ดึงTube ก็คุณตา พกความอึดอัดนะสิ

ใคร......มันทิ้งไว้คนเดียว

วันนี้มีเรื่องน่ารักๆของคนไข้ของตึก 3ข รพ.ศรีฯมาฝากค่ะ

           เมื่อวันที่5 พ.ค.ที่ผ่านมาขึ้นเวรดึก อยู่ทีม3 ห้อง Intermediat 6 เตียง อยู่ในห้องกระจก เป็นตู้ปลาคุณหมอก็พูดว่าตู้ปลา (เข้าใจง่าว่างั้น)อีก2เตียงเป็นห้องแยกมี Monitor อยู่ครบ

 มีผู้ป่วยใหม่เข้ามา เป็น ผู้ชายสูงอายุ วัย 87 กว่าๆ(มานอนรักษาตั้งแต่ 26/4/53 ที่ห้องSICU สรุปว่าอาการที่นำมาคล้ายๆเป็นกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด ส่งมาจากรพ.ศูนย์หัวใจอีกทีค่ะเพราะมีปัญหาด้านช่องท้องที่เป็นปัญหาเร่งด่วนกว่า ผ่าตัดลำไส้ซึ่งเป็นการผ่าตัดใหญ่และมีความเสี่ยงสูงเพราะมีปัญหาเรื่องโรคหัวใจอยู่ด้วย

           อาการหลังผ่าตัด  ขณะนี้อยู่ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่  ระดับความรู้สึกตัวดี แต่มีปัญหาน้ำเกิน ปัสสาวะออกน้อย ซีดอยู่ แต่ไม่ปวด ทำกิจกรรมอะไรก็ให้ความร่วมมือดี ผ่านเวรดึกด้วยดี

         เวรเช้าคุณหมอเรื่องหย่าเครื่องช่วยหายใจคุณตาก็ให้ความร่วมมือดี สัญญาณชีพดี พอมารับเวรบ่าย เริ่มเดินตรวจเยี่ยมความเรียบร้อยผู้ป่วยตามเตียงดูระดับน้ำของเครื่องช่วยหายใจ Line ท่อช่วยหายใจขีดที่เท่าไหร่  ให้กำลังใจผู้ป่วยและญาติตามสมควรอย่างน้อยก็ทักทาย   ผู้ป่วยมีความเสี่ยงต่างๆไหม ท่อ สายระบายดึงรั้งไหม? 

 

พอมาถึงเตียงคุณตา พวกเราก็จัดท่านอนให้ใหม่  เสียงหายใจโล่งขึ้นเยอะ คุณตาทำปากอย่ากพูด  เราแปลไม่ตรงความต้องการคุณตาก็นิ่ง แล้วทำปากใหม่..ไม่ได้ หล่ะ ให้เขียนดีกว่า พอให้เขียนคุณตาก็เขียนหนังสืออ่านไม่ออก เฮ้อ....

(การดูดเสมหะ คุณตาบอกว่าทุกข์ทรมานมากค่ะ)

   ตัวช่วยมาแล้วค่ะ..พอลูกสาวกับภรรยาคุณตามา เราก็ให้ญาติช่วยอ่านที่คุณตาเขียน ก็อ่านไม่ได้ ให้ดูปากก็ไม่เข้าใจ  บอกคุณตาว่าจะพากลับบ้านอยู่ใจเย็นๆและยังดุคุณตาอีกหลายเรื่อง เราก็ขอร้องกลัวคุณตาเสียใจ เลยขอให้ญาติ ช่วยออกกำลังแขนขาให้ตา   หลังจากญาติกลับไป(รถเมล์หมด 6โมงเย็นว่างั้น)เราก็กำลังนั่งบันทึกสัญญาณชีพ

.....ตาอย่าดึงนะ..เราร้องเสียงหลง

ไม่ทันซะแล้วคุณตาดึงท่อช่วยหายใจซะแล้ว

ไอ้เรื่องเขียนรายงานอุบัติการณ์ไม่กลัวหรอกค่ะ

เราฟังหายใจมีเสียงwheezing ก็พ่นยา(ที่แพทย์สั่งPrnไว้ให้)และรีบรายงานแพทย์

สัญญาณชีพ คลื่นหัวใจปกติอยู่ คุณตาเอาหน้ากากออกซิเจนที่พ่นยาอยู่ออก

เราเลยต้องยืนจับจนพ่นยาเสร็จเลยให้คุณตาได้พูด(บ่นมากกว่าค่ะ)

