เรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน

ไมกี้ เสื้อแดง

ผมชื่อ ไมกี้  ปีนี้ผมอายุ ๘ ขวบ(จะ ๙ แล้วถ้าถึงกันยายนนี้) ในบ้านผมมีคนอยู่ ๕ คน คือพ่อ แม่ พี่โทนี พี่นีนาและผมเป็นคนสุดท้อง  พ่อผมทำอาชีพมาหลายอย่าง บางคนบอกผมว่า พ่อผมเป็นผู้พิพากษา  เป็นครู  เป็นอาจารย์  เป็นทนายความ แต่เมื่อผมถามพ่อ พ่อบอกว่า พ่อเป็นพ่อของผม ผมไม่เคยเห็นพ่อเป็นผู้พิพากษา แต่เคยเห็นพ่อเป็นอาจารย์  เป็นทนายความ  แต่แม่บอกผมว่า พ่อเป็นนักธุรกิจ

แม่ผมเป็นทนายความ พี่โทนีเรียนหนังสืออยู่ ม.๔ พี่นีน่ากำลังจะขึ้น ม.๑ โรงเรียนเดียวกับพี่โทนีแต่คนละโรงเรียนกับผม ผมกำลังจะขึ้นชั้น ป.๓ แล้ว

เมื่อก่อนพี่โทนี พี่นีนา เรียนโรงเรียนเดียวกับผม แต่เมื่อขึ้นมัธยมพวกพี่เค้าก้ย้ายโรงเรียน ปีนี้จึงเหลือผมอยู่ที่โรงเรียนเดิม

เมื่อวานพ่อผมพาครอบครัวไปกินข้าวที่ร้านสุกี้ เอ็ม เค ที่โลตัส ระหว่างแต่งตัว ผมใส่เสื้อยืดสีแดง  เพราะผมไม่มีเสื้อจะใส่  ผมวิ่งไปถามพ่อว่า จะใส่เสื้อสีแดงไปกินข้าวได้หรือไม่ ที่ผมถามเพราะผมเห็นข่าวในทีวีที่มีการยิงกันมีคนตาย  มีข่าวว่าเสื้อแดงบุกไปทำร้ายคน ข่มขู่คนที่โน่นที่นี่ พ่อผมฟังคำถามผมแล้วมองผมอยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะ แล้วบอกว่า ไม่เป็นไรหรอกลูก ไม่มีใครทำอะไร

ผมไม่เข้าใจเรื่องผู้ใหญ่มากมายนัก ผู้ใหญ่ทำอะไรมีแต่เรื่องให้ผมสงสัย เช่น ป้าแอ๋งพี่สาวของแม่  ป้าแอ๋งบอกผมว่า เป็นพวกเสื้อแดง ใส่เสื้อแดง ดูทีวีแดง(แม่ผมบอก) แต่แม่ผมดูทีวีจอเหลือง  ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องดูทีวีสีแตกต่างกัน

ผมไปกินข้าวเสร็จ ไม่มีใครทำอะไรผม ไม่มีใครสนใจด้วยว่า ผมใส่เสื้อสีอะไร ระหว่างเดินทางกลับ พ่อผมบอกผมว่า หนูต้องเรียนรู้ที่จะต้องอยู่กับมัน ในสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม ผมก็ยังไม่เข้าใจคำพูดของพ่ออยู่ดี