กวีนิพนธ์ ของ รพินทรนาถ ฐากูร
อาชีพ
เมื่อเสียงระฆังบอกเวลาสี่โมงเช้า ผมเดินในซอยเพื่อไปโรงเรียน
ทุกวันพบพ่อค้าเร่ตะโกนร้องว่า"กำไลจ้า กำไลแก้ว"
เขาไม่มีงานรีบร้อน ไม่มีหนทางซึ่งถูกบังคับให้เดิน ไม่มีสถานที่ซึ่งต้องไป และไม่มีเวลานอนสำหรับการกลับบ้าน
ผมอยากเป็นพ่อค้าเร่บ้าง จะได้อยู่ตามถนนทั้งวัน ร้องตะโกนขาย"กำไลจ้า กำไลแก้ว"
พอบ่ายสี่โมง กลับจากโรงเรียน มองผ่านประตูรั้วบ้านหลังนั้น เห็นคนทำสวนกำลังขุดดิน
เขาทำอะไรก็ได้ตามใจชอบด้วยจอบและเสียม เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน ไม่มีใครเรียกไปทำธุระเมื่อเขาตากแดดหรือตากฝน
ผมอยากเป็นคนทำสวนบ้าง จะได้ขุดดินโดยไม่มีใครคอยขวาง
ครั้นตกค่ำ แม่ไล่ผมเข้านอน
มองผ่านหน้าต่างออกไป เห็นคนเฝ้ายามเดินกลับไปกลับมา
ซอยมืดเปลี่ยว ไฟข้างหน้ายืนเด่นเหมือนยักษ์ ซึ่งมีตาสีแดงข้างเดียวบนหัวของมัน
คนเฝ้ายามเดินแกว่งโคม โดยมีเงาเดินไปด้วยข้างๆ เขาไม่ต้องเข้านอนแม้แต่ครั้งเดียว
ผมอยากเป็นคนเฝ้ายามบ้าง จะได้เดินอยู่ในถนนตลอดคืนเพื่อไล่กวดเงาตัวเองด้วยโคมไฟ...
.................................................................
จันทร์เสี้ยว...
THE CRESCENT MOON
ปรีชา ช่อปทุมมา แปล
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ
อ่านแล้วได้ข้อคิด คิดว่า "เป็นตัวของตัวเอง"ดีที่สุดแล้วค่ะ
เป็นงานเขียน งานกวีดีๆ น่าติดตามค่ะ
หนังสือเล่มนี้ ผมหาซื้อถึงสองครั้ง ครั้งแรกมีคนยืมไปแล้ว หาย
เล่มนี้โดนปลวกกินไปบ้าง ผมรื้อ มาอ่าน อีกครั้ง
ทำให้ใจสบาย เหมือนเด็กๆ
ขอบคุณครับ คุณ ถาวร
สวัสดีปีใหม่! แบบไทยๆเราครับ
- ปรัชญาชีวิตแฝงไว้ในบทกวีทำให้งานเขียนนั้นมีคุณค่ามากค่ะ
- กราบสวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