถนี NBT และอื่นๆที่ทำให้เราเศร้าเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลายคนหดหู่ใจ สลดใจ กับการสูญเสีย ..........จนทำให้ได้คิดว่า บางสิ่งเราควบคุมไม่ได้ สิ่งที่เราควบคุมได้คือกายและใจของเรา เราก็ทำหน้าที่ของเราให้ดี  หลายคนที่ทำงานผมก็กลับบ้านเร็ว  หวั่นวิตก  ผมกลับคิดว่า ผมขอทำหน้าที่ผมให้ดีที่สุดในฐานะมนุษย์เงินเดือนที่มีหน้าที่ให้บริการ ก็ทำต่อไป ไม่หนีกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงาน ........... น้องนักศึกษาคนหนึ่งก็พูดแบบขำๆเพราะทำอะไรไม่ได้มากนอกจากทำใจยอมรัวว่า  "ไงก็ให้คิดในทางที่ดีว่า เป็นประสบการชีวิตและประวัติศาสตร์ว่าเกิดมาชาตินี้ก็ได้อยู่ในสถานการณ์เคอฟิว".............ผมก็คิดว่า อืมใช่  แต่ในใจลึกๆก็คิดว่า อย่าให้เกิดขึ้นอีกเลย ไม่ว่าส่วนไหนในโลกก็ตาม เพราะมีแต่ความสูญเสีย.............ทุกคนสูญเสียครับ

 

ในทางเศรษฐศาสตร์ ก็บอกว่า "ของฟรีไม่มีในโลก"  และครั้งนี้ "ต้นทุกค่าเสียโอกาสสูงมาก"