ครูเพื่อศิษย์

ครูเพื่อศิษย์ ศิษย์น้อยน้อยที่คอยครู

ครูเพื่อศิษย์

         คำนี้พอมะลิหอมเริ่มบันทึก ทำให้หวนนึกถึง คนคนหนึ่งที่เราลืมไม่ได้  นึกถึงวัยเด็กที่เราเป็นนักเรียน นึกถึงทีไรก็อดหัวเราะไม่ได้สักที 

         มะลิหอมจะเล่าความทรงจำที่ดีให้กับทุกท่านฟังนะค่ะเริ่มเลยละกัน นึกว่าดูละครที่มีเด็ก ๆ บ้านนอกแสดงกันนะค่ะ ( บ้านนอกแต่น่ารักจ๊ะ )  ครูเพื่อศิษย์ ของมะลิหอมก็คือ  คุณครูประธาน  ท่านสอนที่ โรงเรียนบ้านกว๊านเหนือ  อ.ภูกามยาว  จังหวัดพะเยา  ( ก็บ้านเราเองนั้นแหละ ) 

         เราเรียนกับครูประธานตั้งแต่  ป.4  แต่ว่าครูประธานเป็นครูที่ดูแลเด็กตั้งแต่อนุบาลจนถึง  ป.6  นั้นแหละ  ครูสอนให้เราพูดด้วยคำสุภาพกับผู้ใหญ่ ไม่ใช่กับผู้ใหญ่เท่านั้นเราต้องพูดสุภาพกับเพื่อ ๆ ด้วย  ( เป็นไงค่ะ เด็กบ้านนอกเวลาคุญกันต้องพูดฉันเธอ ) ถ้าใครไม่พูดจะมีหน่วยเฉพาะกิจที่ค่อยสืบ ( แบบว่าแอบฟังแล้วเอาไปฟ้องครูประธานนะค่ะ )  แล้วจะทำโทษ โดยการเก็บขยะ จะใบไม้แห้งก็ได้  ให้ได้  1  เข่ง

         มะหิหอมก็เคยโดนนะค่ะ โดนตอนที่เผลอพูดภาษาพื้นเมืองกับเพื่อแต่ครูได้ยินเองกับหูไม่ต้องให้ใครไปฟ้องค่ะ

        ครูสอนให้เรารู้จักกับคำว่า  จิตพิสัย  นี้เป็นไง เด็กบ้านนอก  เรียน  ป. 4  ประมาณ ปี  พ.ศ. 2533  รู้จักคำว่าจิตพิสัย  พวกเราต้องทำคะแนนจิตพิสัยในห้องให้ได้  10  คะแนนโดยการที่ทำตัวให้เป็นเด็กดีของครู และ ของเพื่อน  เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนเรียน  คนเก่ง ต้องสอน คนที่เรียนอ่อนด้วย

       ยิ่งจะสนุกถ้าวันไหนครูประธานไปเยี่ยมบ้านใครตอนเย็น วันนั้นเป็นวันที่เราจะต้องรีบกลับบ้านไปทำหน้าที่เด็กดีของพ่อแม่ รอครูประธานมาเที่ยวบ้าน  สนุกสุด ๆ  เพื่อน ๆ ก็คอยมากวนมาชวนไปเที่ยวเราก็อยากไป  แต่ต้องทำหน้าที่ให้เสร็จก่อน

 

      วันนี้เราเติบโตขึ้นมาได้เป็นคนดีของสังคมเราไม่ลืมพระคุณของคุณครู

เมษายนที่ผ่านมาเรากลับไปเยี่ยมบ้านรวมตัวกันพากันไปดำหัว ขอพรจากคุณครู

ขอให้คุณครูมีความสุข  ร่างกายแข็งแรง และ อยู่เป็นครูของเด็กบ้านนอกตัวน้อย ๆ ต่อไปนะค่ะ