" โอ้ย จักเอาอิหยังใส่ คอ เจ็บห้าย  ยามมาดูดเจ็บอิหลี ดี้ เดี๋ยวนี่    เห็นบ่  คือบ่เป็นหยัง   มาโรงบาล 10 กว่ามื้อแหล่ว เข่า น้ำ กะบ่ไห่กิน เงินฝากลูกไว้ หมอ บ่ ให้กินเข่า มันสิตายอิหลี  มื้ออื่นสิเมื่อบ้าน เห็นบ่ เซาแล้ว"(เอาอะไรมาใส่คาคอไว้ก็ไม่รู้เจ็บมากเวลาดูดเสมหะเจ็บจริงๆ..เห็นไหมดึงท่อช่วยหายใจออกแล้ว  ไม่เห็นเป็นอะไร  มาโรงพยาบาล10กว่าวันไม่ได้กินอะไรเลย  เงินก็ไม่มี พรุ่งนี้กลับบ้าน  หายแล้ว)

พอดีน้องExtern มาทันได้ยินตาพูดก็ยิ่มๆพวกเราก็ช่วยกันอธิบาย ว่าเพราะคุณตาหลังผ่าตัดอาการยังไม่ปลอดภัยลำไส้เคลื่อนไหวน้อย กินแล้วท้องจะอืด

พวกเราถามว่าทำไมคุณตาดึงท่อหายใจ คุณตาตอบว่า "หนหวย" =( รำคาญ อึดอัดไม่ได้ดังใจ)

"เว่าหยังกะบ่ฮู้เรื่อง....แทงๆ เจ็บจั่งหยังนี่ เฮ็ดหยังบอก เจ็บๆบ่ให้เฮ็ดกะบ่ฟัง"(คุณตาพูดอะไรไม่มีคนเข้าใจ  ดูดเสมหะก็บ่อย มันเจ็บมาก บอกไม่ให้ทำก็ไม่ฟัง)

(แขนคุณตาบวม2ข้างเลยค่ะ แล้ว cutdown ก็เอาออกแล้ว เส้นหายากจริงๆ)น้องExternบอกว่าอาการคุณตาดี ก็ดูอาการก่อนแล้วกัน หนูรายงานพี่เขาแล้ว

      

                  ปัญหาไม่หมดไปค่ะ

"ปวดถ่ายพาไปถ่ายแหน่"(ปวดถ่ายพาไปส้วมหน่อย)

พวกเราพยายามอธิบายว่าใส่ผ้าอ้อมให้แล้วถ่ายได้เลย  คุณตาก็กลัวเหม็น

" สิมาถ่ายใส่หม่องนอนมันกะเหม็น ตั๊วะ  บ่มีส้วมติ๊ โรงบาลนี่"(ถ่ายใส่ที่นอนไม่ได้มันเหม็น โรงพยาบาลนี้ไม่มีส้วมหรือ)

พวกเราทั้งปลอบทั้งขู่และให้จับดูสิผ้าอ้อมที่ใส่ลองถ่ายดูก่อน แล้วเราก็ต้องผูกมือคุณตาไว้อีกรอบ....กว่าจะผ่านพ้นเวรนี้ได้

....แล้วก็ถึงเวลาลงเวร บ่าย-  คุณตาไม่ได้กลับมาใส่ท่อช่วยหายใจใหม่ เปลี่ยนออกซิเจนแบบหน้ากากเป็นออกซิเจนธรรมดาแทน.... พวกเราลาคุณตา พรุ่งนี้มาต่อเวรเช้ากันทั้งทีม   เวรดึกก็ผ่านฉลุยค่ะไม่ได้กลับมาใส่ท่อช่วยหายใจใหม่

 ...วันนี้ต้องย้ายคุณตาออกมาเตียงข้างนอกมีผู้ป่วยวิกฤตรายใหม่เข้าแทน....

