งดงาม และเรียบง่าย
เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา (30 เม.ย.) ผมได้ไปเยี่ยมผู้ป่วยรายหนึ่งเข้าโครงการได้ประมาณ 6 เดือน ลุงเป็นมะเร็งลำใส้ใหญ่และมีการกำเริบกลับมาหลังจากการรักษาด้วยการผ่าตัดเมื่อปีก่อน หมอศัลย์เจ้าของไข้บอกลุงว่ามะเร็งมันกำเริบและรักษาไม่หาย คุณลุงมีเลือดออกทางอุจจาระเป็นพัก ๆ ต้องไปให้ลือดที่ รพ.เป็นระยะ
"ทีมเราเยี่ยมคุณลุงทั้งที่บ้านและบนหอผู้ป่วย...และได้คุยกับลุงถึงประเด็นที่ว่า หากอาการเป็นมากขึ้นลุงตัดสินใจอย่างไร? คำตอบส่วนใหญ่....เป็นคำตอบว่า เอาหมอว่า"คำตอบนี้ช่างครุมเครือ
ครั้งล่าสุดลุงไปนอน รพ.ด้วยปัญหาปอดอักเสบ ลุงตัดสินใจกลับบ้านและอาการเหนื่อยดีขึ้นอย่างมาก ซึ่งน่าแปลก ตอนอยู่ รพ.หอบมากจนผมนึกว่าหมอจะต้องใส่ท่อช่วยหายใจ...ผมไปเยี่ยมบ้านวันนี้ดูดีมาก
ลุงบอกว่ากลับมาอยู่บ้านสบายมาก และจะไม่กลับไป รพ.อีก ผมถามว่า "ทำไมละครับ"
ลุงยิ้ม ๆ "อยากตาย"
ผม(เราคุยเรื่องนี้หลายครั้งและพอทราบแล้วว่าแกค่อนข้างรับได้) "คนส่วนใหญ่เขากลัวตาย แต่ลุงไม่กลัวหรือครับ"
ลุงส่ายหน้ายิ้ม ๆ "เบื่อเต็มที"
ผม "ตอนนี้ลุงมีอะไรให้หมอช่วยบ้าง"
ลุง "ขอกินกาแฟได้ไหม?"
(ผมงง ๆ) แฟนแกบอกว่า "กลัวกาแฟกัดกระเพาะแล้วจะมีเลือดออก"
ผม "เลือดมันออกจากลำใส้ใหญ่ครับ...กาแฟไม่ทำให้แย่ลง กินได้ครับ" ลุงยิ้มแป้น
"มีอย่างอื่นอีกไหมครับ"
ลุง "เปล" ผมถึงกับงง...แล้วย้อยระลึกไปครั้งก่อนจำได้ว่า แกนอนเปล....
แฟนแกก็บอกว่า "กลัวเปลจะขูดก้นแก...ทำให้แผลที่ก้นใหญ่ขึ้น"
ผม "ถ้าแกอยากนอน ผมว่าให้แกนอนเถอะครับ...แล้วเอาผ้ารองเอาก็ได้"
ผมคิดรำพึงในใจว่า..สิ่งที่คนเราต้องการเป็นสิ่งเรียบง่าย เช่น แค่ได้นอนเปลที่ตัวเองนอนมาตลอด กินกาแฟซักแก้วเท่านั้นเอง
สุดท้ายผมถามแกว่า "ลุงมีอะไรอยากจะบอกอีกไหม?"
แกเรียกเมียมาใกล้ ๆ แล้วก็หอบแฟนหนึ่งฟอดใหญ่ ลูกสาวคนไข้ถึงกับน้ำตาซึม เสียงหัวเราะดังไปทั้งบ้าน ความสุขปกคลุมไปทั่ว
ชีวิตมันช่างงดงามและเรียบง่ายจริง ๆ ครับ
พี่วีนัสจับมือกับลุงก่อนเรากลับบ้าน
ความเห็น (11)
Excellence Centre อยู่ที่บ้าน ราคาไม่แพง ปริญญาไม่ต้องสูง ขอเพียงมีปัจจัยคือหัวใจที่รัก และหัวใจที่ถูกรักก็พอ
หึ หึ ไปขออนุญาตคุณลุงเอาแถบปิดตาออกได้ไหมเนี่ย
สวัสดีครับอาจารย์สกล
หลายครั้งเราก็นึกว่า จะทำ palliative care ให้ดีต้องมีทรัพยากรมากมาย แต่จริงๆ แล้วทรัพยากรที่สำคัญกลับเป็นความรัก
เข้ามาเยี่ยมชม ความงดงามด้วยคนะ ประทับใจจริงๆ จริงๆที่เค้าว่ากันว่า ...สูงสุดคืนสู่สามัญ
สุขใจกับความงดงามของความรักที่ทุกฝ่ายมอบให้กัน เป็นกำลังใจครับ
ขอบคุณคุณEureka และ คุณยงยศ ที่แวะมาเยี่ยมชม
เรื่องเล่าชวนให้อมยิ้มด้วยความประทับใจค่ะ พี่โรจน์
สวัสดีครับดาริน เจอกันเดือนหน้านะครับ
งดงาม เรียบง่าย สุขในใจ ดูภาพคุณป้ายิ้ม แบบเขิน หากเปี่ยมสุขที่สุด ;) ว้าว
ขนาดคนอ่านเรื่องยังเร้าพลังขนาดนี้ ความรักช่างมหัศจรรย์ ธรรมชาติเยียวยาจริงๆ ขอบคุณค่ะ
คุณปูครับผมเองอยู่ที่นั้นเวลานั้น...ผมเองน้ำตาซึมเหมือนกันนะ
รู้เลยว่าชีวิตคนช่างไม่แน่นอนแต่ก็อัศจรรย์...สุขท่ามกลางทุกข์เกิดขึ้นได้หากเพียงเข้าใจสัจจธรรม
ประตูแห่งความสุขของคนคนหนึ่ง อาจถูกผลักออกด้วยแรงแค่ปลายนิ้ว ของคนที่มีใจรักและประสบการณ์ อยากให้สังคมเข้าใจและให้โอกาสแพทย์เราได้ทำงานแบบบี้มากขึ้นเรื่อยๆ
มาเยี่ยมชม ซาบซึ้งกับเรื่องราว สร้างความชืนใจ สุขใจ มาก ความเป็นตัวตนของทีมแพทย์ ที่เอื้ออารีย์ อาทร อบอุ่น สุขใจ พึงได้ แม้วาระสุดท้าย ที่ไม่ได้ใช้เครื่องมือไปสัมผัสกาย เพียงใช้ใจสัมผัส เท่านั้น ขอให้กำลังใจและจะส่งใจไปช่วยเสมอ