พ่อสอนไว้....นกน้อยทำรังแต่พอตัว
เดี๋ยวนี้
ก็เห็นใครใครปลูกบ้านใหม่
หลังใหญ๊ใหญ่...แสนใหญ่
บ้างหลังเดิมก็ดีอยู่
แต่เห็นข้างบ้านรื้อสร้างใหม่
ซ้ายก็สร้าง...ขวาก็สร้าง...ตรงข้ามก็สร้าง
แล้วฉันอยู่ตรงกลางจะอยู่ได้อย่างไร
ฉันต้องสร้างบ้างแล้วหนอ
มีเงินไหม...ไม่รู้เรื่องส่วนตัวของแต่ละคน
ไม่มีใครรู้ใคร
รู้แต่ว่าถ้าฉันได้สร้างบ้าน
บ้านฉันต้องใหญ่ไม่น้อยกว่าบ้านคนอื่นเขา
หากใหญ่โตหรูหรากว่าก็ยิ่งดี
นี่คือความคิดคนส่วนใหญ่
ที่พ่อบอกว่า
ไม่รู้สึกอิจฉาเลย
ถ้าเป็นพ่อ...พ่อจะไม่ทำแบบนี้
แต่ขอนอนบ้านเก่าที่พออยู่ได้
ขอให้เป็นบ้านที่แข็งแรงมั่นคงก็เพียงพอแล้ว
มันจะเล็กจะใหญ่ไม่สำคัญ
สำคัญว่าคนในบ้านมีรักให้กัน
อยู่กันอย่างเป็นสุข
มีเงินเอาเก็บไว้...ใช้จ่ายในยามยาก
ไม่ต้องมานอนก่ายหน้าผาก
ให้ปวดกบาลว่าจะเอาเงินไหนมาจับจ่าย
คุณค่าของบ้านมิได้ที่ใหญ่หรือเล็ก
ใหม่หรือเก่า
อยู่ที่ตัวเรา
มิใช่ใครอื่น
นี่แหละพ่อสอนไว้
ว่า...นกน้อยทำรังแต่พอตัว
....................................................
บันทึกจากการเสวนาประสาพ่อ-ลูก
วันที่ ๙ พฤษภาคม ๒๕๕๓
ความเห็น (3)
ทักทายยามเย็นค่ะคุณพ่อ น้องซอมพอเดินกลับถึงบ้าน อิ่มอร่อยมื้อเย็นหรือยังคะ
เอาไข่เจียวอวบ เป็นของว่างค่ะ บ้านที่ใหญ่โต เมนูที่เลิศหรู อยู่ที่เราพอใจ ขอบคุณค่ะ
ไข่เจียวน่าทานมากเลยครับ ซอมพอก็ชอบทานครับ ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ
ป้าครูคิมมาเยี่ยมค่ะ น้องซอมพอผิวขาวสวยน่ารักเหมือนสาวน่านขนานดั้งเดิมเลยนะคะ
บ้านป้าครูคิมก็หลังเล็ก ๆ ค่ะ ไม่ชอบแข่งขันกับใครไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม ชอบแบบเรียบง่ายค่ะ
ขอขอบคุณที่ไปเยี่ยมให้กำลังใจป้าครูคิมค่ะ