.

คุณหมอให้คุณตาเริ่มจิบน้ำทีละน้อย  ท้องก็ไม่อืด   คุณหมอทั้งหลายชมคุณตายกใหญ่ที่ไม่ได้กลับมาใส่ท่อช่วยหายใจใหม่....แต่ก็ยังมีปัญหาที่ดูแลต่อพอย้ายออกมาข้างนอกก็ต้องบอกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่คุณตาไม่ชอบไม่ต้องการ และจะทำอะไรต้องบอกให้รู้ต้องอยู่ด้วยนะเดี๋ยวน้อยใจอีก

 ..คุณตาก็พูดๆๆๆๆ  คุณหมอฟังออกบ้างต้องช่วยแปลบ้างสรุปว่า ต่อว่าคุณหมอ10กว่าวันไม่ได้กินข้าว..น้อยใจญาติ น้อยใจพยาบาล น้อยใจหมอ..พวกเราก็ยิ้มคุณตาที่น่ารักของพวกเรา

 คุณตารบเร้าให้พวกเราโทรตามญาติมา    น้อยใจที่ญาติไม่เฝ้า พวกเราทั้งสงสารผู้สูงวัยที่โดดเดี่ยวท่ามกลางเครื่องไม้เครื่องมือสถานที่แปลกตา..พอมาเตียงข้างนอกคุณตาก็คุยยาว.....สักพักหลับไป..พอตื่นมาใหม่ก็คุยๆๆๆๆ..พอถึงเวลา 10โมงกว่าเล็กน้อย ญาติคุณตามาเยี่ยมหลายคน คุณตาให้ญาติโทรไปตามญาติมาให้หมด พูดอยู่คำเดียว

    "ปล่อยให้อยู่โรงบาลคนเดียวไม่เฝ้า.."

 ถึงเเม้ว่าพวกเราจะบกพร่องการสื่อสารกับคุณตาจนคุณตาต้องดึงท่อช่วยหายใจเพื่อบอกความต้องการที่ทนอึดอัดมา10กว่าวัน แต่พวกเราก็ดีใจที่คุณตาไม่ได้กลับมาใส่ท่อช่วยหายใจใหม่ ถึงแม้ว่ามีปัญหาที่เฝ้าระวังอยู่หลายประเด็นก็ตาม คุณตาก็ทำใหพวกเราได้เรียนรู้เป็นอย่างดีว่าต้องมีวิถีทางอื่นที่จะไม่ให้เกิดอีก

                 (ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตค่ะ)

[นาง วิลาวัณย์ อุ่นเรือน]

วันนี้แวะมาบอกข่าวดีค่ะ  คุณตาที่ดึง tube วันก่อนกับวันนี้ ต่างกันราว....

general surge ทีม3 มาเยี่ยมอาการ หรือเรียกว่า round ผู้ป่วยมาถึงเตียงคุณตา

...เราก็แหย่ คุณตาว่าหมอใหญ่มาอยากบอกอยากขออะไรให้ขอเลย

"อยากเมือบ้าน" คุณตาบอก

"เอ้าให้กลับบ้าน ญาติอยู่ไหมพี่ต้องอธิบายญาติดีๆก่อน"

เรารีบต่อสายที่ให้ไว้(ในแฟ้มประวัติ)  สายไม่ว่าง สักพักลูกสาวคุณตาก็มา

คุณหมอบอกว่า ตัดลำไส้คุณตาออกไปเยอะ เหลือ 1เมตร รับประทานอาหารทีละน้อย หลายๆมื้อ อาจจะ 10-20 ครั้งก็ได้ เพราะคุณตาจะถ่ายบ่อยแล้วจะเหนื่อย ไม่อยากกิน

ญาติเข้าใจดีมาก"คุณหมอเพิ่นบอกไว้ก่อนเข้าห้องผ่าตัดแล้ว  ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว มีแต่คนบอกว่าตาจะไม่รอด ได้บอกแถวบ้านไว้แล้ว คงรอดยาก"ลูกสาวคุณตาบอก

