รวมกฎหมายที่บัญญัติการเข้าเมืองแบบกรณีพิเศษเฉพาะรายโดยอำนาจของฝ่ายบริหาร

รวมพระราชบัญญัติคนเข้าเมืองตั้งแต่อดีตที่ได้มีระบบกฎหมานคนเข้าเมืองที่ได้บัญญัติเรื่องเกี่ยวกับการเข้าเมืองกรณีพิเศษเฉพาะรายโดยอำนาจของฝ่ายบริหาร

   1. พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2470[1]

 

       มาตรา 10 แม้จะมีบทบัญญัติอย่างใดไว้ในพระราชบัญญัติฉบับนี้ก็ตาม ในกรณีเฉภาะ เรื่อง เสนาบดีจะอนุญาตเปนพิเศษให้คนต่างด้าวคนหนึ่งคนใดเข้ามาในพระราชอาณาจักร์ก็ได้ ภายในบังคับแห่งเงื่อนไขใด ๆ ตามแต่เสนาบดีจะเห็นควรกำหนด

 

   2. พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2480[2]

 

       มาตรา 20 ให้รัฐมนตรีมีอำนาจประกาศในราชกิจจานุเบกษากำหนดให้คนต่างด้าวคนหนึ่ง ๆ ซึ่งเข้ามาในราชอาณาจักรสยามมีเงินประจำตัวมาในราชอาณาจักรสยามมีเงินประจำตัวมา คนต่างด้าวผู้ใดไม่มีเงินประจำตัวมา คนต่างด้าวผู้ใดไม่มีเงินประจำตัวมาตามจำนวนที่ได้กำหนดไว้ในประกาศนั้น ห้ามมิให้คนต่างด้าวผู้นั้นเข้ามาในราชอาณาจักรสยาม

       ประกาศนี้รัฐมนตรีจะเพิกถอนเปลี่ยนแปลงได้ โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา

 

   3. พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2493[3]

 

       มาตรา 45 ในกรณีพิเศษเฉพาะเรื่อง คณะกรรมการพิจารณาคนเข้าเมืองจะอนุญาตให้คนต่างด้าวผู้ใดเข้ามาอยู่ในราชอาณาจักรภายในเงื่อนไขใด ๆ หรือจะยกเว้นไม่จำต้องปฏิบัติตามพระราชบัญญัตินี้ในกรณีใดโดยอนุมัติของรัฐมนตรีก็ได้

       ในเขตใดรัฐมนตรีเห็นเป็นการสมควรที่จะยกเว้นค่าธรรมเนียมอย่างใดอย่างหนึ่งตามพระราชบัญญัตินี้ ให้รัฐมนตรีมีอำนาจกระทำได้โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา

 

   4. พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522[4]

 

       มาตรา 17 ในกรณีพิเศษเฉพาเรื่อง รัฐมนตรีโดยอนุมัติของคณะรัฐมนตรีจะอนุญาตให้คนต่างด้าว ผู้ใด หรือจำพวกใดเข้ามาอยู่ในราชอาณาจักรภายใต้เงื่อนไขใดๆ หรือจะยกเว้นไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามพระราชบัญญัตินี้ ในกรณีใดๆ ก็ได้

 

 

[1] ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 44 หน้า 83 วันที่  17 กรกฎาคม 2470

[2] ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 54 หน้า 1101 วันที่ 20 กันยายน 2480

[3] ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 67 ตอนที่ 71 หน้า 1208 วันที่ 26 ธันวาคม 2493

[4] ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 96 ตอนที่ 28 ฉบับพิเศษ หน้า 45 1 มีนาคม 2522