วันพฤหัสบดี ที่ ๑๘ มีนาคม ๒๕๕๓

แล้วจูๆสัญญาณภาพก็กลับมา

๒๓.๓๘ น. วันพฤหัสบดี ที่ ๑๘ มีนาคม ๒๕๕๓

            เหมือนเวลาหยุดเดินและโลกหยุดหมุน หรืออาจจะเป็นเพราะไฟดับ  ไม่ก็ถ่านนาฬิกาหมดอายุการใช้งานไปตั้งแต่วันที่ ๑๔ มีนาคม ๒๕๕๓  เหมือนช่วงระยะเวลาชั่วอึดใจ  ของการรอคอยที่คนดูหนังมักจะคุ้นเคยกับฉากนี้ ฉากที่ยานอวกาศกลับจากภารกิจแล้วดำดิ่ง  เข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลกอย่างรวดเร็ว แล้วสัญญาณภาพก็ขาดหายไปกลายเป็นแมลงหิ่งห้อยบินเต็มหน้าจอ 

            ช่วงนี้กล้องจะจับไปยังใบหน้าของตัวละครแทบจะทุกตัวในเรื่อง  เพื่อบอกเล่าถึงอารมณ์กังวลปนความหวังและก็ยังห่วงใย  ภรรยาและลูกของนักบินทีกอดกันกลม  ผู้บังคับบัญชาและทีมงานที่นิ่งเงียบเหมือนหยุดหายใจ  ประชาชนตามบ้านเรือน ร้านอาหาร ที่เฝ้ามองหน้าจอแทบไม่กระพริบตา ทุกคนต่างรอลุ้นว่าไอ้ยานอวกาศ ก้อนสุดท้ายมันจะนำพาเจ้าหน้าที่รอดกลับมาไหม  

           แล้วจู่ ๆ สัญญาณก็กลับมาอีกครั้ง  ภาพของยานอวกาศกำลังลอยอยู่เหนือมหาสมุทร  ด้วยแรงพยุงของร่มชูชีพประมาณสี่ห้าอันได้ แล้วทุกคนก็ร้องตะโกน กระโดดโลดเต้น กอดกันด้วยความดีใจ  ที่ทุกคนปลอดภัยกลับมา  ฉากนี้กล้องจะจับไปที่ใบหน้าของทุกคนอีกเช่นกัน  และก็จะทำให้เห็นว่าทุกคนนั้นดีใจสุด ๆ ภาพดวงตากระพริบช้า ๆ และมีน้ำตาคลอเบ้า  พูดจาด้วยเสียงสั่นเครือ  อาจจะแถมท้ายด้วยประโยคเด็ด ๆ กินใจผู้ชม  จนบางครั้งน้ำตาของคนดูนอกจอก็ยังไม่อาจเก็บซ่อนเอาไว้ได้อีกต่อไป 

           นั้นคือบางตอนจากหนังที่นำมาเปรียบเทียบ  แต่ผมไม่ได้หมายความว่าผมจะเป็นพวกมนุษย์ฮีโร่อะไรนะครับ  เพียงแต่ว้่าหลังจากที่หายไปหลายวันแล้วก็โผล่มาอีกทีในวันนี้  จึงเหมือนว่าทุกอย่างกำลังเริ่มต้นออกสตาร์ทกันใหม่อีกครั้ง  อย่างที่บอกครับห่างหายจากการเขียนบันทึกไปหลายวันพอสมควร  กลับมาวันนี้ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรอีกแล้ว  นอกจากทำมันต่อไปให้ดีที่สุดเท่าที่กำลังกายยังพอไหว  วันนี้อาจเหมือนนักวิ่งมาราธอนสมัครวิ่ง(เล่น)ที่กลับมาลงสนามอีกครั้ง  และตอนนี้กำลังวิ่งเหยาะ ๆ ออกจากจุดเริ่มต้น   มาออกกำลังกายกันดีไหมครับ ...