ที่ไหนก็เป็นสถานที่เล่นของเด็กได้
ที่ไหนก็เป็นสถานที่เล่นของเด็กได้
ด้วยผู้เขียนเองวันหนึ่งต้องไปทำธุระที่สถานีรถไฟหัวลำโพง คือนัดกับเพื่อนที่เป็นนักวิจัยอิสระ คุณแววรุ้ง สุบงกฎ เพื่อลงเก็บข้อมูลเด็กเร่ร่อนที่พื้นที่หัวลำโพง พร้อมกับไปสัมภาษณ์ ทำกลุ่มโฟกัสกรุ๊ป กับเด็กที่มาใช้ที่โครงการครูตำรวจข้างถนน กองบังคับตำรวจรถไฟ
ขณะที่ผู้เขียนนั่งรอเพื่อยอยู่นั้น สิ่งที่ประทับใจเป็นอย่างมาก คือ การที่เด็กเล่นกับบริเวณที่ว่างตรงกลางของสถานีรถไฟหัวลำโพง การเริ่มเล่นครั้งแรกเล่นเพียงคนเดียว หลังจากนั้นก็มีเด็กจากที่นั่งมารวมกันตรงกลาง บางคนก็มีแม่มานั่งใกล้ แต่บางคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งเด็กๆๆเหล่านี้ไม่เคยที่รู้จักกันมาก่อนเลย แค่วิ่งเล่นกันก็สามารถที่เป็นพลังเรียกร้องให้เด็กมาเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนานมาก
เป็นภาพที่ประทับใจมากสำหรับคนที่นั่งรอรถไฟ ต่างคนก็ยิ้มให้กัน นี่แหละคนไทยด้วยกัน เคยเจอหน้าก็ยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง
ความเห็น (2)
นี่แหละน๊าที่เค้าเรียกว่าเด็ก ไร้เดียงสา คิดอย่างไร พูดและทำอย่างนั้น ไม่มีเสแสร้ง :-)
เป็นบันทึกที่น่ารักมากค่ะ อ่านไปยิ้มไป :-)
สวัสดี คุณ Baby ที่น่ารัก
เห็นรายยิ้มของเด็กที่ไร คนทำงานด้านเด็กมีความสุขมาก
อยากให้เด็กมีความสุขอย่างนี้ตลอดไปจ๊ะ