"กินหมาก สูบยาบ่ได้เด้อพ่อ" ลูกสาวกำชับ

"กินหมากบ่ได้ติ อยากกินอยู่"คุณตาหันมาถามเราที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"พ่อมักกลืนลงคอ"ลูกสาวตอบ"บ่ดีบ่ให้กิน"

เราเลยบอกคุณตาว่า  ไม่กินหมากเคี้ยวหมากฝรั่งก็ได้เนาะ คุณตาพยักหน้า ดูแล้วอะไรก็ได้ในยามนี้ขอให้ได้กลับบ้านเถอะ เราแนะนำเพิ่มเติมเรื่องอาหารและการฝึกหายใจ ฝึกไอต่อที่บ้าน แผลไม่ปวดเลยไม่ขอยาไม่เอายาแก้ปวด ความอดทนมีสูงจริงๆ

  สักพักญาติมารับคุณตากลับบ้าน

"เดี๋ยวสิเอาของมาฝากเด้อ" คุณตาบอกพร้อมไหว้พวกเรา ญาติขอบอกขอบใจหลายยก วันนี้คุณตาอบอุ่นมีความสุขสมกับที่รอมานาน

หลานชายถามคุณตาก่อนรถเข็นจะเข็นออกนอกตึก

"ตาสิฝากหยังมาให้หมอ"

"จั๊ก... กะมีแต่สิคึดฮอดความดีหล่ะดีหลายสุคน" คุณตาบอกพร้อมโบกมือลาอีกครั้ง

[นาง วิลาวัณย์ อุ่นเรือน]

วันนี้โทรเยี่ยมยามถามข่าวคุณตา(โครงการบริการต่อเนื่องหลังผู้ป่วยกลับบ้าน)

 widget.sanook.com/tags

"คุณตาสบายดีค่ะ คุณหมอ' ไม่ใช่คุณหมอค่ะ เป็นพยาบาลค่ะ ทุกครั้งที่เราบอกทุกคน แต่ชาวบ้านจะติดปาก

"คุณหมอ"

 " ไผ ไผ" เราได้ยินเสียงคุณตาเข้ามาในสาย และคำว่า ฮึๆๆ ไผ ไผ(คุณตา มีปัญหาเรื่องการได้ยินด้วยค่ะ เพราะหูตึงด้วยต้องพูดดังๆ บางครั้งเวลาทำงานที่เราเสียงดังก็กลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดด้วย.....เรื่องเสียงดังกับผู้ป่วย..)

" ตาอยากกินผลไม้กินได้ไหม?"

ลูกสาวคุณตาถามมาในสาย คุณตาอยากกิน ทุเรียน ละมุด และ อยากๆๆๆๆ เราก็บอกว่า

" ถ้าคุณตาไม่ถ่ายมากจนผิดปกติ ก็ค่อยๆเริ่มจาก คำ สองคำ ลองดูก่อนค่ะ

อาการถ่ายบ่อย  ถ่ายมากสังเกตจากอาหารที่รับประทานค่ะ  ถ้าผิดปกติถ่ายบ่อยมากเป็นน้ำจูดๆๆเลย ร่วมกับไข้สูง   รีบพาไปโรงพยาบาลใกล้บ้านก่อน  แพทย์จะไดเตรวจเช็คอาการเบื้องต้น  และส่งต่อตามลำดับค่ะ....มีปัญหาจะปรึกษาโทรมาตามเบอร์ที่ให้ไว้นะคะ.."

ลูกสาวคุณตา เล่าว่า 3 วันก่อคุณตามีไข้ ลูกสาวให้ยาลดไข้ของเด็ก กิน หลังจากนั้นไข้ลดเลย ไม่มีไข้อีก กินข้าวได้ ถ่ายก็ปกติ มีความสุข

 "ไผๆ" เราได้ยินเสียงมาตามสายอีก

 "คุณหมอโทรมายาม" ลูกสาวตอบคุณตา   เสียงแว่วมาตามสาย

"ตาสิเอาของไปฝากเด้อ"เราจำได้ว่าเป็นวันที่เรายิ้มกับโทรศัพท์อย่างมีความสุขวันหนึ่งค่ะ

aromahome.plazathai.com/art/show67457/