กลอนไดอารี่ซึมซาบ ตอนที่ ๓ การใช้ภาษา

                 เนื่องจากความตั้งพระทัยที่จะใช้ภาษาให้ผิดอยู่แล้ว  ดังนั้นเราจึงพบการใช้ภาษาที่ผิดตลอดเล่ม  โดยแบ่งเป็น ๒ แบบ คือ การใช้ตัวสะกดผิด และการแทรกคำภาษาอังกฤษลงไป ซึ่งการใช้ตัวสะกดผิดจะสังเกตได้อย่างชัดเจน  จากบทไหว้ครูที่ยกมาต่อไปนี้

                                                               ๏ ขอคำรบนบหัดอัดทิถาน

                อํงพระพุดทะรัดกำจัดมาน            โปรดประทานพระสะทันอันอุดํม

                หนึ่งคำนับในพระทัมอันล้ำเลิด        แสนประเสิดส่องทางข้างสยํม

                อีกไหว้อ่ริยสํงวํงบอรม                 ด้วยชื่นชมโสมนัดมัดส่กาน

                ขอบังคมพระไม้ตรีสีอานเจ้า           อันยังเนาในดุสิตส่ทิดสถาน

                อีกไหว้ครูอุปัดชาอํงอาจาน          อีกกราบกรานทั้งช่นกชนละนี

                จากบทไหว้ครูข้างต้นจะเห็นได้ว่า ทรง “จงใจ” ที่จะใช้ภาษาเช่นนี้  ซึ่งถ้าหากผู้ใดเข้าใจและใช้ภาษาได้ถูกต้องจะรู้สึกรำคาญกับการใช้ภาษาข้างต้น  ซึ่งนับว่าบรรลุวัตถุประสงค์ของการล้อเลียน  ประหนึ่งจะชี้ให้เห็นโทษของการนำภาษาที่ผิดมาแต่งกลอนว่ามีโทษอย่างไร 

                นอกจากนี้ยังมีการใช้คำอื่น ๆ ผิดอีก อาทิ  เสวกรฉัด-เศวตฉัตร  ประกาดชํงกาน-ประกาศราชโองการ  ที่นั่งตัดสมาคํม-พระที่นั่งอนันตสมาคม  ระรี่-ไดอารี่ ฯลฯ ซึ่งการใช้คำเหล่านี้ให้ผิดก็เพื่อให้รู้ว่าคำที่เขียนแบบนี้เป็นการเขียนผิด  ดังที่ทรงแจ้งความประสงค์ไว้ในตอนท้ายของกลอนไดอารี่ซึมซาบว่า 

            หฤาคดีที่จํดหมดทั้งนั้น            เอกโทชั้นตลอดชั่วตัวอักสอน

  ขอจงช่วยแก้ไขในสุนทอน               อย่าขอดข้อนร่ำว่านินทากัน

  ถ้านารีมีปันยาอันสามาด                    ฉ่ลาดรู้อักสอนสีดีกว่าฉัน

 ช่วยแก้ให้ถูกได้หมดทั้งนั้น              ฉันจะให้รังวันช่างหนึ่ง  เอย  ฃะ

ซึ่งจากกลอนนี้ทำให้เราทราบพระประสงค์ว่า  ทรงรู้ว่ากลอนที่เขียนและใช้ภาษาถูกเป็นอย่างไร แต่ไม่ทรงเขียน  เพราะต้องการล้อเลียนและชี้ให้เห็นโทษของการใช้คำผิดเท่านั้น

 

นับว่าเป็นการสั่งสอนให้เห็นโทษของการใช้ภาษาที่ผิดอย่างแยบยล