ก้าวแรกความเป็นครู(หนุน)

         เนื่องจากท่านอาจารย์ Ongkuleemarn ให้หัวข้อว่าด้วยการบรรยายเรื่อง"ก้าวแรก"ให้กับนักศึกษาป.บัณฑิตกลุ่มที่2ทุกคนกระผมจึงมีโอกาส ได้แสดงความคิดเห็น(บรรยาย)เรื่องก้าวแรกความเป็นครู(หนุน)ซึ่งกระผมจะขอเล่าประสบการณ์ต่างๆที่กระผมได้พบเจอในการก้าวมาเป็นครูหากมีข้อความใดหรือคำพูดผิดพลาดกระผมก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ อาจจะน่าเบื่อบ้างตลกบ้างก็พร้อมรับคำติชมนะครับเรื่องก็มีอยู่ว่าเมื่อ พศ.2549 ผมเริ่มทำงานครั้งแรกที่คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎลำปาง ในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ประกันคุณภาพ(เป็นผู้ช่วยหัวหน้างานอีกที่นะครับ)งานขอผมจึงไม่ค่อยมากเท่าใดนักงานจะไปหนักเมื่อมีการเข้ามาตรวจงานประกันคุณภาพภายในและภายนอก เพราะเหตุนั้นเองจึงทำให้ผมไปเริ่มเข้ามาในงานเกี่ยวกับการสอน(คงเพราะว่างมากไปหน่อย)โดยที่อาจารย์สาขาคอมพิวเตอร์ธุรกิจของคณะวิทยาการจัดการให้ผมเริ่มช่วยท่านจากการคุมสอบจนมาถึงช่วยสอนในรายวิชาที่ผมมีความสนใจเป็นพิเศษคือวิชาวิเคราะห์และออกแบบระบบ และวิชาฐานข้อมูลโดยเริ่มจากการติวก่อนสอบให้กลุ่มรุ่นน้องจนถึงได้มีโอกาสสอน กศ.บป.(บางท่านเรียกว่า"การศึกษาบั้นปลายชีวิต")เพราะนักเรียนแต่ละคนอายุ30ขึ้นไปทั้งนั้นครับครั้งแรกที่ผมสอนนะครับทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่รู้จะเรียกนักเรียนยังไงจะเรียกว่านักศึกษาก็ดูไม่ให้ความเคารพผู้ใหญ่จะเรียกคุณพี่ , คุณลุง , คุณป้า น่าจะดีกว่า ก็เลยเรียกนักเรียนแบบนั้นมาตลอด ขอบอกเลยนะคัรบว่า สอนเหนื่อยมากๆๆๆ เพราะแต่ละท่านไม่มีพื้นฐานด้านคอมพิวเตอร์เลยครับ เช่น ผมให้แสดงผลการRunของโปแกรมโดยการกด F11 พวกท่านเล่นกด F+เล่น1สองครั้ง ผมแทบจะบ้าตายออกจากโปแกรมกด ESC นะครับ ท่านเล่นกด E+S+C แหมทำไปได้-_-" แต่ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้สอนพวกท่านนะครับท่านมีความพยายามกันมาก ไม่ได้ ไม่รู้เรื่อง ท่านก็ถาม เมื่อสอนจบ1เทอมผมเริ่มติดใจในการสอนจึงได้ลาออกจากการทำงานประกันคุณภาพมากสอนในโรงเรียนลำปางเทคโนโลยี ในตำแหน่งอาจารย์พิเศษ(พิเศษจริงๆ สอนทั้งหมด 26 คาบ/สัปดาห์)ผมได้สอน4รายวิชา สอนนักเรียนหลายห้องแต่มีนักเรียน1คนที่ผมยังจำได้จนถึงปัจจุบันนี้เธอชื่อเจ้ากวาง วันแรกที่ผมเจอกวาง กวางถามผมว่า"อาจารย์อายุเท่าไหร่คะ"ผมตอบว่า "23 ครับ ทำไมเหรอ" กวางตอบกลับมาว่า "แฟนหนูแก่กว่าอาจารย์อีก" ผมคิดตอนนั้นเลยว่า"บอกตรูทำไมวะ-_-" "แต่กวางเป็นเด็กดีมาก เข้าเรียนตลอด ส่งงานทุกครั้ง ทำไห้ผมคิดว่ามองคนจากภายนอกแล้วกริยาที่ทำไม่ได้
      แต่ความประทบใจที่ผมได้จากการเป็นครูคือวันที่นักเรียนจบการศึกษา ผมได้เป็นภาพคุณพ่อคุณแม่ของนักเรียนมาในงานพิธีด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข นักเรียนที่จบการศึกษาก็มีความสุข เป็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความน่ายินดีตัวผมเองก็มีความสุขไปด้วย แล้วโชคชะตา(หรือผีพลักก็ไม่รู้นะอิอิ)ทำให้ได้มีโอกาสมาสอนที่เชียงใหม่นะครับที่สอนในปัจจุบันนี้ ผมได้มีประสบการณ์อีกอย่างหนึ่งกับตัวผมเองแล้วมีประโยคหนึ่งจะอธิบายประสบการครั้งนี้ได้คือ"ความเข้าใจที่ถูกต้องเป็นสิ่งที่ดีงามและไม่มีสิ่งใดเลวร้ายเท่ากับความเข้าใจผม"กล่าวโดยผศ.ดร. สวัสดิ์ บรรเทิงสุข ท่านอาจารย์สอนในรายวิชาจิตวิทยา เพราะผมได้ให้นักเรียนคนหนึ่งสอบตกในรายวิชาของผมเนื่องจากเขาขาดเรียนเป็นจำนวนมากในปลายเทอม ซึ้งเขาเป็นนักเรียนชั้นปีสุดท้าย ทำให้เขาจบช้ากว่าคนอื่น ผมมาทราบเหตุผลเมื่อส่งเกรดไปแล้วว่าเขาประสบอุบัติเหตุแล้วไม่มีเพื่อนคนไหนรู้เลย จึงทำให้ผมรู้สึกผิดกับการกระทำครั้งนี้มาก

     นี้ก็คือประสบการณ์ก้าวแรกความเป็นครู(หนุน) ผมไม่รู้ว่าก้าวต่อไปจะเป็นยังไงแต่ผมก็พร้อมที่จะก้าวไปบนทางเส้นนี้ดังคำกล่าวที่ว่า"ล้มไปข้างหน้า ดีกว่ายืนเสียเวลาอยู่ข้างหลัง"น่าจะเป็นบันทึกที่ยาวมากนะครับยังไงถามมีผู้ใดอ่านจบแล้วมีข้อเสนอใด ผมก็พร้อมรับขอเสนอนั้นครับไม่ว่าจะเป็นคำติหรือคำชม
ขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ครับ